Από το άρθρο “Nationalism as Christian Apologetics” του EhudWould (Faith & Heritage) / ΚΟ
Πριν από μερικά χρόνια συναντήθηκα με έναν τύπο, η μαρτυρία του οποίου, ήταν «απαράδεκτη», σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Μου είπε, ότι ήρθε στον Χριστιανισμό μέσω του Εθνικισμού. Όχι ότι έφυγε από αυτόν εξ αιτίας του, αλλά πήγε σε αυτόν εξ αιτίας του.
Μέσα σε αυτήν αντι-Λευκή πολιτικά ορθή μανία και γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη, όπου η ένταξη στον χώρο του εθνικισμού είναι συνώνυμη με το απόλυτο «κακό», το να οδηγηθεί κάποιος σε μία τέτοια απόφαση δεν είναι εύκολο. Παρόλο που μπορεί να περιπλανηθεί στις ζούγκλες του εγωισμού, μέσα από τα ομιχλώδη δάση της νεωτερικότητας και πέρα από τα λασπολύματα του υλισμού, θα φτάσει σε εκείνον τον τρομερό λόφο σε σχήμα κρανίου (Γολγοθάς) – το μοναδικό μέρος του αυθεντικού ορισμού και κρίσης του κακού – και θα καταλήξει στην διαπίστωση για το πως ορίζεται η ηθική και η διάκριση μεταξύ καλού και κακού, αυτή στην οποία και οι πατέρες μας κατέληξαν – μόνο εν Χριστώ.
Πρόσφατα, το αμερικάνικο κοινό είδε αυτό το «παιδικό» τραγούδι με τον τίτλο “My Sex Junk”, με τον φυσικό Bill Nye, (γνωστό ως “Science Guy”, «ο άνθρωπος που ενέπνευσε εκατομμύρια μικρά παιδιά να ασχοληθούν με την επιστήμη») και την ηθοποιό RachelBloom, (ένα βίντεο που πήρε τα πιο πολλά “dislikes” στην ιστορία του Youtube, έναν «εθνικό ύμνο» των LGBT με στίχους όπως“This world of ours is so full of choice. But must I choose between only John or Joyce? Are my options only hard or moist? My vagina has its own voice” – σημειώστε ότι η εκπομπή απευθυνόταν σε παιδιά!), το οποίο αποδείχτηκε τόσο αποκρουστικό, ώστε ακόμη και αθεϊστές βγήκαν και ομολόγησαν ότι αν μια τέτοια ανηθικότητα είναι ο τελικός προορισμός του κοσμικού μοντέλου, ο άνθρωπος δεν έχει άλλη επιλογή από το να στραφεί στον Χριστό.
Ο Ιρλανδοκαναδός youtuber Stefan Molyneux, εν μέσω του σκανδάλου “Pizzagate,” παραδέχτηκε ότι «αν καταλήξουμε να έχουμε αυτή την τελική επιλογή μεταξύ του να είμαστε υπό την εξουσία μιας διεθνούς μαφίας παιδόφιλων που κυριολεκτικά λατρεύουν τον διάβολο και τρώνε μωρά, μαζί με τα αγαπημένα τους «pets» που επιτίθενται στον κόσμο με οξύ, και τζιχάντια που βιάζουν μαζικά από τη μία πλευρά και από την άλλη έχουμε τον χριστιανισμό του παλιού καιρού, εγώ θα είμαι με την πλευρά του Μεγάλου!»
Ακόμη και ο αρχι-αθεϊστής Ρίτσαρντ Ντόκινς υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός είναι το μόνο όπλο της ανθρωπότητας ενάντια στο Ισλάμ και ότι η δική του πίστη – ο «ανθρωπισμός» (ουμανισμός) – δεν έχει καμία ηθική δύναμη εναντίον του. Ο ίδιος, όπως και πολλοί άλλοι, έρχονται τώρα να περιγράψουν τον Χριστιανισμό ως μια «στρατηγική επιβίωσης», έξω από τον οποίον οι άνθρωποι δεν είναι πιθανό ότι θα επιβιώσουν για καιρό ως είδος. Αυτός βέβαια, είναι ένας αποστειρωμένος τρόπος να αναγνωρίσουμε ότι ο Χριστιανισμός είναι απαραίτητος.
Πέρα από τα αστεία και τα επιχειρήματα μέσω της αρνητικής, η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός διαχώρισε τους λαούς «διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πράξεις 17:27).
Έτσι, όταν ένας άνθρωπος παραδίδεται στον κοσμοπολίτικο πολυπολιτισμό, και εξουδετερώνονται όλοι οι περιορισμοί για το κακό, η εναλλακτική λύση για μια υγιή ταυτότητα βρίσκεται μόνο στη Χριστιανική κοσμοθεωρία.
Τώρα, δεν ξέρω αν ο Molyneux ή ο Dawkins τελικά θα μεταστραφούν στον χριστιανισμό, αλλά το γεγονός ότι πολλοί σαν αυτούς έρχονται να ομολογήσουν ότι η χριστιανική κοσμοθεωρία είναι το μόνο καταφύγιο που γνωρίζουν ενάντια στο κοινωνικό χάος και το θάνατο του νοήματος, είναι σίγουρα κάποιος πρόδρομος αυτής της διαδικασίας της μεταστροφής.
Δεν λέω ότι όσοι κάνουν τέτοιες παραχωρήσεις είναι συνειδητοποιημένοι περί του χριστιανισμού, αλλά οι εθνικιστές είναι η μόνη κοινωνικοπολιτική πτέρυγα, όπου η θετική συζήτηση για την παραδοσιακή οικογενειακή ζωή, το πρότυπο της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας και τους διακριτούς παραδοσιακούς ρόλους των δύο φύλων, την αναγκαιότητα της χριστιανικής ηγεμονίας και ακόμη και την παραδοσιακή λειτουργία, είναι φαινόμενα που θέτουν κάποιες νόρμες. Οι περισσότεροι μέσα στις εκκλησίες αδυνατούν να ομολογήσουν ότι ο ιστορικός χριστιανικός πολιτισμός είναι ανώτερος από άλλους πολιτισμούς.
Ακόμη χειρότερα, πολλοί επιμένουν ότι η κουλτούρα της Χριστιανοσύνης ήταν στην πραγματικότητα κατώτερη απ’ όλες τις άλλες! Και ενώ η πλειοψηφία των δυτικών εκκλησιών ενθαρρύνει σήμερα την αναζήτηση καριέρας των γυναικών, διευκολύνει το διαζύγιο, προάγει τις γυναίκες σε ηγετικούς ρόλους, υιοθετεί εκφυλισμένες αντιχριστιανικές τέχνες και είδη μουσικής, αποθαρρύνει τον πατριωτισμό, και ακόμη και υποθάλπει την εξάπλωση άλλων θεών πάνω από τον Χριστό, οι εθνικιστές τείνουν να πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση σε όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί οι εθνικιστές έχουν περισσότερα κοινά σε θέματα ηθικής με την ιστορική εκκλησία από ότι οι σύγχρονοι εκκλησιαζόμενοι.
Φυσικά, πολλοί εθνικιστές ίσως ικανοποιηθούν με τις εξωτερικές μορφές της χριστιανικής κουλτούρας χωρίς ποτέ να εγκύψουν στην εσωτερική του ουσία, αλλά μήπως είναι το «ευαγγέλιο» που κηρύττει όλη αυτή η αναρχο-τυραννική multi-culti αιρετική Κομιντέρν καλύτερο; Χειρότερο, φυσικά.
Έτσι, από όλους τους ιεραποστολικούς αγρούς, αυτός είναι ο πιο ώριμος για θερισμό. Και είναι αυτός που αγνοείται από τις σημερινές εκκλησίες για χάρη οποιασδήποτε άλλης ομάδας στη γη, ανεξάρτητα του πόσο ανθεκτική αυτή είναι στο χριστιανικό δόγμα και την ηθική.
«Η δικαιοσύνη υψώνει έθνος· η δε αμαρτία είναι όνειδος λαών», λέει ο Σολομών στις Παροιμίες. Εάν η εξύψωση του έθνους συνδέεται με τη δικαιοσύνη και η κατάπτωση ενός λαού (ή φυλής) υποδηλώνει αμαρτία, ο εθνικισμός δεν είναι μόνο συνεπής με τη δικαιοσύνη, αλλά είναι και ουσιαστικός. Για να έχουμε ένα θεοσεβούμενο έθνος, πρέπει να έχουμε καταρχάς ένα έθνος!
Παρά τις γνωστικές αυταπάτες των σύγχρονων εκκλησιαστικών ανθρώπων, αυτή «η προσδοκία των εθνών» (Χριστός), αποκαλύπτεται από τον ουρανό στους βοσκούς που παρακολουθούν τη νύχτα και όλο και περισσότερο σε μια γενιά που εκδιωγμένη, βλέπει τους ουρανούς από την χέρσα γη. Ο εθνικισμός βρίσκει την δικαίωσή του μόνο στον Χριστό.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγή
