Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός
Κι αν ο Ντόναλντ Τραμπ λέει απλά φωναχτά όσα σκέφτεται η πλειοψηφία πολιτών που έχουν απορρίψει τους πολιτικούς χειρισμούς μιας επί τριάντα τουλάχιστον χρόνια αποτυχημένης πολιτικής ελίτ;
Κι αν ο Ντόναλντ Τραμπ ,σε αντίθεση με τον σιωπηλό Ρούσβελτ που ήθελε να χρησιμοποιεί αντί για λέξεις μπαστούνι, μιλά με λόγια μιας λαϊκιστικής μεν στρατηγικής αλλά που επιτυγχάνει μετάδοση ενθουσιασμού σε ευνουχισμένους ανθρώπους,ξεχασμένους από το σύστημα , που αναζητούν κάτι θετικό στο ιστορικό κι εθνικό τους απόθεμα;
Λίγες μόνο μέρες πριν την «ενθρόνιση» του ο Αμερικανός πλέον πρόεδρος δεν άλλαξε ως συνήθως τα λόγια του, επιτέθηκε στην Μέρκελ για την μεταναστευτική της πολιτική, στη Γερμανία του Σόιμπλε για τη λιτότητά της, στην Ευρωπαϊκή ένωση την οποία αποκάλεσε «Γερμανικό εργαλείο» και στο ΝΑΤΟ ,που λίγο πολύ αμφισβήτησε τον ως τώρα τρόπο λειτουργίας του. Θυμίζοντας τη σχέση Ρίγκαν-Θάτσερ, εξυμνεί Βρετανία και Τερέζα Μέι και δείχνει εξαρχής ξεκάθαρα την πολιτική του γραμμή. Ενδιαφέρεται για τους δύο μεγάλους πρωταγωνιστές, τη Ρωσία και την Κίνα.
Με την πρώτη αποζητά μια ισορροπημένη συνεργασία σε πολλά ζητήματα: Μέση Ανατολή, τρομοκρατία, οικονομικές συναλλαγές. Με τη δεύτερη θέλει μάλλον ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους στρατηγικής του προτεραιότητας η Ευρώπη, η «γηραιά Ήπειρος», που τη θεωρεί τόπο ιδεαλιστών, κουρασμένων ιδεολόγων κι εκτός παγκόσμιου παιχνιδιού.
Τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη απέναντι σ’ αυτήν την αρνητική η κριτική στάση αν θέλετε, του νέου Αμερικανού Πρόεδρου; Απλά να βρει τη λέξη κλειδί για να ξεκλειδώσει το διάλογο με την Αμερική. Ποια είναι αυτή; Συμφέροντα εμπορικά η διπλωματικά. Μέχρι να υιοθετήσει η Ευρώπη αυτή τη γλώσσα δεν θα μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντί του. Δεν μπορεί να είναι το μικρό παιδί που θα περιμένει πάντα βοήθεια από το «καλού θείου» από την Αμερική σ’ οικονομία, άμυνα, γεωπολιτική κλπ.
Η στάση του Ντόναλντ Τραμπ απέναντί της καθρεφτίζει την αδυναμία της. Κι εδώ ακριβώς είναι η ευκαιρία. Να το εκμεταλλευτεί η Ευρώπη και να μεγαλώσει. Να πάρει η ίδια πια τις αποφάσεις της σε μεταναστευτικό, έλεγχο συνόρων, ασφάλεια, ταυτότητα. Να ξαναβρεί τη χαμένη εμπιστοσύνη, τη χαμένη ισορροπία μεταξύ Πολιτικής και Πολιτών της. Όταν αποκατασταθεί αυτή η δυσαρμονία, όταν οι Ευρωπαϊκοί λαοί ξαναβρούν την εμπιστοσύνη τους σε νέους λιγότερο φθαρμένους ηγέτες, τότε μόνο η Ευρώπη θα μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον Τραμπ κι όλους τους άλλους παγκόσμιους πρωταγωνιστές.
Η αλλαγή όμως αυτή να μην είναι μια στιγμιαία αντίδραση εναντίον της Τραμπιανής επιθετικότητας. Να είναι μια νέα πολιτική που να στηρίζεται στην Ευρωπαϊκή αυτογνωσία. Δηλαδή σ’ ένα συνδυασμό εθνικής ταυτότητας ( εκσυγχρονισμένης μέσα από την παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα), παραδόσεων, καινοτομίας, τεχνολογικού ενθουσιασμού κι έρευνας, πολιτιστικής μνήμης και θρησκευτικών ριζών. Μόνο μέσα από μια τέτοια δημιουργική χώνευση της Ιστορικότητάς της, η Ευρώπη θα βγει δυνατή με μια νέα ανταγωνιστική ταυτότητα. Ο Τραμπ με τη στάση του μας δίνει τη δυνατότητα μιας τέτοιας αντίδρασης. Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αξία το Σάββατο 28/1/2017
Πηγή: geopolitics.com.gr
