Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε το 1ο Παγκρήτιο Συνέδριο Αξιωματικών Αστυνομίας που πραγματοποιήθηκε από την Ένωση Αξιωματικών ΕΛ.ΑΣ. Περιφέρειας Κρήτης το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου στο Επιμελητήριο Ηρακλείου.
Στο πλαίσιο του συνεδρίου, η Ένωση δια του Προέδρου της παρουσίασε τέσσερις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν τα τρία τελευταία έτη που κατατάσσουν την Ελληνική Αστυνομία στις πρώτες θέσεις σχετικά με την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στους θεσμούς του Κράτους. Έθιξε την μη συμμόρφωση της Κυβέρνησης των αποφάσεων του ΣτΕ που ορίζουν την επαναφορά των μισθών των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας στα επίπεδα του 2012, την ψήφιση του νέου νόμου 4472 / 2017 για τα ειδικά μισθολόγια επισημαίνοντας τις επιπτώσεις που θα έχει αυτός στη μισθοδοσία των ενστόλων όπως τον ενδεχόμενο κίνδυνο μελλοντικά κατάργησης της προσωπικής διαφοράς που θα επιφέρει τεράστιο πλήγμα στις αποδοχές, την μείωση του επιδόματος θέσης ευθύνης (επίδομα διοίκησης) συγκρίνοντας με το αντίστοιχο επίδομα θέσης ευθύνης για τον δημόσιο Τομέα, στηλίτευσε την απαράδεκτη διάταξη του Νόμου 4387 / 2016 σχετικά με την σύνταξη χηρείας, καθώς και την ψήφιση του νέου Νόμου 4488/2017 που προβλέπει αύξηση των εισφορών για ασφαλισμένους προ του 1993. Σε επιχειρησιακό επίπεδο έγινε παρουσίαση της νέας δομής των Αστυνομικών Υπηρεσιών όπως αυτές διαμορφώθηκαν με την Αναδιάρθρωση η οποία εφαρμόστηκε στην Περιφέρεια Κρήτης από 1 Ιουνίου, επισημαίνοντας τις αλλαγές που επήλθαν από την υλοποίησή της.
Ακολούθησαν τοποθετήσεις των επίσημων προσκεκλημένων τόσο στα θέματα που ανάδειξε η Ένωσή όσο και σε άλλα τοπικά ζητήματα αστυνόμευσης.
Μετά το πέρας των τοποθετήσεων – χαιρετισμών ακολούθησε διάλεξη με τίτλο «Η νόμιμη οπλοκατοχή και οπλοφορία των πολιτών ως παράγων ασφάλειας και μείωσης της εγκληματικότητας;» με ομιλητές τον Νομικό Εκπρόσωπο της Ένωσής μας και έγκριτο δικηγόρο του Δ.Σ. Ηρακλείου κ. Κοκοσάλη Γεώργιο και τον Οπλουργό – εκπαιδευτή ΕΛ.ΑΣ κ. Τσιάμπα Ιωάννη, η οποία σημειωτέον κέντρισε το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων κρίνοντας από το πλήθος των ερωτήσεων που ακολούθησαν απάνω στο καίριο αυτό ζήτημα που αναπτύχθηκε.
Το defenceline.gr σας παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα ολόκληρη την εισήγηση του κ. Τσιάμπα έχει ως εξής:
“Παρά την μακραίωνη παράδοση που έχουμε ως λαός με τα όπλα, είτε πρόκειται γιααγχέμαχα είτε για σύγχρονα πυροβόλα όπλα,η σχέσημας μαζί τους έχει τραυματιστεί σοβαρά τελευταία,έχει απομειωθείκαι τείνει να απολεσθεί πλήρως, θυσία και αυτή στον βωμό της – ευρισκομένης στην δύση της ως αντίθετη με την κοινή λογική -«πολιτικής ορθότητος».
Εμείς στον παρόν πόνημα παρουσιάζοντας τις εμπειρίες μας και στοιχεία από διάφορα συστήματα αντιμετωπίσεως της εγκληματικότητας παγκοσμίως θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε αν ο νομοταγής πολίτης πρέπει να παραμείνει το άβουλο θύμα και τις περισσότερες φορές το εμπόδιο στην άσκηση των αστυνομικών καθηκόντων, ή εφ’ όσον το επιθυμεί, να μετατραπεί σε έναν εκπαιδευμένο άνθρωπο ικανό, στην καλύτερη περίπτωση να προσφέρει αρωγή στο αστυνομικό έργο ή να μην το εμποδίσει, στην χειρότερη.
“Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις” μας διδάσκει ο Αντισθένης και ως κυνικός ο ίδιος μας καλεί εάν επιθυμούμε να ομιλούμε αληθώς να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με έναν κυνικό ρεαλισμό.
– Όπλο κατά τον έλληνα νομοθέτη είναι κάθε μηχάνημα, το οποίο εκ κατασκευής, μετατροπής ή τροποποίησης, με ωστική δύναμη που παράγεται με οποιονδήποτε τρόπο, εκτοξεύει βλήμα, βλαπτικές χημικές ή άλλες ουσίες, ακτίνες ή φλόγες ή αέρια και μπορεί να επιφέρει κάκωση ή βλάβη της υγείας σε πρόσωπα ή βλάβη σε πράγματα ή να προκαλέσει πυρκαγιά, όπως και κάθε συσκευή, που μπορεί να προκαλέσει με οποιονδήποτε τρόπο τα ανωτέρω αποτελέσματα. (άρθρο 1 παρ. 1 Ν. 2168/1993).
– Οπλοκατοχή σημαίνει “κατέχω” – έχω στην φυσική μου εξουσίαση γενικώς ένα όπλο σύμφωνα με τις διατάξεις της νομοθεσίας που ισχύει κάθε φορά.
– Οπλοφορία σημαίνει πως το φέρω επάνω μου ή για να χρησιμοποιήσουμε και πιο σχετικές στα καθ’ ημάς έννοιες, το έχω στην πρώτη σφαίρα κατοχής μου όταν και ως ο νόμος ορίζει.
Στην σημερινή παρουσίαση θα εστιάσουμε στα πυροβόλα όπλα χειρός (πιστόλια & περίστροφα) τα οποία είναι τα πλέον πρόσφορα για άμυνα όπλα και τα οποία λόγω μικρού μεγέθους μπορούν να μεταφέρονται εύκολα.
Στην χώρα μας σήμερα είτε ο πολίτης νόμιμα κατέχει ένα όπλο, είτε νόμιμα οπλοφορεί δυστυχώς αντιμετωπίζεται ως ένας εν δυνάμει εγκληματίας ή στην καλύτερη περίπτωση ως ένας οιονεί κίνδυνος για το σύνολο της κοινωνίας.
Είναι όμως έτσι;
Τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στην παιδεία.
Με την έννοια «παιδεία» δεν εννοούμε μόνον την απόκτηση κάποιου τίτλου σπουδών αλλά την διαδικασία εκείνη κατά την οποία ο άνθρωπος μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις ΣΦΑΙΡΙΚΑ, μαθαίνει να δέχεται την διαδικασία της ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ και τέλος μαθαίνει να ΜΕΛΕΤΑ να ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ και να ΑΛΛΑΖΕΙ όλα εκείνα τα οποία ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν λειτουργούν ή του δημιουργούν προβλήματα.
Για παράδειγμα, ένα από αυτά που δεν λειτουργούν στην χώρα μας είναι η κοινή λογική.
Ποιά λογική πχ μπορεί να επιτρέπει την νόμιμη κατοχή πυροβόλου όπλου για ατομική ασφάλεια χωρίς ο κατέχων να μπορεί νομίμως να εκπαιδευθεί με αυτό στο σκοπευτήριο ή ακόμα και να διαπιστώσει εάν αυτό λειτουργεί;
Ποιά λογική επιτρέπει την χορήγηση αυτής της αδείας όταν ο κατέχων δεν έχει πιστοποιημένες γνώσεις επί του αντικειμένου και δη επί των κανόνων ασφαλείας που πρέπει να ακολουθεί ;
Ποια λογική επιτρέπει την χορήγηση της ίδιας αδείας όταν ο κάτοχος δεν υποχρεούται να γνωρίζει τις δαιδαλώδεις – είναι η αλήθεια και ερμηνευόμενες διαφορετικά σε πολλές περιπτώσεις, νομικές διατάξεις περί οπλοκατοχής, οπλοφορίας, οπλοχρησίας & νόμιμης άμυνας;
Ποια λογική άραγε αφαιρεί μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης στο ακροατήριο το υπηρεσιακό ή ιδιωτικό όπλο χειρός αστυνομικού το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να προστατέψει τον εαυτό του ή άλλους στα πλαίσια άσκησης των υπηρεσιακών του καθηκόντων; Δηλαδή το αφαιρεί ακριβώς την περίοδο εκείνη που ο αστυνομικός το έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην περίπτωση που χρειαστεί να προστατεύσει τον εαυτό του και την οικογένειά του από πράξεις αντεκδίκησης, βίας κλπ.
Από την άλλη ποιά λογική επιτάσσει την απόρριψη αδειοδοτήσεως ενός όπλου σκοποβολής σε αθλητή (ο οποίος με δική του βούληση και έξοδα έχει αποκτήσει εκπαίδευση και γνώσεις) με την αιτιολογία ότι”λόγοι δημοσίας ασφαλείας επιβάλλουν τον περιορισμό της κατοχής πυροβόλων όπλων στο ελάχιστο”.
Μήπως με την ίδια αιτιολογία θα μπορούσαν να απορρίπτονται αιτήσεις αδειών κυκλοφορίας δικύκλων μοτοσυκλετών μεγάλου κυβισμού διότι, ομοίως, «λόγοι δημοσίας ασφαλείας επιβάλλουν τον περιορισμό των οχημάτων που δύναται να αναπτύξουν υψηλή ταχύτητα στο ελάχιστο προς αποφυγήν τροχαίων ατυχημάτων»;
Σαφώς και όχι.
Είμαι σίγουρος ότι το τελευταίο σας φαίνεται εξωφρενικό!
Σε χώρες με παιδεία στο θέμα της πολιτικής οπλοφορίας όλα τα προαναφερθέντα ακούγονται εξ ίσου αλυσιτελή.
Ας εξετάσουμε όμως μέσα από το πρίσμα της κοινής λογικής ορισμένα δεδομένα όπως αυτά έχουν εξαχθεί από μελέτες κάνοντας και τις ανάλογες διαπιστώσεις :
1ον) Τα όπλα είναι ΑΨΥΧΑ αντικείμενα.
Η γνωστή έκφραση που ακούγεται και γράφεται συχνά «το όπλο εκπυρσοκρότησε»είναι απολύτως ψευδής.
Τα όπλα δεν εκπυρσοκροτούν ποτέ μόνα τους. Δεν έχουν ιδία βούληση. Δεν έχουν ιδία θέληση. Είναι εργαλεία – μηχανικά κατασκευάσματα προορισμένα, προκειμένου περί πυροβόλων όπλων, να εκτοξεύουν μία ή περισσότερες βολίδες με αέρια που παράγονται από την καύση πυρίτιδας μόνο όμως όταν κάποιος άνθρωπος επιδράσει πάνω τους με κατάλληλο χειρισμό. Επομένως η νόμιμη και ασφαλής χρήση τους εξαρτάται αποκλειστικά από την ανθρώπινη βούληση. Από τον ανθρώπινο παράγοντα.
2ον) Ο χαρακτήρας του πολίτη και η συμπεριφορά του δεν αλλοιώνονται από την κατοχή και χρήση άψυχων αντικειμένων.
Αν για παράδειγμα ένας σώφρων και λογικός άνθρωπος αγοράσει ένα αυτοκίνητο μεγάλης ιπποδυνάμεως θα κάνει ορθή χρήση εκεί που ο νόμος του το επιτρέπει πχ θα κάνει μία γρήγορη προσπέραση εκμεταλλευόμενος την υψηλή ιπποδύναμη του οχήματός του.
Αν πάλι θέλει να οδηγήσει το όχημά του στα όριά του θα πληρώσει χρόνο σε κάποια πίστα ταχύτητας και θα διασκεδάσει με ασφάλεια.
3ον) Η αστυνομία δεν μπορεί να είναι ποτέ πανταχού παρούσα.
Σε διοικητικές δομές όπου οι ένοπλοι πολίτες αντιμετωπίζονται με εμπιστοσύνη και σεβασμό από το Κράτος και τα όρια δράσης τους είναι σαφή και καθορισμένα από τον νόμο τα ποσοστά της εγκληματικότητας είναι μηδαμινά.
Ακριβώς λοιπόν επειδή η αστυνομία δεν δύναται να είναι παντού και να καλύπτει τα πάντα, θα πρέπει ο πολίτης ειδικά στον πρώτο κρίσιμο χρόνο εκδήλωσης μίας εγκληματικής ή τρομοκρατικής επίθεσης να αποτελέσει τα μάτια και τα αυτιά των Αρχών ώστε σε δεύτερο χρόνο να παράσχει την αρωγή και την πληροφόρηση στην αστυνομία εις τρόπον ώστε αυτή να φέρει αποτελεσματικά εις πέρας το έργο της.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει ο πολίτης να μην γίνει θύμα ή να μην τραπεί σε άτακτη φυγή, όπως είδαμε να συμβαίνει κατά τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις σε χώρες της Ευρώπης. Θα πρέπει να έχει το ψυχολογικό πλεονέκτημα έναντι του εγκληματία ή τρομοκράτη και να γνωρίζει ότι μένοντας όρθιοςθα μπορεί να αποτρέψει ή να αποκρούσει την οποιαδήποτε σε βάρος του επίθεση.
Οι εγκληματίες ειδικά αυτοί του κοινού ποινικού δικαίου κατά τον σχεδιασμό των έκνομων πράξεων προφανώς γνωρίζουν πολύ καλά την διάκριση που κάνουμε μεταξύ μαλακών (δηλ. ευπαθών) και σκληρών στόχων. Είναι αυτονόητο ότι αν έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο ή περισσοτέρων στόχων θα επιλέξουν αυτόν εις τον οποίον θα συναντήσουν ελάχιστη ή καθόλου αντίσταση. Στην περίπτωση αυτή, όπως αντιλαμβάνεσθε, κανένα όπλο δεν χρειάζεται να βγει από καμία θήκη. Η οπλοκατοχή δρα από μόνη της αποτρεπτικά.
Περαιτέρω, ο νομοταγής πολίτης που είναι σε θέση να υπερασπιστεί την οικογένειά του, την περιουσία του, την αξιοπρέπειά του μέσα σε σαφή από τον νόμο καθορισμένα πλαίσια, αποκτά αντίληψη ασφαλείας και είναι ο πολίτης αυτός που σέβεται και εκτιμά το έργο του αστυνομικού.
Είναι ο πολίτης αυτός που στον αστυνομικό βλέπει τον σύμμαχό του, τον αδελφό του, τον φίλο του, τον συμμαθητή του, τον γείτονά του. Είναι ο πολίτης που μεθαύριο θα είναι σε θέση να προσφέρει έργο τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο σε περίπτωση που κάτι τέτοιο απαιτηθεί.
4ον) Ο περιορισμός της νόμιμης οπλοκατοχής και οπλοφορίας δεν συμβάλλει καθόλου στην μείωση της εγκληματικότητος.
Αυτό είναι κάτι το αυταπόδεικτο διότι ο εγκληματίας όταν πάρει την σχετική απόφαση θα εγκληματήσει όπως και να έχει. Σαφώς και δεν πρόκειται να αιτηθεί ποτέ άδεια οπλοφορίας, σαφώς και δεν θα χρησιμοποιήσει κατά την πράξη του νομίμως κατεχόμενο άρα καταγεγραμμένο από τις Αρχές όπλοαφού θα ήταν σαν να φωτογραφίζει τον εαυτό του…
Κανέναν εγκληματία ή τρομοκράτη ΔΕΝ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ. Κανείς εγκληματίαςπριν την πράξη του δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την μελέτη της ισχύουσας νομοθεσίας ή να τροποποιήσει τον τρόπο δράσης του (MODUS OPERANDI) με γνώμονα το ύψος της ποινής που θα του επιβληθεί σε περίπτωση συλλήψεως. Πιστεύει ότι δεν θα συλληφθεί ποτέ διότι αν πίστευε το αντίθετο δεν θα προέβαινε στην έκνομη ενέργεια. Ή – ακόμα χειρότερα – εάν τα κίνητρα πχ ενός τρομοκράτη είναι θρησκευτικά δεν θα τον απασχολήσει ούτε για 1 δευτερόλεπτο το ενδεχόμενο σύλληψης και τιμωρίας. Ούτε βέβαια ο επίδοξος δράστης μίας πχ ένοπλης ληστείας ή απαγωγής – δηλ. πράξεων που διώκονται σε βαθμό κακουργήματος και τιμωρούνται με πολυετή κάθειρξη – είναι δυνατόν να συγκινηθεί από την μικρή ή μεγάλη ποινή φυλάκισης που παράλληλα θα του επιβληθεί για το πλημμέλημα της παράνομης οπλοκατοχής.
Επομένως δρακόντεια μέτρα κατά της νόμιμης οπλοκατοχής και οπλοφορίας έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα μόνο τον αφοπλισμό των νομιμοφρόνων πολιτών.
Διότι αυτούς αφορούν. Διότι ο νομιμόφρων πάντα θα υπακούει στον νόμο και θα δρα εντός των πλαισίων αυτού.
Μήπως όμως αυτά τα μέτρα οδηγούν τελικά στην θυματοποίηση του πλέον υγιούς κομματιού της κοινωνίας μας;
Στο σημείο αυτό εξετάζοντας στατιστικά στοιχεία που αφορούν τις ΗΠΑ, μίας χώρας 400 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων η οποία μας δίνει το μεγαλύτερο δυνατό στατιστικό δείγμα, μπορούμε να κάνουμε μερικές χρήσιμες διαπιστώσεις.
Στις πολιτείες της Νέας Υόρκης, της Καλιφόρνια και ορισμένες άλλες, όπου οι πολιτειακοί νόμοι ουσιαστικά απαγορεύουν την έκδοση και διατήρηση άδειας οπλοφορίας από τον γενικό πληθυσμό τα ποσοστά βαριάς εγκληματικότητος βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να σας αναφέρω ότι η νομοθεσία περί όπλων της πολιτείας της Νέας Υόρκης ελάχιστες διαφορές έχει από την δική μας (Ν. 2168/1993 όπως τροποποιήθηκε με τον Ν. 3944/2011).
Αντιθέτως σε πολιτείες όπως η UTAH, η ARIZONA, η NEVADA, η INDIANA, η FLORIDA και σε όλα ταλεγόμενα OPEN CARRY STATES δηλ. στις πολιτείες όπου επιτρέπεται η φανερή οπλοφορία των πολιτών και πρακτικά ο κάθε πολίτης που δεν έχει απασχολήσει ποτέ τις Αρχές μπορεί να κατέχει οποιοδήποτε αριθμό και τύπο όπλου επιθυμεί η εγκληματικότητα είναι σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά.
Για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω φαίνεται ότι οι επίδοξοι δράστες σοβαρών εγκληματικών πράξεων προτιμούν μόνο πολιτείες στις οποίες γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα θύματά τους δεν θα είναι σε θέση να προβάλλουν καμία αντίσταση ή θα τραπούν σε φυγή αμέσως ώστε, μέχρι να προσεγγίσει στον τόπο του συμβάντος η δημόσια δύναμη, να μπορούν να δράσουν ανενόχλητοι.
Τα παραπάνω στατιστικά στοιχεία είναι αναρτημένα στην επίσημη σελίδα του FBI και προσβάσιμα για ανάλυση και αξιολόγηση σε οποιοδήποτε χρήστη του διαδικτύου.
Θα ήθελα να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι από τον καιρό που ο πρόεδρος Clinton άρχισε να εφαρμόζει ένα – ένα τα οπλοφοβικά του μέτρα (με πρώτο μέτρο την απαγόρευση οπλοφορίας στα σχολεία από σχολικούς φύλακες, καθηγητές, υπαλλήλους και όχι φυσικά από ανήλικους μαθητές οι οποίοι ούτως ή άλλως σε κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου απαγορεύεται να οπλοφορούν) τότε ακριβώς ξεκίνησαν τα γνωστά περιστατικά active shooters.
Οι κατά κανόνα ψυχικά ανισόρροποι εισβολείς δεν πτοήθηκαν καθόλου ούτε έλαβαν καθόλου υπ όψιν τους την ταμπέλα που ανέγραφε:
“ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ”…
Είναι σαν να περιμένουμε ότι οι τυφώνες που χτύπησαν την Αμερική το τελευταίο 15νθήμερο θα άλλαζαν δρόμο αν είχαμε αναρτήσει μία μεγάλη ταμπέλα στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ η οποία θα έγραφε:
“ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΥΦΩΝΕΣ ΕΔΩ”
Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα…
Αλλά και στην Ευρώπη:
Η εγκληματικότητα στην πλήρως αφοπλισμένη από τον Blair Μεγάλη Βρετανία, λόγω περιστατικού active shooter, έχει ανέλθει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίος ο πρόσφατος χαρακτηρισμός της πρωτεύουσας της χώρας, του Λονδίνου ως πρωτεύουσας των μαχαιριών…
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν μπορούμε να καταλήξουμε σε μερικά απλά συμπεράσματα:
1. Οι παράνομοι δεν θα σταματήσουν ΠΟΤΕ να παρανομούν επειδή η νομοθεσία είναι ή έγινε πιο αυστηρή. Η αυστηρή νομοθεσία έχει σκοπό να αποτρέψει τον “οριακώς” παρανομούντα αυτόν δηλ. που οι ηθικές του άμυνες δεν έχουν καταπέσει πλήρως. Και εκεί η νομοθεσία τα καταφέρνει άριστα με την απειλή της τιμωρίας.
Ο σκληρός εγκληματίας όμως (αυτός που είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την θέλησή του με την βίαή να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή) που αυτός είναι και το πραγματικό μας πρόβλημα ΔΕΝ ΠΤΟΕΙΤΑΙ παρά μόνο ίσως από τον φόβο της ΒΙΑΙΗΣ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ.
Η αντίσταση που εκτιμά ότι θα συναντήσει από τον στόχο – θύμα του είναι αυτή που θα τον κάνει να σκεφτεί διπλά αν τελικά θαεκτελέσει την έκνομη ενέργεια που προσχεδιάζει.
Μια παλιά αγγλική παροιμία λέει «If you look like food you will be eaten». Δηλ. όποιος μοιάζει με τροφή κάποια στιγμή θα φαγωθεί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι πειρατείες κατά εμπορικών πλοίων στον κόλπο του Άντεν από αδίστακτους και αιμοσταγείς Σομαλούς πειρατές. Οι πειρατείες αυτές είχαν εξελιχθεί σε πραγματική μάστιγα τα τελευταία έτη. Είχαν θέσει σε κίνδυνο την ναυτιλιακή σύνδεση μεταξύ Ασίας και Ευρώπης. Είχαν παρεμποδίσει το παγκόσμιο εμπόριο με σοβαρές οικονομικές συνέπειες και κυρίως με ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Από την στιγμή όμως που επετράπη από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας (ΙΜΟ / IMDF) του ΟΗΕ η επιβίβαση ενόπλων φρουρών στα εμπορικά πλοία και η χρήση υπό όρους της αποκαλούμενης deadly force δεν έχει υπάρξει ούτε ένα περιστατικό πειρατείας και ομηρείας σε φρουρούμενο από ενόπλους πλοίο.
Αντίθετα, αν οι πειρατές δουν το πλήρωμα να κρύβεται ή να ετοιμάζει μάνικες για να τους αντιμετωπίσει με νερό υπό πίεση, ενέργειες που υποδηλώνουν την απουσία ενόπλων φρουρών, σε ποσοστό 95% θα επιτεθούν στο πλοίο με φρικτά αποτελέσματα για τους επιβαίνοντες. (πηγή IMO / IMDF).
2. Η οπλοκατοχή και η οπλοφορία είναι πράξεις υψηλής ευθύνης. Απαιτείται συνεχής εκπαίδευση, συνεχής ενημέρωση και ορθή σκέψη.
Μία ευνομούμενη πολιτεία, σέβεται τον πολίτη που την χρηματοδοτεί για να λειτουργεί υπέρ του και οφείλει να θεσπίζει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο το οποίο θα δίνει στον πολίτη την δυνατότητα να προασπίζει την ζωή του, την αξιοπρέπειά του, την οικογένειά του αλλά και την περιουσία του.
Αυτό επιτυγχάνεται κατ’ αρχάς με την απενοχοποίηση του “όπλου” σαν αντικειμένου, με την εκπαίδευση του πολίτη σε βασικές αρχές και κανόνες ασφαλείας και με την θεσμοθέτηση νόμων και διατάξεων που θα είναι υπέρ του αμυνόμενου και όχι υπέρ του επιτιθέμενου.
Είμαι σίγουρος πως στις παραπάνω θέσεις η πρώτη αντίδρασή σας θα είναι ένα τεράστιο “ναι μεν αλλά”όπου το “αλλά” θα ακολουθείται από σκέψεις όπως “δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για κάτι τέτοιο”, “εδώ γίνονται επεισόδια για μία θέση στάθμευσης, σκέψου αν έχουν όλοι όπλα τι θα γίνει” κλπ.
Δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Γιατί;
Πότε ήμασταν έτοιμοι για οτιδήποτε;
Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να υιοθετήσουμε οποιαδήποτε ξενόφερτη τάση, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε την θεώρησή μας προς κάτι που αποδεδειγμένα βοηθά στην πιο εύρυθμη και ασφαλή λειτουργία της κοινωνίας μας;
Φυσικά όποιος δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του και να διαχειριστεί την συμπεριφορά του να μην έχει κανένα όπλο.
Αν όμως γενικώς και αορίστως καταστήσουμε τα όπλα παράνομα, τότε ΜΟΝΟΝ οι παράνομοι θα τα κατέχουν.
Μοντέλα όπως της Αμερικής στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, αλλά και χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως όπως θα αναφερθώ επιγραμματικά παρακάτω πχ της Αυστρίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας κλπ δουλεύουν ικανοποιητικά έως άριστα.
Ας δούμε για παράδειγμα την Τσεχία. Μετά από τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις που συγκλόνισαν την Ευρώπη και μετά από επίμονες προσπάθειες τόσο των τοπικών φορέων όσο και των φίλοπλων οργανισμών όπως η FirearmsUnited, ο εκεί πολιτικός κόσμος ενημερώθηκε και σκεπτόμενος κατά βάση ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ αποφάσισε πως οφείλει να αποτελεί δικαίωμα του πολίτη η προάσπιση της ζωής και της οικογενείας του. Έτσι θέσπισε ένα πρωτοποριακό για χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως νομικό πλαίσιο περί πολιτικής οπλοφορίας και οπλοκατοχής με απλή διαδικασία απόκτησης αδείας ανάλογη με την δική μας διαδικασία περί απόκτησης λειοκάνου κυνηγετικού όπλου. Οι μοναδικές προϋποθέσεις απόκτησης όπλου χειρός στην Τσεχία για ατομική ασφάλεια είναι ο υποψήφιος πολίτης να μην έχει απασχολήσει τις Αρχές για οποιοδήποτε αδίκημα, να είναι ψυχικά υγιής και αποδεδειγμένα να γνωρίζει την νόμιμη και ασφαλή χρήση του όπλου του μετά από επιτυχή παρακολούθηση σεμιναρίων και εξετάσεων που διεξάγονται ειδικά για τον σκοπό αυτό.
Η Τσεχία είναι η δεύτερη Ευρωπαϊκή χώρα μετά την Αυστρία που θεσπίζει κάτι τέτοιο.
Η Ουγγαρία βαδίζει στα ίδια χνάρια και άπειρες φωνές σε Γαλλία και Βρετανία ζητούν το ίδιο.
Στην χώρα μας χρειάζεται εκ βάθρων αλλαγή, απλοποίηση, επικαιροποίηση και κυρίως εκλογίκευση του ισχύοντος νομικού πλαισίου. Και αυτό φυσικά αφορά και τον νόμο περί οπλοφορίας και οπλοχρησίας αστυνομικών δηλ. τον γνωστό Ν. 3169/2003.
• Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ΒΑΛΛΟΝΤΑΙ πανταχόθεν σήμερα.
• Οι αλλαγές στις ζωές μας είναι ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ.
• Το πατερναλιστικό μοντέλο Κράτους έχει αποτύχει.
Η σύγχρονη εγκληματικότητα είναι ασύμμετρη, απρόβλεπτη, φονταμενταλιστική χωρίς τοπικούς περιορισμούς. Η ταχύτατη ροή πληροφοριών επιτρέπει σε κάθε είδους ακραίο στοιχείο να οργανωθεί, να σχεδιάσει και να δράσει με δραματικά αποτελέσματα για τους ανυπεράσπιστους πολίτες.
Σε κράτη προηγμένα όπως οι ΗΠΑ, η Αυστρία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Γερμανίατο λεγόμενο Sheepdog Concept λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ο θεσμός του «πολίτη φύλακα» δεν απέχει πολύ από τις κλασσικές αξίες που κράτησαν όρθιες τις δυτικές κοινωνίες και τον πολιτισμό μας από την Αρχαία Αθήνα και το Βυζάντιο έως σήμερα.
Ο οπλισμένος, εκπαιδευμένος και υποψιασμένοςπολίτης είναι ASSET, δηλ. επιχειρησιακό προσόν για την σύγχρονη αστυνομία. Σε κράτη όπως το Ισραήλ που ζει από ιδρύσεώς του υπό την Δαμόκλειο Σπάθη της τρομοκρατίας και των ασύμμετρων απειλών, άπαντες οι πολίτες είναι ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ και προετοιμασμένοι υλικά και κυρίως ψυχολογικά ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά κάθε εξωτερικό και εσωτερικό κίνδυνο.
Στην γειτονική μας Κύπρο κάθε Κύπριος πολίτης ο οποίος έχει υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία κατέχει νομίμως και σχεδόν υποχρεωτικά πολεμικό όπλο στην οικία του.
Ομοίως και οι χιλιάδες ακρίτες μας, υπεύθυνοι πολίτες, που στελεχώνουν τα κατά τόπους Τάγματα Εθνοφυλακής του Ελληνικού Στρατού στα βόρεια σύνορά μας και στα νησιά. Οι οποίοι από ιδρύσεως του θεσμού, δηλ. εδώ και 36 χρόνια, ουδέποτε χρησιμοποίησαν τα αυτόματα πολεμικά τυφέκια και τα πυρομαχικά που τους έχει χορηγήσει η Πολιτεία για έκνομες ενέργειες ή για την ένοπλη διεκδίκηση θέσης στάθμευσης…
Πρέπει να καταλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ πως το κλειδί για μία σύγχρονη &ασφαλή κοινωνία δεν είναι ο φόβος, η κατασκευή ενόχων και η απαγόρευση. Είναι η παιδεία, η εκπαίδευση και η συνεργασία.
Εμείς ως σύγχρονοι Έλληνες μπορούμε είτε να παραμείνουμε σε ξεπερασμένες και εκτός εποχής αντιλήψεις, προκαταλήψεις και ιδεασμούς είτε να αξιολογήσουμε την άποψη του επί 15 χρόνια (από 2000 έως 2014) ΓΓ της INTERPOL Ronald Nobleο οποίος δηλώνει : “Ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε τρομοκρατικά χτυπήματα είναι να έχουμε εκπαιδευμένους και ένοπλους πολίτες”.
Κλείνοντας θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα : Τι θα είχε συμβεί άραγε αν κατά τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν στην καρδιά της Ευρώπης ορισμένοι πολίτες αντί για κάμερες κινητών είχαν χρησιμοποιήσει τα όπλα τους;
Πριν μου απαντήσετε “μακελειό” να σας πω ότι“μακελειό” έγινε ούτως ή άλλως…
Όλα τα παραπάνω αποτελούν σκέψεις και προβληματισμούς για την σύγχρονη αντίληψη περί νόμιμης οπλοφορίας και οπλοκατοχής.
Βασίζονται στο αξίωμα ότι η νομιμότητα τελικά δημιουργεί ανασχετικούς φραγμούς στην ανάπτυξη εγκληματικότητας και στο γεγονός ότι ούτως ή άλλως υπάρχει απεριόριστη και σχετικά εύκολη πρόσβαση ακόμα και στον κοινό ποινικό εγκληματία στην απόκτηση ενός παράνομου όπλου.
Ωστόσο, κατανοούμε ότι αντίστοιχοι προβληματισμοί μπορούν να αναπτυχθούν και σε άλλους κοινωνικούς τομείς όπου η απαγόρευση και οι προκαταλήψεις έχουν φέρει εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.
Η αστυνομία σε κάθε περίπτωση είναι θεματοφύλακας της εκάστοτε ισχύουσας νομοθεσίας, η οποία αντικατοπτρίζει και την πολιτική κατεύθυνση του εκάστοτε νομοθέτη.
Σε καμία περίπτωση οι παρούσες σκέψεις δεν εκφράζουν ούτε άλλωστε θα μπορούσαν να εκφράσουν την επίσημη θέση τωνστελεχών της αστυνομίας. Το παρόν πόνημα είναι απλώς ένα όχημα για προβληματισμό και ενδεχομένως θα αποτελέσει το έναυσμα υγιούς και παραγωγικής συζήτησης επί ενός θέματος που κατά την κρίση μας θα είναι απόλυτα επίκαιρο στο μέλλον.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας”.
