Στον γιδότοπο που ζούμε, πολλοί φιλελέφτ καλοκοιτάζουν με πολλή επιείκεια τους κομμουνιστές, καθώς οι τελευταίοι «μένουν σταθεροί στις απόψεις τους αφού».
Να τονίσω ότι η εμμονή στην σοσιαλδημοκρατία, στα συσσίτια ανθρωπισμού και στις φανφάρες για το απεχθές κράτος που όλοι αγαπούν να μισούν (η απόλυτη πατρική φιγούρα το κράτος, I know), οφείλεται στο χειρότερο πείσμα από καταβολής κόσμου που θέλει την χώρα υπόλειμμα της σοβιετικής ένωσης.
Στον 21ο αιώνα, οφείλουμε όλοι να απεμπλακούμε από την ηλίθια καραμέλα του διεθνισμού, επειδή κατά βάθος δεν τα πιστεύουμε αυτά που λέμε, αλλά τα καταθέτουμε «από καρδιάς», για να μην χάσουμε την δημοτικότητά μας στο κόμμα, στις παρέες μας, στο fb και στο γυμναστήριο της γειτονιάς μας όταν χαζεύουμε μη ορθά πολιτικούς κώλους.
Χρειάζεται πολύ θάρρος για να πας μπροστά άλλως τε. Τα τσιτάτα περί προόδου, ανθρωπχιάς και του δίκιου του εργάτη, φέρνουν την χώρα στην δεκαετία του 60 με αντίκρισμα την στασιμότητα, την βλαχομαγκιά και την ψευδαίσθηση ότι έχουμε γεννηθεί για μεγάλα πράγματα.
Συνελόντι ειπείν, ωραία τα μάχιμα μοιρολόγια αλλά ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν πετάξουμε το ΠΑΣΟΚ στα σκουπίδια, την εθελοτυφλία στους συγγενείς και την τάση μας για συγχώρεση στον οφθαλμίατρο.
Εξάλλου, όποτε τα σκέφτομαι αυτά, μου έρχεται στο μυαλό το τσιτάτο του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Εσείς την αποκαλείτε κρίση- εγώ την λέω καμπινέ».-
ο Εξωτερικός
