Της Σοφίας Εμμανουήλ
[email protected]
Αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ σε όρους ΑΕΠ και στρατιές ανέργων στοίχισε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα η υιοθέτηση νέου, τότε, αναπτυξιακού μοντέλου, όπως αναδεικνύει το παράδειγμα της αχαϊκής βιομηχανίας, από την οποία έχουν μείνει μόνο ερειπωμένα εργοστάσια – φαντάσματα για να θυμίζουν μια άλλοτε κραταιά τοπική οικονομία, με επιχειρήσεις όπως η «Πειραϊκή Πατραϊκή», ο «Λαδόπουλος», ή η «Mάντισον».
Η περίπτωση της αποβιομηχάνισης της Δυτικής Ελλάδας, με το ντόμινο των παρενεργειών που επέφερε στην τοπική αγορά -ραγδαία αύξηση της ανεργίας και άνθηση της υποαπασχόλησης κυρίως σε επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών- αποτελεί case study. Αναδεικνύει τον αντίκτυπο που είχε και σε άλλες βιομηχανικές περιοχές της επικράτειας ο προσανατολισμός της χώρας από μια μέσου βιομηχανικού επιπέδου οικονομία -έχοντας προηγουμένως κάνει τη μετάβαση από αγροτική οικονομία σε βιομηχανική, έστω και χωρίς κλάδο μηχανοκατασκευών- σε χώρα υπηρεσιών, παραλείποντας όμως μεταρρυθμίσεις που θα ενίσχυαν την ανταγωνιστικότητά της στην παγκόσμια αγορά.
