«…Ήταν σκέψη που την κάναμε μαζί με τον Γληνό προτού ακόμα βγούμε στο βουνό και μου ‘λεγε: Γιάννη θα πιάσουμε πέντε με έξι χιλιάδες ανθρώπους στην Αθήνα και τον Πειραιά και μία αντίστοιχη αναλογία στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις. Θα τους πιάσουμε ξαφνικά, εφ’ όσον θα ξέρουμε που κάθεται καθένας από αυτούς. Θα τους πιάσουμε, θα τους εξουδετερώσουμε γιατί κάνουμε επανάσταση και η επανάσταση δεν ξέρει άλλα. Τα άλλα είναι πράσινα άλογα, όταν κάνεις εμφύλιο πόλεμο δεν τον κάνεις με συναισθηματισμό. Θα εξουδετερώσεις τον εχθρό με όλα τα μέσα…».
Όλα άρχισαν με την πρόσφατη σύνοδο στο Ταλίν της Εσθονίας που είχε σαν αντικείμενο την καταδίκη των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, και στον κόσμο γενικά. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να συμμετάσχει και για να ικανοποιήσει το αριστερό της ακροατήριο στην Ελλάδα άρχισε να ζητά συμπαράσταση από όλο το «κοινοβουλευτικό» τόξο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση ψέλλισε κάτι αρχικά, όμως σύντομα άκουσε το «βαρύ πυροβολικό» της άκρας αριστεράς. Ως συνήθως έκανε όπισθεν ολοταχώς και ο αρχηγός της μαζί με μία δήλωση «αριστεροφροσύνης» έγραψε και ένα βαρύγδουπο άρθρο στην «Καθημερινή»:
Ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συγκυβέρνησε με την αριστερά και τα γνωστά. Δεν περιμέναμε και κάτι άλλο από αυτόν. Και να κυβερνήσει η ΝΔ όταν γίνουν εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξει (σχεδόν) τίποτα. Συνέχεια θα «γλύφει», τους εκπροσώπους της άκρας αριστεράς νομίζοντας, αφελώς, ότι θα εξασφαλίσει καμία καλή κουβέντα ή την ανοχή της. Δεν θα πάρει ούτε το ένα ούτε το άλλο…
Τα πράγματα με το όνομά τους
Παραδόξως η μόνη που έκανε- από το «δημοκρατικό τόξο» πάντοτε- την πιο οξεία και μαχητική δήλωση ήταν η Ευρωβουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εύα Καϊλή. Αποτελεί σχήμα εξίσου οξύμωρο το πώς ανέχεται να υπηρετεί τον συγκεκριμένο πολιτικό φορέα αν αληθεύουν όλα όσα δήλωσε: «…κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου, κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου αφού το καταλήστεψαν.
Φοβισμένες οι γυναίκες του σπιτιού κοιμόντουσαν τυλιγμένες σε κουβέρτες σε χαντάκια κοντά στο σπίτι, έως ότου εξαναγκάστηκε η γιαγιά μου να εγκαταλείψει ξανά τον τόπο της, την Κωνσταντία Μακεδονίας για να γλυτώσει τα παιδιά της. Εγκλήματα με ιδεολογικό μανδύα και εγκλήματα χωρίς μανδύα είναι πάντα εγκλήματα. Αυτά Κοντονή» κ.λ.π. Δέχθηκε κι’ αυτή μία καλή ομοβροντία πυροβολικού πολιτικής ορθότητας και ελαφριάς χυδαιολογίας, γυναίκα ούσα. Η δημοκρατικότατη «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 28 Αυγούστου 2017 σε άρθρο της με τον τίτλο «Απορία» της ζητά να το αποδείξει αφού ο πατέρας της γεννήθηκε το 1955 και όχι, τουλάχιστον, το 1949. Ως εδώ καλά όλα χρήζουν πράγματι αποδείξεως, πάντως το φαρμακερό σχόλιο ακολουθεί «..,οι γονείς της ξεφύτρωσαν από κάπου;».
Ποιος μας λέει όμως ότι δεν εννοούσε αδελφό του παππού ή της γιαγιάς της; Αντί για τον Κοντονή όμως απάντησε ο «πολύς» Πολάκης με πρωτοφανή αποπροσανατολισμό από την ουσία της μαρτυρίας. Μεταξύ των άλλων είπε: «…οι κομμουνιστές στην κατοχή κυνηγούσαν μαυραγορίτες και δοσίλογους, τον είχες ξανακλάψει τον παππού σου παλαιότερα ή τώρα πρώτη φορά λόγω Εσθονίας και περιόδου μεταγραφών προς ΝΔ μεριά;». Με γαλατική ευγένεια πάντως ο συντάκτης των «Νέων» (Μικροπολιτικός) όπου δημοσιεύθηκε η απάντηση
Το σχόλιο του Πολάκη, αποφεύγει να τα βάλει με τέτοιους «ζόρικους» αντιπάλους και αρκείται στο «προτιμώ να το αφήσω ασχολίαστο». Το ειλικρινές θα ήταν, νομίζω, κάτι του τύπου δεν πάει ο άλλος να φάει το κεφάλι του μην μας πουν και αντικομμουνιστές. Για να πούμε πολύ σύντομα κάποια πράγματα.
Ούτε πέντε ποτάμια
Στην κατοχή οι κομμουνιστές δεν σκότωσαν κανέναν επώνυμο και πραγματικό μαυραγορίτη διότι προτιμούσαν να τους «αρμέγουν» οικονομικά. Τα περί «δοσίλογων» θέλουν πολύ κουβέντα διότι όποιος δεν έσκυβε το κεφάλι σε αυτούς χαρακτηριζόταν δοσίλογος και αν δεν εξαφανιζόταν το έχανε το κεφαλάκι του. Από τάφους «δοσίλογων» σαν τον συνταγματάρχη Ψαρρό και τους αντάρτες του, σαν τον Καραχάλιο και τους άντρες του, σαν τους μαχητές των «Εθνικών Ομάδων», σαν τον Κίτσο Μαλτέζο της Ρ.Α.Ν., σαν τον εύελπι Ρογκάκο της Εθνικής Οργάνωσης «Χ», σαν την ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη, σαν χιλιάδες άλλους και άλλες γέμισε η χώρα από το 1942 έως το 1949. Επίσης η Καϊλή ανέφερε το όνομα ενός χωριού, ενός πολύπαθου χωριού της Μακεδονίας.
Τον Φεβρουάριο του 1947 πέρασε δια πυρός και σιδήρου από τους ένοπλους κομμουνιστές. Δεν είχε σαν κατοίκους ούτε δοσίλογους ούτε μαυραγορίτες. Είχε όμως κάτοικο ένα πολύ μικρό κοριτσάκι ονόματι Γκοτζαμάνη Ελένη του Σάββα που οι αφιονισμένοι δολοφόνοι το ατίμασαν και το λόγχισαν τρεις φορές και ένα ανήλικο αγόρι ονόματι Συράκογλου του Δημητρίου που τα ίδια θηρία το ξεγύμνωσαν, το έσυραν με τριχιά σαν να ήταν σκυλί και του άνοιξαν στα δύο το κεφάλι με σκεπάρνι.
Δεν θα έδινα περισσότερη έκταση στα όσα είπε η Ευρωβουλευτής, Αφού είχε τέτοιο συμβάν μόνο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν ήταν η θέση της, αλλά δικαίωμά της. Πάντως για να μιλάς για το χωριό Κωνσταντία ξέρει πολύ καλά τι λέει και τι εννοεί. Ας βρει το θάρρος να τους πει όλη την ιστορία (της) και τότε δεν θα τους ξεπλένουν ούτε πέντε ποταμοί. Το ίδιο και αν μιλούσαν ανοικτά οι συχωρεμένες Ζωή Λάσκαρη και Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Γενικότερα για το θέμα «αντικομμουνιστική υστερία» λόγω Ταλίν μεγάλη εντύπωση έκανε και μία ανοιχτή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη που ούτε λίγο ούτε πολύ μας κάνει το άσπρο μαύρο. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ περισσότερο αλλά θα επανέλθω με αναλυτικά στοιχεία. Το συμπέρασμα πάντως είναι γνωστό. Από την μεταπολίτευση και μετά όποιος και να βασιλεύει στην χώρα αυτή στην πραγματικότητα άλλος θα την κυβερνά.
του Πέτρου Μυλωνά
