Ένα ακόμη σύντομα και δυνατό κείμενο του κ.Δαπέργολα.
Δεν είναι απλά ένα ακόμη κείμενο για το μάθημα των θρησκευτικών.
Είναι το ευρύτερο σχέδιο της Νέας Τάξης αλλά και η προοπτική μιας μαζικής αντίδρασης.
Οι “ραγιάδες” δεν ξεσηκώνονται για τίποτε,
όμως αυτή τη φορά η Νέα Τάξη έκανε ένα σοβαρό λάθος: απείλησε τα παιδιά τους.
Και αφού “Θεός” του σημερινού (νεο)Έλληνα είναι “το παιδί” του, τώρα κάθε γονιός έχει κάθε λόγο να ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ.
Αξίζει να το διαβάσετε.
Ομάδα εκπαιδευτικών “Ο Παιδαγωγός”
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Δείχνουν να κλιμακώνονται ευτυχώς οι αντιδράσεις των γονιών απέναντι στα πανθρησκειακά σκουπίδια που το αντίχριστο κι εθνομηδενιστικό κυβερνητικό ανεμομάζωμα και το πλανεμένο και θλιβερό σινάφι των ψευτοθεολόγων του «Καιρού» έχουν επινοήσει, συντάξει και μετονομάσει σε σχολικά βιβλία Θρησκευτικών.
Προφανώς, όλοι θα θέλαμε κάτι εμφανώς πιο μαζικό και σαρωτικό, αλλά κανείς δεν μπορεί να τρέφει ψευδαισθήσεις, μετά από τόσες δεκαετίες συστηματικής και μαζικής εξηλιθίωσης, παθητικοποίησης, ηθικού ξεχαρβαλώματος και πνευματικού ευνουχισμού της ελληνικής κοινωνίας. Έστω κι έτσι όμως κάτι κινείται, είναι ολοφάνερο ότι δεν έχουν γίνει οι πάντες σ’ αυτόν τον τόπο αξεδιάλυτο μέρος του γνωστού απρόσωπου χυλού.
Και αυτό, η αντίδραση δηλαδή των Ελλήνων γονιών, είναι πραγματικά το κλειδί της όλης υπόθεσης.
Φυσικά, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν (ακόμη) και κάποιοι δάσκαλοι, που στην πράξη θα παρακάμψουν (νομοτύπως και νομιμοφανώς μάλιστα – βεβαίως και υπάρχουν τρόποι…) τα εν λόγω σαβουρογραφήματα, ακυρώνοντάς τα κατ’ ουσίαν. Βασικά όμως το παιχνίδι το έχουν στα χέρια τους οι γονείς.
Το λέμε, επειδή ξέρουμε τα χάλια της εκπαίδευσης, ξέρουμε από πόση αναξιότητα, αθεΐα, ανοησία, αδιαφορία, ανεπάρκεια, εγκεφαλική θολούρα και φοβικότητα βρίθει αυτός ο χώρος. Όσο όμως οι αντιδράσεις των Ελλήνων γονιών απέναντι στα συγκεκριμένα άθλια εργαλεία αποχριστιανισμού, πνευματικής σύγχυσης και μαζικής λοβοτομής των παιδιών μας θα μεγαλώνουν, όσο οι διαμαρτυρίες θα συντονίζονται και θα μαζικοποιούνται, όσο οι δηλώσεις απαλλαγής θα αυξάνονται, όσο τα πολυθρησκειακού μίξερ οικουμενιστικά πατσαβουρόχαρτα θα επιστρέφονται στα σχολεία μέσα σε φακέλους ως απαράδεκτα (με στόχο την τελική τους απόσυρση) και όσο θα εμπεδώνεται ότι ο μόνος φυσικός προορισμός τους είναι ο σκουπιδοτενεκές (ή, άντε και η βιβλιοθήκη του Γιαγκάζογλου και του Καλαϊτζίδη – το ίδιο είναι εξάλλου…), τόσο και θα λαμβάνουν το απαραίτητο μήνυμα οι ιθύνοντες νόες της νεοταξίτικης και νεοεποχίτικης μεγαλοδιαστροφής,καθώς και τα κατά τόπους διάσπαρτα, αλλά πολυπληθή γιουσουφάκια τους (είτε πρόκειται για συνειδητούς συνοδοιπόρους, είτε απλώς για «χρήσιμους ηλίθιους»).
Όσο για τους (ακόμη) μακαρίως καθεύδοντας (κληρικούς τε και λαϊκούς, γονείς, εκπαιδευτικούς ή σκέτο πολίτες), καιρός κάποια στιγμή να πάψουν επιτέλους να κρατούν το κεφάλι τους χωμένο στην άμμο, ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους και βαυκαλιζόμενοι ότι (και εδώ) «ουδείς λόγος ανησυχίας υφίσταται».
Καιρός ν’ αρχίσουν επιτέλους να…υποψιάζονται ότι έχουμε προ πολλού πλέον εισέλθει σε φάση ολοένα και πιο απροκάλυπτου πνευματικού παιδομαζώματος, σε συνθήκες απηνούς διωγμού και συνεπώς σε όλο και μεγαλύτερη ανάγκη για ένα νέο…Κρυφό Σχολειό. Όσο περισσότεροι το καταλάβουν αυτό, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η αντίδραση.
Και φυσικά καλό είναι πάντα να θυμόμαστε ότι, όσο σημαντικό κι αν είναι το δέντρο, δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας το δάσος. Γιατί βέβαια το θέμα των σχολικών βιβλίων των Θρησκευτικών δεν είναι μεμονωμένο. Είναι απλώς μία πλευρά της ευρύτερης απόπειρας απονεύρωσης, αποχρωματισμού και αποσύνθεσης του πάλαι ποτέ ορθόδοξου λαού μας, ώστε να σβήσει κι αυτός μέσα στον επί πολλές δεκαετίες προετοιμαζόμενο παγκοσμιοποιημένο πολτό της Νέας Τάξης και της Πανθρησκείας.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα βιβλία κινούνται ακριβώς στην ίδια στόχευση με τις λοιπές οικουμενιστικές δράσεις των τελευταίων χρόνων και προωθούν και αυτά με τη σειρά τους την εξοικείωση των μικρών παιδιών (αλλά και των μεγαλυτέρων) με τους θεολογικούς διαλόγους των δήθεν χριστιανικών Εκκλησιών, καθώς και τον ευρύτερο θρησκειακό συγκρητισμό, ως κάτι όχι απλώς φυσιολογικό, αλλά και αναγκαίο. Και είναι επίσης μέρος όλης αυτής της άθλιας νεοεποχίτικης παγκόσμιας ατζέντας, με τον περιβόητο «σεβασμό του διαφορετικού» (όπου ως σεβασμός εννοείται βεβαίως η φασιστική αποθέωση κάθε είδους διαστροφής και η ταυτόχρονη εξουθένωση κάθε αντίθετης άποψης και στοιχειώδους αντίδρασης ως σκοταδιστικής μισαλλοδοξίας), την ομοφυλοφιλία και την επιλογή φύλου, τον εθνομηδενισμό, τη δήθεν ζωοφιλία, τη μεταναστολαγνεία, τη δήθεν πρόοδο και δημοκρατία (όπου υπό τους όρους νοείται απλώς η ιδεολογική τρομοκρατία κάποιων θλιβερών μειοψηφιών και των επαγγελματιών ινστρουχτόρων τους σε βάρος των πολλών). Όλα αυτά, που μέρα τη μέρα εισβάλλουν όλο και πιο έντονα στις ζωές μας, εσχάτως δε και με απερίγραπτα νομοθετήματα νοσηρών εγκεφάλων, είναι μάλιστα ήδη από καιρό παρόντα σε διάφορες μορφές (περισσότερο ή λιγότερο κεκαλυμμένες) και στα σχολικά βιβλία και ενσταλάζουν εδώ και χρόνια το πνευματικό τους δηλητήριο στις ψυχές των παιδιών.
Αυτός ο συνολικός και πολυμέτωπος πόλεμος βρίσκεται εν εξελίξει και εφεξής θα
γίνεται ολοένα και πιο σκληρός. Εμείς συνεπώς τι θα κάνουμε; Την ώρα που θα εντείνεται απροκάλυπτα η απόπειρα κάποιων για τον ολοσχερή αφανισμό όλων όσων γνωρίζουμε, πιστεύουμε και τιμούμε, όλων όσων αποτελούν την Ιστορία και τον πολιτισμό μας, όλων όσων συνθέτουν εν τέλει την ίδια την ουσία μας, εμείς θα παραμείνουμε απαθείς;
Η ερώτηση (οφείλει να) είναι σαφέστατα ρητορική, άρα και η απάντηση ξεκάθαρη. Καιρός για ανένδοτο αγώνα, όσο πιο μαζικά και συντονισμένα γίνεται. Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες και άλλοθι, ούτε και χώρος για άλλες αυταπάτες.
Στώμεν καλώς, λοιπόν. Και βέβαια – ειδικά σε αυτή την περίπτωση – στώμεν άνευ φόβου…
ΠΗΓΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ