Διετία ἔκλεισε ἡ δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα καί φαίνεται σάν νά πέρασαν αἰῶνες! Ἀργά πού περνάει ὁ χρόνος, ὅταν κακοπερνᾶς…
Σάν χθες βαροῦσαν οἱ ντουντοῦκες, οἱ κουδουνίστρες, κι ἔκαναν ντίγκι ντάν τά ψιλά στίς τσέπες τῶν προοδευτικῶν μεταπασόκων, πού ψήφισαν μονοκούκι ΣΥΡΙΖΑ «γιά νά βγοῦμε ἀπό τα Μνημόνια, νά μή λιποθυμοῦν τά παιδιά ἀπό τήν πεῖνα στά σχολειά, νά μήν πένονται οἱ συνταξιοῦχοι καί νά μήν πληρώνουν οἱ πολίτες τόν ἄδικο φόρο ΕΝΦΙΑ». Οἱ ἐκλογές τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 2015 εἶχαν μέν μία αἴσθηση κρυάδας ἀπό τό σφόλι τῆς ὑποταγῆς στή Μέρκελ, ἀλλά διέθεταν καί τήν ἐλπίδα της ἐπανεκκίνησης.
Τό παραμύθι ἄρεσε ξανά (πάντα ἀρέσει ἡ ἐπανάληψη τῶν παραμυθιῶν στά μικρά παιδάκια), γιατί τώρα πού ὁ ψεύτης βοσκός ξαναψηφίστηκε εἶχε περισσότερη δύναμη νά κάνει τελατίνη στό ξύλο τόν κάκιστο λύκο, ποῦ εἶναι ἀχόρταγος, τρισβάρβαρος, μιλάει γερμανικά καί μασουλάει (στ’ ἀλήθεια) τό
κοπάδι ἤδη ἀπό τότε πού μπήκαμε στό εὐρώ. Ὁ ΣΥΡΙΖΑς τίμησε τήν ἐπέτειο μέ σημαῖες, μέ νταούλια καί μ’ ἕνα σπουδαῖο δεῖπνο. Προσκληθήκαμε, φάγαμε καί περιγράφουμε:
Τό δεῖπνο τῶν γενεθλίων ἦταν λιτό, χορταστικό καί 100% ἑλληνικό. Ὡς κυρίως πιάτο σερβιρίστηκε μία σαλάτα ἀπό βρασμένο σιτάρι μέ πούδρα καρβουντισμένου ἀλευριοῦ καί σουσαμιοῦ, σταφίδα, μαϊντανό, λευκό ἀμύγδαλο, ρόδι, ψίχα ἀπό καρύδι, κανέλα, γαρίφαλο κι ὅλο αὐτό καλυμμένο μέ μία στρώση φίνας κρυσταλλικῆς ζάχαρης. Ἡ συνοπτική ὀνομασία τοῦ ἀντιοξειδωτικοῦ, θρεπτικοῦ καί γεμάτου ἐνέργεια ἐδέσματος εἶναι… κόλλυβα.
Ἀφοῦ οἱ σύντροφοι κατανάλωσαν μέ ὄρεξη την οἰκολογική καί βέγκαν σαλάτα, ἤπιαν ἕνα ποιοτικό πεντάστερο κονιακάκι, τό ὁποῖο συνόδεψαν μέ παξιμαδάκι ἡμέρας καί τσουρεκάκι σέ σελοφάν μέ σταυρό.
Ὅλα τα προαναφερθέντα σημειολογοῦσαν τίς ἐπιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στίς δημοσκοπήσεις ἀλλά καί τη γενική εἰκόνα καί ἐντύπωση πού ἀφήνει ἡ δεύτερη κυβερνητική περίοδος Τσίπρα στήν κοινή γνώμη.
Θά μποροῦσε κάλλιστα νά ἰσχυριστεῖ κάποιος ὅτι ἡ πολιτική της Ἀριστερᾶς ἀφήνει στά ἀδειανά στόματα της διαλυμένης μεσαίας τάξης τήν στυφή γεύση καί τήν ἁψιά ταγκίλα πού χαρακτηρίζει ὅλα τά κοκτέιλ τά ὁποία βασίζονται στό μαζούτ, ἀλλά τέτοια κακία ἐδῶ δέν σκοπεύουμε νά γράψουμε.
του Παν. Λιάκου
