Η Βρετανία εξαιρέθηκε από τον Τραμπ από την υπόλοιπη ΕΕ, με συνέπεια οι πολίτες των επτά μουσουλμανικών χωρών που έχουν και τη βρετανική υπηκοότητα να μπορούν να εισέλθουν στις ΗΠΑ. Πρόκειται για μια συμβολική κίνηση διαφοροποίησης του Λονδίνου, ακόμη μία προειδοποίηση του Τραμπ ότι επενδύει σε ό,τι διαιρεί την ΕΕ-Ευρωζώνη. Η ώρα της αλήθειας για την ΕΕ θα έλθει εάν και όταν ο Τραμπ τερματίσει τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας και της υποστήριξης της ανταρσίας στην Ανατολική Ουκρανία.
Μια ομάδα χωρών περιμένει με αδημονία την παραπάνω κίνηση του Λευκού Οίκου: Η Ιταλία, η Σλοβακία, η Βουλγαρία και η Ουγγαρία με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων στη Γαλλία Φιγιόν να έχει ταχθεί υπέρ του τερματισμού, υπό την προϋπόθεση κάποιας συμβολικής κίνησης από την πλευρά του Πούτιν. Μια άλλη ομάδα χωρών με σκληρό πυρήνα την Πολωνία και τις τρεις Βαλτικές θα ήθελε ακόμη πιο σκληρές και παρατεταμένες χρονικά κυρώσεις.
Στην πιο δύσκολη θέση βρίσκεται η Γερμανία, που επιχειρεί να αξιοποιήσει τη ρητορική αλλά και τις πρώτες αποφάσεις του Τραμπ για να διαμορφώσει μια κοινή θέση των «27» απέναντι στον νέο «ένοικο» του Λευκού Οίκου, αλλά το πιθανότερο είναι να καταγράψει τη δεύτερη σοβαρή μετά το Προσφυγικό διάσπαση της ΕΕ.
Απέναντι σε τρεις κρίσεις η ΕΕ-Ευρωζώνη όχι μόνο δεν θα τις αξιοποιήσει για να εμβαθύνει τη δυναμική της ολοκλήρωσης, αλλά αντίθετα περιχαρακώθηκε στην εθνική περιχαράκωση: Στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 η Γερμανία απάντησε ότι προτεραιότητά της ήταν η αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου και η μεταφορά πόρων, στο Προσφυγικό η ενότητα δυναμιτίστηκε από την τετράδα του Βίζεγκραντ, την Αυστρία και τους προθύμους των Δυτικών Βαλκανίων.
Αν το Βερολίνο ύστερα από ενδεχόμενη άρση των κυρώσεων από τις ΗΠΑ επιμείνει στη διατήρησή του, τότε θα έχει καταφέρει βαρύ πλήγμα στην παράδοση της οστπολιτίκ που θεμελίωσε ο Μπραντ μετά το 1969 και συνέχισαν όλοι οι διάδοχοί του.
Γιώργος Καπόπουλος
Πηγή: http://www.ethnos.gr
