Ο πλανήτης μας γίνεται πιο ζεστός, πιο ασταθής και πιο επικίνδυνος. Η κλίμακα και το κόστος των καταστροφών διογκώνεται συνεχώς.
Μόνο το κόστος από τους τυφώνες «Χάρβεϊ» και «Ιρμα» ανέρχεται στα 290 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ από τις πρόσφατες πλημμύρες στην Ινδία και στο Μπανγκλαντές –που προβλήθηκαν λιγότερο από τα μέσα ενημέρωσης– επλήγησαν 40 εκατομμύρια άνθρωποι και έχασαν τη ζωή τους 1.200.
Ποιος θα καλύψει το κόστος γι’ αυτές τις καταστροφές που είχαν προβλεφθεί από τα κλιματικά μοντέλα και που αναμένεται να γίνουν σφοδρότερες μέσα στα επόμενα χρόνια;
Ποιος θα πληρώσει για τη στέγαση και τη μετεγκατάσταση των κλιματικών προσφύγων και για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων σπιτιών, επιχειρήσεων και υποδομών;
Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου από το περιοδικό Climatic Change βοηθά σε μια πιθανή απάντηση.
Σύμφωνα με την έκθεση, 90 εταιρείες ευθύνονται για το 42-50% της αύξησης της επιφανειακής θερμοκρασίας της Γης και 26-32% της αύξησης της στάθμης της θάλασσας.
Ορισμένοι λένε ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την κλιματική κρίση, ωστόσο υπάρχουν λόγοι για τους οποίους αυτές οι 90 εταιρείες οφείλουν ένα σημαντικό χρέος σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Κατά πρώτο, γιατί πολλές από αυτές τις εταιρείες γνώριζαν τι ζημιά προκάλεσαν. Σύμφωνα με την έκθεση, περισσότερο από το ήμισυ των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που παράγονται από τη βιομηχανική επανάσταση εκπέμπονται από το 1986, όταν οι κίνδυνοι της υπερθέρμανσης του πλανήτη ήταν γνωστοί. Ωστόσο, αυτές οι εταιρείες απέκρυψαν αυτά τα δεδομένα και διπλασίασαν την εξόρυξη ορυκτών καυσίμων.
Και κατά δεύτερο, πολλές από αυτές τις εταιρείες δαπανούν τεράστια ποσά για να ενισχύσουν την αμφισβήτηση της κλιματικής αλλαγής και υπονομεύουν την υποστήριξη στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα ηλεκτρικά οχήματα και οτιδήποτε ενδέχεται να αναστρέψει την κλιματική κρίση.
Συνεπώς, ακούγεται λογική η απαίτηση να πληρώσουν αυτοί που προκάλεσαν την καταστροφή του κλίματος. Οι 90 εταιρείες θα μπορούσαν να ξεκινήσουν βοηθώντας τις οικογένειες και τις κοινότητες να ανακάμψουν από τις πλημμύρες, τις ζημιές από τις έντονες καταιγίδες και τις πυρκαγιές, βοηθώντας τους ιδιοκτήτες σπιτιών και τις πόλεις να δημιουργήσουν την ανθεκτικότητα που απαιτείται για να αντέξουν τις επιπτώσεις των μελλοντικών καταστροφών. Αλλά δεν πρέπει να σταματήσουν εκεί.
Οι εταιρείες που ευθύνονται για τη ζημιά πρέπει να πληρώσουν το μερίδιό τους για τη μετάβαση σε ένα μέλλον χωρίς άνθρακα.
Και υπάρχει ένα προηγούμενο για αυτό. Οι εταιρείες καπνού επίσης έκρυβαν και απέκλειαν τα αποδεικτικά στοιχεία για τις βλαπτικές συνέπειες των προϊόντων τους. Ωστόσο, το 1998 σχεδόν κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ απαίτησε από τις μεγάλες εταιρείες καπνού να πληρώσουν πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια για το αυξημένο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης που προκύπτει από το κάπνισμα και της εκπαίδευσης για την πρόληψη.
Ανενόχλητοι
Ποιος θα μπορούσε να αναλάβει σήμερα το «κυνήγι» αυτών των εταιρειών, προκειμένου να πληρώσουν το αντίτιμο που τους αντιστοιχεί για την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της;
Θεωρητικά, αυτόν τον ρόλο θα τον αναλάβουν οι νέες γενιές, αλλά στην πράξη δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο καθώς μια νέα, πρόσφατη έρευνα υποδεικνύει ότι οι νέοι περιμένουν τις επιχειρήσεις να λύσουν τα προβλήματα του πλανήτη.
Σύμφωνα με την έρευνα, οι καταναλωτές εξακολουθούν να απαιτούν από τις εταιρείες να διαδραματίσουν τον ρόλο των «καλών πολιτών», με τις νεότερες γενιές να βρίσκονται στην κορυφή αυτής της αξίωσης.
Σχεδόν τρεις από τις τέσσερις μιλένιαλ (Millennials) –όπως αποκαλούνται οι γεννημένοι γύρω από την αλλαγή της χιλιετίας και έχουν σήμερα ηλικία 18 έως 35 ετών– δηλώνουν ότι θα πλήρωναν περισσότερα για ένα βιώσιμο προϊόν, αλλά ότι είναι λιγότερο πιθανό να συμμετάσχουν σε άλλες βιώσιμες δραστηριότητες.
Οι μιλένιαλ είναι λιγότερο πιθανό να ανακυκλώσουν σε σχέση με τους ηλικιωμένους, σύμφωνα με την έρευνα και έκθεση του ομίλου Shelton, μιας εταιρείας μάρκετινγκ και έρευνας, που επικεντρώνεται στην ενέργεια και το περιβάλλον.
Μόνο το 34% ανέφερε ότι ανακυκλώνει τακτικά χαρτόκουτα και δοχεία αλουμινίου, σε σύγκριση με το 46% των Αμερικανών συνολικά.
Οι μιλένιαλ είναι επίσης 15% λιγότερο πιθανό να χαμηλώσουν τον θερμοστάτη για να εξοικονομήσουν ενέργεια σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό.
Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια αλλαγή στην ίδια την κουλτούρα. Οι νέοι της δεκαετίας του ’60 και του ’70 υπερασπίστηκαν τη «μείωση, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση».
Σήμερα, το 41% των μιλένιαλ παραδέχεται ότι πρόσφατα έριξε τα σκουπίδια από το παράθυρο ενός αυτοκίνητου εν κινήσει.
Κάποιοι μπορεί να εκπλαγούν από αυτά τα αποτελέσματα, αλλά στην πραγματικότητα είναι αντίστοιχα με προηγούμενες έρευνες που δημοσιεύθηκαν το 2014 και το 2016.
Τι σημαίνει αυτό; Οι νέοι άνθρωποι ασχολούνται λιγότερο με το περιβάλλον από ό,τι ισχυρίζονται;
Οι δεσμεύσεις τους τελειώνουν στον βιολογικό καφέ και στην αγορά «πράσινων» προϊόντων;
«Οι μιλένιαλ πιέζουν τις εταιρείες να έχουν θετικό αντίκτυπο στον πλανήτη επειδή πιστεύουν ότι τα παγκόσμια προβλήματα είναι πολύ μεγάλα για να λυθούν από άτομα», δήλωσε η Ζούζαν Σέλτον, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Shelton Group.
Οι μιλένιαλ βλέπουν τις επιχειρήσεις να έχουν τη δύναμη πολλών και ότι το να ξοδεύουν χρήματα για τα προϊόντα αυτών των εταιρειών είναι μια άλλη μορφή ακτιβισμού.
Κάπως έτσι, από τη συλλογική μας απάθεια μεταβαίνουμε στην ατομική δράση και αυτή δίνει τη σκυτάλη στην ανάθεση και, μάλιστα, στην ανάθεση της επίλυσης καυτών ζητημάτων, όπως αυτό της κλιματικής αλλαγής, στα χέρια αυτών που τα προξένησαν.
Με τη δύναμη της συλλογικοποίησης να περνά σε δεύτερη μοίρα, αλλά να παραμένει ο αντίποδας στις ατομικές αντιστάσεις.
Πηγή: https://www.efsyn.gr
