Ο διχασμός για την οικογένεια και η απάντηση των κοινωνιών
Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Κάθε μία ή δύο γενιές η Ελλάδα διχάζεται για ένα ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων. Το 1981 η πατρίδα μας συνταράχθηκε από την κόντρα Πολιτείας – Εκκλησίας σχετικά με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου. Η Εκκλησία είδε σχέδιο υποβάθμισής της πίσω από τη νομοθετική ρύθμιση του ΠΑΣΟΚ. Τελικώς με παρέμβαση Καραμανλή το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέστησε τον θρησκευτικό «ισόκυρο» με τον πολιτικό γάμο και το θέμα έληξε.
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι Ελληνες δεν άλλαξαν τις παραδόσεις. Ο θρησκευτικός γάμος υπήρξε ο κανόνας για την πλειονότητα. Μόνο τα τελευταία χρόνια, στην κορύφωση της κρίσης, πολιτικοί γάμοι και σύμφωνα συμβίωσης ξεπέρασαν πρώτη φορά τους θρησκευτικούς, και αυτό συνέβη για λόγους οικονομικούς.
Το 2000 η κυβέρνηση Σημίτη ήρθε σε σύγκρουση με την Εκκλησία για το θέμα των ταυτοτήτων. Με απλή υπουργική απόφαση διέγραψε από τις αστυνομικές ταυτότητες το θρήσκευμα. Εν τέλει, πάλι δεν συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Η Εκκλησία είναι στη θέση της, πανίσχυρη, 95% δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι, σύμφωνα με την απογραφή.
Στις μέρες μας η αντιπαράθεση έχει επικεντρωθεί γύρω από τον γάμο ομοφύλων, τη δυνατότητά τους ή μη να υιοθετούν παιδιά, την ελευθερία επιλογής φύλου. Υπάρχει ο φόβος ότι αλλοιώνεται το αρχετυπικό πρότυπο της οικογένειας. Οτι μέσω της αλλαγής φύλου θα πέσουν κάστρα. Προσεγγίζοντας την υπόθεση αυτή πρέπει να σημειώσουμε τα εξής: Πρώτον (αναφορικά με την ομόφυλη οικογένεια), ο νομοθέτης έρχεται να ρυθμίσει κάτι που ήδη συμβαίνει. Ατύπως. Δεύτερον, ο νομοθέτης δεν επιβάλλει συμπεριφορές. Δίνει δικαίωμα. Τρίτον, η ομόφυλη οικογένεια είναι παράγωγο και της κρίσης που περνά η παραδοσιακή οικογένεια. Ως θεσμός βεβαίως αντέχει εξαιρετικά. Αν μείναμε όρθιοι στα Μνημόνια, στον δεσμό της οικογένειας το οφείλουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ρωγμές στον ίδιο της τον πυρήνα.
Ζευγάρια πλέον επιλέγουν να «συμβιώνουν». Οι μονογονεϊκές οικογένειες, χιλιάδες. Κάποια στιγμή θα φτάναμε και στην ομόφυλη οικογένεια και στο αίτημα (διαφωνώ) για την υιοθέτηση τέκνων. Αναφερόμαστε σε μεταβολές που υπερβαίνουν ιδεολογίες. Σκεφτείτε ότι η ηγέτιδα του ακροδεξιού συντηρητικού κόμματος της Γερμανίας ΑfD είναι ομοφυλόφιλη, παντρεμένη, με υιοθετημένο παιδί. Σκεφτείτε ότι ανάλογου σεξουαλικού προσανατολισμού είναι η πρωθυπουργός της Σερβίας. Της ορθόδοξης Σερβίας.
Προσωπικά όλα αυτά μού είναι ξένα. Συμβαίνουν όμως, γιατί άνθρωποι το επιλέγουν. Οσοι πιθανώς διαφωνούμε τι επιλογές έχουμε, άραγε; Να πούμε «σταματήστε τη Γη να κατέβω;» Νομίζω ότι η Ιστορία μάς δίνει τις απαντήσεις. Οι παραδοσιακές κοινωνίες έχουν ένστικτο. Ο,τι δεν τους είναι οικείο το απορρίπτουν, ό,τι είναι το ενσωματώνουν.
