Ἡ ἱστορία τῆς Σουλτάνας Πετρίδου, ἀπὸ τὸ Πολυάνεμο Καστοριᾶς.
Ἡ Ἑλένη Γκατζογιάννη δὲν ἦταν ἡ μόνη μάννα ποὺ ἐδολοφονήθη ἀπὸ τοὺς κομμουνιστές, γιὰ τὴν ἄρνησή της νὰ παραδώσῃ τὰ παιδιά της στὸ Παιδομάζωμα!
15
Ἀφηγεῖται ἡ Εἰρήνη Δαμοπούλου, ἡ ὁποία τὸ 1948 ἦταν κάτοικος τοῦ ἀνταρτοκρατουμένου, καὶ (στὴν πλειοψηφία του) Σλαυογρόνου χωριοῦ Ἅγιος Δημήτριος Καστοριὰς (ἀπὸ τὸ ἔργο μου «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ»):
«…Μερικὲς μητέρες ἔχασαν καὶ τὴν ζωή τους προσπαθώντας νὰ κρατήσουν τὰ παιδιά τους κοντά τους. Γιὰ παράδειγμα, αὐτὴ ἦταν ἡ τύχη τῆς Σουλτάνας Πετρίδου. Ἔτυχε νὰ ἰδῶ μὲ τὰ μάτια μου καὶ νὰ ἀκούσω μὲ τὰ αὐτιά μου τὰ βασανιστήρια ποὺ ἐπέρασε στὰ χέρια τῶν ἀνταρτῶν, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ δώσῃ τὰ παιδιά της. Ἡ Σουλτάνα Πετρίδου καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Πολυάνεμο τῆς Καστοριᾶς. Ἦταν χωρισμένη ἀπὸ τὸν ἄνδρα της καὶ εἶχε δύο μικρὰ παιδιά, ἕνα ἀγόρι καὶ ἕνα κορίτσι, τὰ ὁποῖα ἀρνήθηκε νὰ δοθοῦν καὶ νὰ μεταφερθοῦν στὸ Παραπέτασμα.
Μίαν ἡμέρα, καθὼς πήγαινα γιὰ τὸ σπίτι τῆς γιαγιᾶς μου, τὴν συνήντησα σὲ ἕνα στενὸ σοκάκι τοῦ χωριοῦ μας. Περπατοῦσε μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι καὶ μὲ τὰ χέρια πίσω ἀπὸ τὴν μέση της, ἀνάμεσα σὲ δύο ὁπλισμένους ἀντάρτες. Δύο ἀκόμη ἀντάρτες ἀκολουθοῦσαν πιὸ πίσω. Καθὼς ὁ δρόμος ἦταν πολὺ στενός, σταμάτησα καὶ στάθηκα στὴν ἄκρη γιὰ νά περάσουν αὐτοί. Ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ ποὺ στεκόμουν, ἡ κυρὰ Σουλτάνα κοντοστάθηκε καὶ μὲ ῥώτησε τίνος εἶμαι καὶ ποὺ εὑρίσκονται οἱ γονεῖς μου. Πρώτα ὁ πατέρας μου, καὶ μετὰ ἡ μητέρα μου. Γιὰ τὸν πατέρα μου τῆς εἶπα ὅτι δὲν ξέρω, καὶ γιὰ τὴν μητέρα μου ὅτι εἶναι στὸ σπίτι μας. Τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἀντάρτες τὴν σκούνταγαν νὰ προχωρήσῃ, γύρισε λίγο τὸ πρόσωπό της πρὸς τὸ μέρος μου καὶ μοῦ εἶπε να δώσω χαιρετίσματα στὴν μάννα μου ἀπὸ τὴν θεία Σούλτα.
Ἀργότερα, ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἀρχίσαμε νὰ ἀκοῦμε τὶς φωνὲς καὶ τὰ οὐρλιακτὰ πόνου τῆς κυρὰ Σουλτάνας, λόγῳ τῶν βασανιστηρίων πού, προφανῶς, ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς ἀντάρτες. Οἱ ἀντάρτες τὴν εἶχαν ὁδηγήσῃ στὸ σπίτι τοῦ θείου μου Παπαγερμανοῦ, τὸ ὁποῖον, μετὰ τὴν φυγή του γιὰ τὴν Καστοριά, τὸ χρησιμοποιοῦσαν οἱ ἀντάρτες σὰν τοπικὸ ἀρχηγεῖο τους. Τὰ βασανιστήρια τῆς ἄτυχης Σουλτάνας συνεχίσθησαν ὡς ἀργὰ τὴν νύκτα. Τὸ ἐπόμενο πρωί, οἱ ἀντάρτες τὴν ἀνέβασαν σὲ ἕνα μουλάρι καὶ τὴν ὁδήγησαν ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Ἐπειδὴ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια φαίνεται ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ σταθῇ ἐπάνω στὸ μουλάρι, οἱ ἀντάρτες ἔδεσαν στὸ σαμάρι του ἕνα σανίδι, καὶ ἔτσι στερέωσαν ἐπάνω του τὴν κυρὰ Σουλτάνα. Καθὼς τὴν περνοῦσαν ἐμπρὸς ἀπὸ τὸ σπίτι μας, αὐτὴ φαινόταν χωρὶς ζωὴ ἐπάνω στὸ μουλάρι. Ἴσως νὰ ἦταν λιπόθυμη. Ἐγὼ μὲ τὴν μητέρα μου τὴν εἴδαμε ποὺ τὴν ἐπέρασαν, ἀπὸ ἔνα μικρὸ παραθυράκι τοῦ σπιτιοῦ μας. Τὴν ἐπῆγαν λίγο βορειώτερα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, μέσα στὴν ῥεματιὰ καὶ τὴν ἐσκότωσαν.
Σημείωσις
Κατὰ μίαν μαρτυρία, ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Η. Π. στὴν Καστοριά, ἡ δολοφονία τῆς Σουλτάνας Πετρίου ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς ἀντάρτες ἔγινε μὲ σφαγιασμὸ διὰ μαχαίρας.
Τὸ ἀπόγευμα ἐκείνης τῆς ἡμέρας, ἡ μητέρα μου εἶδε ὅτι ἡ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ θείου μου ἦταν ἀνοικτή. Ἀπεφάσισε νὰ μπῇ μέσα γιὰ νὰ δῇ τὶ εἶχε γίνῃ Ἐπῆγα κι ἐγὼ μαζύ της. Στὶς τέσσερες ἄκρες τοῦ κρεβατιοῦ τοῦ θείου μου εἴδαμε σκοινιὰ δεμένα. Φαίνεται ὅτι μὲ αὐτὰ εἶχαν δέσῃ οἱ ἀντάρτες τὴν κυρὰ Σουλτάνα, ὅταν τὴν ἐβασάνιζαν. Τὰ σκοινιὰ ἦσαν γεμάτα αἵματα, καὶ αἵματα ὑπῆρχαν στὸ κρεββάτι καὶ στὸ πάτωμα. Καταλάβαμε τὶ εἶχε τραβήξῃ ἡ κυρὰ Σουλτάνα, καὶ φύγαμε βιαστικὰ κατατρομαγμένες.
Ἐκείνην τὴν περίοδο ἡ μητέρα μου εἶχε κανονίσῃ μὲ δύο-τρεῖς συγχωριανές μας κοπέλλες νὰ ἔρχονται τὰ βράδυα ἐκ περιτροπῆς νὰ κοιμοῦνται μαζύ μας στὸ σπίτι μας, ἐπειδὴ πράγματι φοβόταν καὶ αὐτὴ κάποιαν νυκτερινὴ ἐπίσκεψη τῶν ἀνταρτῶν. Μετὰ τὸν βασανισμὸ καὶ τὴν δολοφονία τῆς κυρὰ Σουλτάνας, αὐτὲς οἱ κοπέλλες εἶπαν στὴν μητέρα μου ὅτι δὲν μποροῦν πιὰ νὰ κοιμηθοῦν στὸ σπίτι μας.
Τὰ παιδιὰ τῆς κυρὰ Σουλτάνας τὰ πῆραν οἱ κομμουνιστὲς στὸ Παραπέτασμα. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἐπέστρεψαν στὴν Ἑλλάδα. Τὸ ἀγόρι ἐπεσκέφθη τὴν Καστοριὰ καὶ ζητοῦσε νὰ μάθῃ «γιατὶ οἱ φασίστες ἐσκότωσαν τὴν μάννα του». Ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐρώτησε ἦταν καὶ ὁ θεῖος μου Λεωνίδας Λαζαρίδης, ἀπὸ τὸν ὁποῖο τὸ ἐπληροφορήθηκα ἐγώ. Αὐτὸς ἐγνώριζε τοὺς πραγματικοὺς δολοφόνους τῆς Σουλτάνας Πετρίδου καὶ τὸν ἐνημέρωσε. Τοῦ εἶπε ὅτι οἱ δολοφόνοι τῆς μάννας του ἦσαν ἀκριβῶς αὐτοὶ ποὺ τὸν ἐδίδαξαν, αὐτὸν καὶ τὴν ἀδελφή του, τὶς ἱστορίες περὶ «φασιστῶν δολοφόνων».
Δὲεν ξέρω ἐὰν ἐπείσθη κι ἐὰν ἐφρόντισε νὰ μάθῃ τὴν ἀλήθεια γιὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ τράβηξε ἡ μητέρα του, πρὶν ἀπὸ τὴν ἄγρια δολοφονία της ἀπὸ τοὺς ὁπλοφόρους τοῦ ΚΚΕ. Γνωρίζω ὅτι μέχρι πρόσφατα, ὁ υἱὸς αὐτὸς τῆς κυρὰ Σουλτάνας ζοῦσε στὴν Θεσσαλονίκη, καὶ ἡ ἀδελφή του Πολυτίμη ζοῦσε στὸ Σικάγο τῶν ΗΠΑ.»
Πέτρος Κόκαλλης. Ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ παιδομαζώματος
Κώστας Λουλὲς καὶ Χαρίλαος Φλωράκης
Δὲν θέλω νὰ κάνω τὸν ἀστυνομικὴ καὶ νὰ διαγράφω σχόλια ποὺ ὑμνοῦν καθεστῶτα ἢ πολιτικούς, ἢ κι ἄλλα ποὺ ὑβρίζουν, οὔτε νὰ διαγράψω γι αὐτὸ’ν τὸν λόγο σχολιαστές. Τὸ ἔκανα ὅμως καὶ θὰ τὸ ἐπαναλάβω, ἐὰν ἀπαιτηθῇ!
Εἶναι πολὺ καλλίτερα νὰ διαβάζετε τὰ δημοσιεύματά μου καὶ νὰ τὰ κονιοποιεῖτε στοὺς φίλους σας, ἰδιαίτερα στοὺς νέους, ποὺ ἔχουν διδαχθῇ ἄλλα, παρὰ νὰ σχολιάζετε μὲ θυμὸ καὶ ἀπαράδεκτες ἐκφράσεις.
Σᾶς παρακαλῶ πολύ, στοιχειώδης εὐπρέπεια!!!
