Μία ακόμη μπλόφα στην οποία έχουν πέσει μέσα ο ΣΥΡΙΖΑ και η περί αυτώ «κουλτούρα» είναι και η απάτη της οικολογίας.
Kαι μία από τις αποτυχίες της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι εκχώρησε την ιδέα περί προστασίας του περιβάλλοντος στην Αριστερά, ή σε ό,τι, τέλος πάντων, μπορεί να χωρέσει κάτω από αυτή τη νεφελώδη επιγραφή.
Υπήρξε, πάντως, μία εξαιρετικά βολική συνθήκη, που, μάλιστα, πέτυχε να περάσει στην κοινή γνώμη τη γενικευμένη άποψη ότι οι αριστεροί προστατεύουν τη φύση (ή έστω διαμαρτύρονται για την κακοποίησή της) και οι δεξιοί βλάπτουν τη φύση (ή έστω παραμένουν απαθείς).
Το πόσο επιτυχημένο ήταν αυτό το πρωτόγονο σχήμα διαίρεσης του κόσμου έχει φανεί επανειλημμένως, και όχι μόνο στην Ελλάδα, καθώς, μετά τη δεκαετία του ’60, τα «πράσινα» κινήματα διεθνώς συνδέθηκαν ως αντικαπιταλιστική αλυσίδα και σταδιακά προσδέθηκαν με μια σειρά από κοινωνικά κινήματα έως τις παρυφές του φεμινισμού και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.
Η εκχώρηση της οικολογικής ιδέας στην αντικαπιταλιστική Αριστερά υπήρξε ένα από τα οξύμωρα φαινόμενα του μεταπολεμικού κόσμου, όπου οι μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές (όπως και οι μεγαλύτερες ανισότητες) συνέβησαν στη σφαίρα του ολοκληρωτισμού και όχι στη σφαίρα του καπιταλισμού.
Απότοκος, έστω και από εκβιαστική αντανάκλαση, μιας τεράστιας (και διεθνούς) παρανόησης, για το τι είναι ωφέλιμο ή βλαβερό, χρηστό ή κυνικό, ανταποδοτικό ή ωφελιμιστικό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ την ιδεολογική συνοχή ή την πνευματική δυνατότητα να υπερασπιστεί έστω και στοιχειωδώς ένα κοινωνικό μανιφέστο, μέσα στο οποίο θα μπορούσε να χωρέσει και η οικολογία.
Εκείνες οι ανεκδιήγητες συνιστώσες του παλιού ΣΥΡΙΖΑ έμειναν περιθωριοποιημένα απολειφάδια ακόμη και μέσα στον «νέο» ΣΥΡΙΖΑ, που όσο –υποτίθεται– διαρκεί η «ξενάγησή» του στον σύγχρονο κόσμο θα υφίσταται τη μία ταπείνωση μετά την άλλη.
Τις γελοιότητες στον Σαρωνικό, στο Ελληνικό και στις Σκουριές σε ποιον ΣΥΡΙΖΑ να τις αποδώσουμε; Σε αυτόν που πρέπει να «ξεχάσουμε», όπως μας λέει ο πρωθυπουργός, ή σε αυτόν που όσο και να μη θέλουμε να θυμόμαστε μας υπενθυμίζει διαρκώς την παρουσία του και την επίδρασή του σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο και χειρότερη; Η ανάληψη ευθυνών δεν προβλεπόταν σε καμία από τις συνιστώσες, που κάποτε περνούσαν την ώρα τους καταγγέλλοντας τον καπιταλισμό όσο ο ο υπόλοιπος κόσμος εργαζόταν. Η ζωή είτε σε καλεί είτε σε προσπερνάει.
