Το κίνημα του Παπουλάκου και οι ομοιότητες του με την σημερινή κατάσταση της χώρας μας

Ο Άγιος Κοσμάς, ίδρυσε επίσης δεκάδες σχολεία, τόνωσε το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων και προετοίμασε με τις διδαχές και τις προρρήσεις του, τους Έλληνες για το 1821 και την Απελευθέρωση της πατρίδας μας, μιας και πολλοί από τους μετέπειτα ηγέτες της Επανάστασης, ήταν μαθητές του.

[Από το Από το σύνολο δε των 200 περίπου αρχιερέων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, 81 ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ενώ οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ήταν συμπαθώντες αυτής.

Κάποια από αυτούς, ξεχώρισαν ιδιαίτερα, όπως ήταν λόγου χάρη ο Παπαφλέσσας, επειδή ήταν ιδιαίτερα φλογεροί και μαχητικοί κύρηκες της Ελευθερίας, και με τον έντονο ενθουσιασμό, μαχητικότητα και πατριωτισμό τους, έφεραν την αισιοδοξία στους υπόδουλους Έλληνες και τους ξεσήκωναν κατά του Τούρκου δυνάστη τους].

Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά και την δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της Καποδίστρια, λόγω της σύγκρουσης του με πολλά εγχωρία (κοτζαμπάσηδες, πλοιοκτήτες) και εξωγενή συμφέροντα, οι προστάτιδες δυνάμεις (Ρωσία, Γαλλία και Αγγλία), (Αγγλία, Γαλλία), επέβαλαν στην χώρα μας, έναν ξένο (Βαυαρό) βασιλιά, ο οποίος, με την συνδρομή 6.000 Βαυαρών στρατιωτικών, επέβαλε με την βία στην χώρα, την Βαυαροκρατία.

Την περίοδο αυτή (μαζί με την αντιβασιλεία που είχε οριστεί ως την ενηλικίωση του), ο Όθωνας, έδιωξε τους Έλληνες από όλες τις κρατικές θέσεις και τον στρατό, και τους αντικατέστησε με Γερμανούς, όπως ήταν ο ίδιος.

Παράλληλα, κυνήγησε τους απλούς και φτωχικούς Έλληνες, αύξησε υπέρμετρα τους φόρους, δίωξε την Εκκλησία (κλήρο, μονάχους, αλλά και τον πιστό λαό, πετώντας ακόμα και ιερά κειμήλια στα σκουπίδια), όρισε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, αλλότριο στα ήθη των Ελλήνων, πήρε πολλά δάνεια (που χρεωθήκαν στην χώρα), για να περνά καλά ο ίδιος ή να χτίζει μεγαλοπρεπή (αλλά πανάκριβα και εφετζίδικα, αχρείαστα στην ουσία στην χώρα, τα οποία την οδήγησαν σε στάση πληρωμών λίγα χρόνια αργότερα) κτίρια, αντί για παραγωγικές μονάδες.

Επιπλέον, οργάνωσε το δικαστικό, νομικό και πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, με βάση το αυταρχικό γερμανικό σύστημα (το οποίο φυσικά δεν ήταν καθόλου δημοκρατικό).

Ταυτόχρονα, ο Όθωνας, μαζί με τους υπουργούς του (Μάουρερ, Άρμανσμπεργκ, Χέιντεν), προχώρησαν στην αντικανονική ανακήρυξη του Αυτοκέφαλου της Ελληνικής Εκκλησίας, χωρίς προσυνεννόηση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως ήταν το σωστό.

Αυτήν τους την πράξη την δικαιολόγησαν, με  το σκεπτικό, ότι μιας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπαγόταν στον Οθωμανό Σουλτάνο, ο οποίος ήταν εχθρός του Ελεύθερου Ελληνικού κράτους, αυτό ήταν αναγκαστικά υπό την εξουσία του, όντας αναγκασμένο να υποκύπτει πολλές φορές στις πιέσεις και τις απειλές του.

Άρα, θα μπορούσε να πάρει λάθος αποφάσεις για τους Έλληνες με το σκεπτικό αυτό, αφού μπορεί να υπέκυπτε συχνά στις πιέσεις του Σουλτάνου. Αυτά, τουλάχιστον υποστήριζαν δημόσια.

Η αλήθεια όμως ήταν, πως τόσο ο βασιλιάς, όσο και οι σύμβουλοι του, μισούσαν καταρχάς την Ορθοδοξία, αφού μεν Όθων ήταν καθολικός, οι δε υπουργοί του και οι γυναίκα του, προτεστάντες.

[Στην πραγματικότητα, ήδη ο Καποδίστριας είχε έρθει σε συνεννοήσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για την νομοκανονική ανακήρυξη της Εκκλησίας της Ελλάδας και το θέμα αυτό είχε δρομολογηθεί, αλλά το διέκοψε ο θάνατος του].

Ο Όθων και οι δικοί του (όπως και Αγγλογάλλοι), στην πραγματικότητα φοβόταν, πως το Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο και μία χωρίς κρατικό έλεγχο και αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία, θα ήταν φιλική προς την Ρωσία (χάρις την υποτιθέμενη σχέση του Καποδίστρια με την Ρωσία, ο οποίος λοιδορούταν τάχα πως ήταν πράκτορας του Τσάρου), λόγω κοινών ιστορικών, θρησκευτικών και ιστορικών δεσμών των δύο χωρών («παρασύροντας» και τον λαό στην κατεύθυνση αυτή), και όχι προς τις προστάτιδες δυνάμεις που ήταν τα αφεντικά του Όθωνα.

Επίσης, μιας και όλα τα εθνικά κτήματα είχαν, λόγω των ληστρικών δανείων των ξένων (http://www.triklopodia.gr), δεσμευτεί σε αυτούς, αυτοί ήθελαν να αρπάξουν και τα κτήματα της Εκκλησίας και των μοναστηριών, όχι φυσικά για να τα δώσουν στον λαό, αλλά για να τα εκμεταλλεύονται οι ίδιοι.

Όμως, λόγω και του γεγονότος, πως η Εκκλησία και τα μοναστήρια, βοήθησαν διαχρονικά τον Ελληνικό λαό, και ήταν μία «πολιτική Εθναρχία» του γένους, αποτελώντας ταυτόχρονα μία ξεχωριστή «ηγέτιδα επιλογή» για τους Έλληνες, εκτός του κράτους (ειδικά όταν αυτό ήταν ανηλεές στον λαό), ο Όθωνας και οι δικοί του την φοβόταν.

Για τον λόγο αυτό, θέλοντας οι Βαυαροί  του Όθωνα, να υποτάξουν την Εκκλησία στο κράτος, έτσι ώστε να μην υπάρχει για τον λαό, εναλλακτική επιλογή εξουσίας (και πολιτικής, εσωτερικής και εξωτερικός), αλλά και για να αρπάξουν τον πλούτο της, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, προχώρησαν σιγά, σιγά σε βίαια μέτρα εναντίον της.

[Φυσικά, σκέφτηκαν και ότι χωρίς δικά της αυτοτελή έσοδα, η Εκκλησία δεν θα μπορούσε ούτε να συντηρείται από μόνη της, αλλά θα εξαρτιόταν μόνιμα από το κράτος (π.χ. για έσοδα ή μισθούς), το οποίο θα μπορούσε να την εκβιάζει με την στέρηση τους, για να υποκύπτει σε αυτό και την πολιτική του, αφού θα ήταν μόνιμα εξαρτώμενη από αυτό, αφού η ίδια θα ήταν «κτήμα του δημοσίου».

Επίσης, φοβόταν τους μοναχούς, τους οποίους θεωρούσαν καίριους φορείς της Ορθόδοξης παράδοσης και εχθρούς της φιλοπροτεστασταντικής και φιλοπαπικής, και πάντα εχθρικής για την Ορθοδοξία πολιτική τους.

Ουσιαστικά, όσα νομοθέτησαν ο Όθωνας και οι Βαυαροί, ελάχιστα διέφεραν από τις διατάξεις των εικονομάχων Αυτοκρατόρων έναντι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στην διάρκεια της ευρύτερα γνωστής ιστορικής σύγκρουσης της Εικονομαχίας (http://www.triklopodia.gr)].

Έτσι, το κράτος όρισε μετά την Απελευθέρωση, κατά τόπου Εφορείες, με  κύριο σκοπό την κάρπωση για ίδιο όφελος της περιουσίας των μοναστηριών,  ενώ κανείς δεν ενδιαφέρονταν για την αξιοποίηση της περιουσίας τους, παρά μόνο για πονηρό σκοπό, δηλαδή την κάρπωση για ίδιο όφελος της περιουσίας των ιδίων.

Επίσης, έκλεισαν όλα τα μοναστήρια που είχαν κάτω από 6 μοναχούς και οι ελλαδικές επισκοπές περιορίστηκαν σε 10. Έκλεισαν τα γυναικεία μοναστήρια και απαγορεύτηκαν οι δωρεές.

Εκποιήθηκε, τέλος, μεγάλο μέρος της περιουσίας των διαλυθέντων εκκλησιών για τα κονδύλια του κράτους, γεγονός που προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις (απομάκρυνση από παραδόσεις και εφαρμογή ενός καισαροπαπικού σχεδίου Βαυαρών).

Δημεύθηκαν όχι μόνο τα μοναστηριακά κτήματα της νεοσύστατης Εκκλησίας της Ελλάδας, αλλά και της Ανατολής δηλαδή του Παναγίου Τάφου, του Σινά και της Πάτμου. Άθικτα μόνο έμειναν της δυτικής ρωμαϊκής (καθολικής) Εκκλησίας, τα οποία διευθύνονταν από τους επισκόπους της Καθολικής Εκκλησίας.

Συγκεκριμένα, το διάταγμα του Όθωνα έγραφε:

«Είμαστε στο 1833. Το μικρό κράτος, το μέχρι της Μελούνας, μετρά τα μοναστήρια του. Βρέθηκαν 593. Πολλά είναι. Δεν χρειάζονται τώρα πια (λίγο πριν χρειάζονταν όμως). Με διάταγμα λοιπόν της Βαυαρικής Αντιβασιλείας (γράφει: Θεόκλητος Φαρμακίδης) της 25/9 του αυτού έτους καταργούνται 412, όλα όσα είχαν κάτω από εξ μοναχούς. Οι εγκαταβιούντες σε αυτά μοναχοί, έπρεπε να εξωσθούν βιαίως, η δε περιουσία αυτών να κρατικοποιηθή.

Με άλλο διάταγμα της αντιβασιλείας της 25/2 του επομένου έτους, διατάσσεται ο περιορισμός των γυναικείων Μονών εις τρεις μόνον καθ’ άπασαν την επικράτειαν. Εις το κάθε ένα από αυτά να μην υπερβαίνουν οι μοναχές τις 40.

Εάν τυχόν αι μοναχαί υπερέβαινον τον αριθμόν αυτόν, “θέλουν προσκληθή παρά του κατά τόπον επισκόπου να παραιτήσωσι την μοναστικήν ζωήν και να επανέλθουν εις τον κόσμον. Τον επίσκοπον θέλει επιφορτίσει η Σύνοδος να κοινοποιήση προς αυτάς εν ονόματί της, ότι δύνανται να πράξωσι τούτο ακατακρίτως”.

Και ήθελεν ειπή τις: Καλά, αυτό είναι διαταγή του Κράτους. Η Σύνοδος τι έκαμε, αντέδρασε; Πώς να αντιδράση εφ’ όσον συντάκτης του διατάγματος και της εγκυκλίου ήταν ένα και το αυτό πρόσωπον, ο κοραϊστής Θεόκλητος Φαρμακίδης, Αρχιγραμματεύς της τετραμελούς Συνόδου; (Κορίνθου Κύριλλος, Βοιωτία Παϊσιος, Θήρας Ζαχαρίας, Αττικής Σοφρόνιος); Κάθε άλλο μάλιστα. Ευηρεστήθη τα μάλα. Άκου λοιπόν συνοδικάς αυτοκεφάλους επευφημίας:

Εν Ναυπλία την 5 Μαϊου 1834

“…Όθεν κατηργήθησαν τα έχοντα ολιγωτέρους των έξ μοναχούς και διατηρούνται μόλις 80-90, όσα δηλαδή έχουσι περισσοτέρους των έξ μοναχών…Κανείς βεβαιότατα δεν θέλει ευρεθή εναντίος του χρησιμώτατου τούτου μέτρου, σκεπτόμενος ορθώς και απαθώς εις τα μεγάλα αυτού αποτελέσματα”.

Ποια αποτελέσματα;

Όσα εσεβάσθησαν οι κατακτηταί επί αιώνας, κατεστράφησαν σε δύο-τρεις μήνες. Η ζημιά για την Εκκλησία και το Γένος είναι ανυπολόγιστες. Ιερά κειμήλια χειρόγραφα ιερά σκεύη, άγια λείψανα, πετάχτηκαν στα ρέματα, πουλήθηκαν, κάηκαν. Μ’ ένα και μόνο σκοπό. Να μην μπορούν οι εκδιωχθέντες καλόγηροι να επιστρέψουν και πάλιν. Λες και οι χθεσινοί αγωνισταί έγιναν σήμερα άσπονδοι εχθροί.

Την τραγικήν αυτή εικόνα παρουσιάζει εύγλωττα με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο Μακρυγιάννης (Απομνημονεύματα, εκδόσεις Καραβία, σ. 362):

“Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καημένοι οι καλόγηροι, όπου αφανίσθησαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας, μέσα στους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας… Και θυσιάστηκαν οι καημένοι οι καλόγεροι, και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα.

Και οι Μπαυαρέζοι παντύχαιναν ότι είναι Καπουτσίνοι της Ευρώπης, δεν ήξεραν ότι είναι σεμνοί και αγαθοί, άνθρωποι και με τα έργα των χεριών τους απόχτησαν αυτά αγωνίζοντας και δουλεύοντας τόσους αιώνες και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι έτρωγαν ψωμί. Και οι αναθεματισμένοι της πατρίδας πολιτικοί μας και οι διεφθαρμένοι αρχιερείς…συμφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και χάλασαν και ρήμαξαν όλους τους ναούς των Μοναστηριών”» [Αρχιμ. Δοσίθεου «Θέλω να πιώ όλο τον Βόσπορο», Β’ έκδοση, εκδ. Ι. Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας, σελ. 256-257 ]

(http://www.oodegr.com).

Όλες αυτές οι πράξεις του Όθωνα εναντίον του Ελληνικού λαού, ενάντια στην πίστη και στην ιστορία του, τα έθιμα και τις παραδόσεις του, μαζί με την ανελέητη Βαυαροκρατία, και τον αυταρχισμός του Όθωνα, οδήγησαν σε μεγάλη αντίδραση του Ελληνικού λαού εναντίον του.

Στο ταραγμένο αυτό περιβάλλον, εμφανίστηκε η μορφή του Χριστόφορου Παπουλάκου. Αυτός, ήταν αρχικά κρεοπώλης, σχετικά μεγάλης ηλικίας και σε μεγάλο βαθμό αγράμματος, όταν πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο.

[Ο Παπουλάκος, κάποτε αρρώστησε από τύφο και το νευρικό του σύστημα κλονίστηκε. Αφού μοίρασε στα αδέλφια του ότι είχε, φόρεσε ράσα και περιφερόταν στα χωριά «κηρύττοντας τον λόγο του Θεού».

Λόγω του ασκητικού τρόπου ζωής του, περίσσευαν οι ελεημοσύνες που συγκέντρωνε σε είδη και χρήματα, για αυτό τα έδιδε στους πτωχούς, παρακαλώντας τους να μην διαδίδουν τις χειρονομίες του.

Σύντομα, απέκτησε φήμη ως άγιος. Αρχικά έμενε σε μια καλύβα πάνω από τον Άρμπουνα, ωστόσο σύντομα άρχισε τις περιοδείες σε Αχαΐα και Αρκαδία].

Αρχικά, ο Παπουλάκος, μόνασε στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, ενώ αργότερα ασκήτεψε σε καλύβι κοντά στο χωριό του. Έμεινε στην απομόνωση για περίπου 20 χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων, έμαθε γραφή και ανάγνωση. Σε ηλικία 80 ετών πήρε την απόφαση να κηρύξει.

Το 1848, ο Παπουλάκος ήρθε στην Αθήνα και παρουσιάστηκε στην Ιερά Σύνοδο, ζητώντας να πάρει την άδεια για να «κηρύξει τον θείον λόγο». Η άδεια δεν του δόθηκε, καθώς ο Συνοδικοί θεώρησαν ότι είναι αγράμματος, αλλά εν τέλει, το 1851, η Ιερά Σύνοδος του χορήγησε τελικά την άδεια του ιεροκήρυκα.

Η φήμη του, διαδόθηκε γρήγορα, αφού είχε τον δικό του τρόπο να συνεπαίρνει το κοινό του. Κυρίως κήρυττε εναντίον της μοιχείας, της κλοπής και υπέρ της προσευχής. Μέσα από τα κηρύγματα του, καυτηρίαζε παράλληλα την πολιτική της Βαυαρικής διακυβέρνησης και την συγκατάβαση (υπακοή) σε αυτήν της Συνόδου της Εκκλησίας.

Στρεφόταν κατά των βασιλιάδων Όθωνα και Αμαλίας, που τους θεωρούσε αιτία όλων των κακών, επειδή δεν ήταν ορθόδοξοι, ενώ το ίδιο έλεγε για τους Άγγλους και την Ιερά Σύνοδο.  Έλεγε επίσης, ότι τα άθεα γράμματα (δηλαδή όλα τα κείμενα που δεν ήταν στη Αγία Γραφή) θα καταστρέψουν τον τόπο. Εννοούσε όλα τα κείμενα που δεν ήταν στη Αγία Γραφή.

Τα λόγια του, άγγιζαν τον κόσμο που συμφωνούσε με τις καταγγελίες του σε βάρος της κρατικής εξουσίας, ενώ ήθελε όντως αλλαγή, γιατί καταπιεζόταν από την κυβέρνηση, υποφέροντας κυρίως από την βαριά φορολογία, ωστόσο τα αιτήματά του δεν είχαν συγκεκριμένη μορφή.

Η πολιτική χροιά όμως στο κήρυγμά του, ενόχλησε σφοδρά το παλάτι. Οι Αρχές, τον χαρακτήρισαν λαοπλάνο, αγύρτη, θρησκομανή και επικίνδυνο.

[Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι υπέδειξε «ανυπακοή» απέναντι στην Ιερά Σύνοδο και στην εξουσία του κράτους, παροτρύνοντας προς τούτο και τους πιστούς, με αποτέλεσμα οι χωρικοί να φτάσουν τα όρια της ένοπλης στάσης.

Για πολλούς, η Ιερά Σύνοδος και η κρατική εξουσία της εποχής είναι δεδομένο ότι δεν συμβάδιζαν με την Ορθόδοξη παράδοση. Η δεύτερη, είχε υποτάξει την πρώτη στα κοσμικά της συμφέροντα και σε συνδυασμό με τον βίαιο τρόπο που έγιναν οι «θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις», δικαιολογούσαν κατά κάποιους την αντίδραση του Παπουλάκου, τόσο κοινωνικά όσο και θεολογικά].

Στο κήρυγμά του, ο Παπουλάκος δίδασκε τους οπαδούς του να μην κλέβουν, να μην ψευδομαρτυρούν και γενικά, να κάνουν το καλό και όχι το κακό. Ωστόσο, έλεγε ότι τα λίγα γράμματα αρκούν.

Τελικά, παραπέμφθηκε ενώπιον του Επισκόπου Καλαβρύτων, ο οποίος τον επέπληξε και του ζήτησε να περιορίσει τα κηρύγματα του. Οι κινήσεις του, είχαν αρχίσει να απειλούν το κλυδωνιζόμενο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Έξι μήνες αργότερα, ο Παπουλάκος ξεκίνησε περιοδεία στην νότια Πελοπόννησο συγκεντρώνοντας χιλιάδες κόσμο στο πέρασμα του. Ύστερα από πιέσεις, ο Όθων υπέγραψε διάταγμα για τον περιορισμό του Παπουλάκου σε μοναστήρι.

Μετά από τα κηρύγματά του αυτά, πάρθηκαν αυστηρά μέτρα εναντίον του. Ωστόσο, ο απλός κόσμος τον προστάτευε. Η κυβέρνηση ζήτησε από την Ιερά Σύνοδο να επέμβει. Η Σύνοδος ζήτησε από τον Παπουλάκο να έλθει στην Αθήνα και να παρουσιαστεί ενώπιον της, ωστόσο εκείνος δεν εμφανίστηκε. Κρύφτηκε για μερικούς μήνες σε άγνωστη τοποθεσία.

Στις 5 Απριλίου 1852, η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε διαταγή απαγόρευσης και πρόσταξε τους νομάρχες να εκτελέσουν την διαταγή. Αποστάλθηκαν συνοδικοί ιεροκήρυκες στα μέρη όπου περιόδευσε ο μοναχός, για να αποσοβηθούν οι συνέπειες των λόγων του. Ο λαός τους αποδοκίμασε.

Ο Παπουλάκος τότε, κατέφυγε στην Μάνη. Η αντίδραση της κυβέρνησης, ήταν να στείλει άμεσα τον Στρατηγό Γενναίο Κολοκοτρώνη με επιτελείο αξιωματικών για να οργανώσει την σύλληψη του.

Σύντομα, αυτές οι αποφάσεις οδήγησαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και οχλοκρατικά κινήματα.

Οι Μανιάτες στασίασαν, οι Σπετσιώτες καταφέρονταν και αυτοί οργισμένοι ενάντια στην κυβέρνηση, ενώ στην Λακωνία, όπου κυβερνητικά στρατεύματα αναζητούσαν τον Παπουλάκο, γυναίκες σε έξαλλη κατάσταση, ορμούσαν στους στρατιώτες και τους χτυπούσαν με μανία.

[Στην Μάνη όμως, το κήρυγμα του βρήκε το πλέον πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει, λόγω της βίαιης προσπάθειας του Όθωνα να επιβάλλει βαριά φορολόγηση στους Μανιάτες, ενώ αυτοί έπρεπε παράλληλα να γκρεμίσουν και τους 800 περίπου πύργους- φρούρια τους. Ο Παπουλάκος και το αντιοθωνικό του κήρυγμα πυροδότησαν το εύφλεκτο λακωνικό ακροατήριο.

Το κήρυγμα του βρήκε επίσης μιμητές και σε άλλες επαρχίες του Ελληνικού βασιλείου. Κάποιοι μοναχοί, συντάχθηκαν μαζί του, στην Ερέτρια τον αντέγραψε ο Πανταλέων Φιλιπουπολίτης, ενώ στην Θήβα κάποιος Σπατογιάννης διακήρυσσε ότι είναι ο Παπουλάκος σε άλλη μορφή].

Ο στρατός έφτασε την νύχτα, αλλά το πρωί βρέθηκε περικυκλωμένος από 2000 Μανιάτες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, ο στρατός έδινε μάχη σώμα με σώμα με τους οπαδούς του Παπουλάκου.

Τελικά στις 21 Ιουνίου 1852, ο Παπουλάκος συνελήφθη από τον στρατό, ύστερα από προδοσία, και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Ρίου όπου έμεινε δύο χρόνια στην απομόνωση. Το 1854, εξορίστηκε σε ένα μοναστήρι στην Άνδρο, όπου και απεβίωσε το 1861.

[Αυτός που κατέδωσε τον Παπουλάκο στις αρχές, ονομαζόταν Παπαβασίλαρος και ο απλός λαός, τον μίσησε τόσο πολύ, που ο ίδιος για να σώσει την ζωή του κατέφυγε αλλού.

Όμως το μίσος για αυτόν ως προδότη ήταν τόσο μεγάλο, που αυτός τελικά δολοφονήθηκε και ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας του, όταν του έφερε ένας αγγελιοφόρος τα μαντάτα για τον θάνατο του γιου του, έδωσε σε αυτόν τρεις λίρες ως δώρο, ως συγχαρητήρια για τα καλά νέα που του έφερε].

Η σκέψη του Παπουλάκου, επηρεάστηκε πολύ από τον πνευματικό του δάσκαλο Κοσμά Φλαμιάτο, των οποίων η δράση υπήρξε παράλληλη και η διδασκαλία παρόμοια.

[Ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ο οποίος, γεννήθηκε το 1786 και καταγόταν από την Κεφαλλονιά, και πιο συγκεκριμένα από την Σάμη, όντας κοσμοκαλόγερος και ησυχαστής στο μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου, ενώ υπήρξε και παθιασμένος ιεροκήρυκας.

Ήταν ηγετικό στέλεχος της της Φιλορθόδοξης Εταιρείας, της οποίας η ύπαρξη αποκαλύφτηκε τον Ιούνιο 1839, η οποία ήταν οργανωμένη σύμφωνα με τα πρότυπα «κρυφών» εταιρειών της εποχής, κυρίως της Φιλικής Εταιρείας.

Μετά από την από έρευνα των αρχών, βρέθηκαν, σύμφωνα με αυτές, επιστολές του Φλαμιάτου προς τα μοναστήρια του Μεγάλου Σπηλαίου και του Αγίου Αθανασίου Φίλιων Καλαβρύτων, τα οποία ανήκαν στην Φιλορθόδοξη Εταιρεία.

Η Φιλορθόδοξη Εταιρεία, κατηγορήθηκε για συνωμοτική δράση, και έγινε σχετική δίκη επ’ αυτού το 1840, χωρίς ωστόσο να σταματάει η δράση κάποιων μελών της και αργότερα.

Μετά την δίκη για τη συνωμοσία της Φιλορθόδοξης Εταιρείας το 1840, ο Φλαμιάτος ξαναεμφανίστηκε στην Πάτρα το 1847 και αναβίωσε την εταιρεία για μία ακόμα φορά. Ο ίδιος, φέρεται ότι ήταν αρχηγός της στην Πάτρα. Εκεί, φαίνεται να εξέδωσε αρχικά τα φυλλάδιά του «Ερμηνεία των χρησμών του Αγαθαγγέλου» και «Φωνή ορθόδοξος».

Η πεποίθησή του, ότι η Ορθοδοξία Εκκλησία διερχόταν σοβαρό κίνδυνο, ήταν πάρα πολύ ισχυρή και επηρέασε λένε πολύ την μετέπειτα διδασκαλία του Παπουλάκου και ο ίδιος, θεωρούταν κατά κάποιον τρόπο «πνευματικός δάσκαλος» του.

Η αναβίωση της Φιλορθόδοξης Εταιρείας στην Πάτρα με μέλη τους Φλαμιάτο, Παπουλάκο και Κωνσταντίνο Οικονόμο των εξ Οικονόμων έμεινε γνωστή ως η «Καλογηρική Συνωμοσία».

Εικάζεται ότι οι πολιτικές επιδιώξεις, τόσο του Φλαμιάτου όσο και του Παπουλάκου, ήταν «αόριστες και συγκεχυμένες».

Ο βασιλιάς Όθωνας, θεωρώντας οργανωμένη εξέγερση την δράση του Παπουλάκου, διέταξε να συλλάβουν τον Κοσμά Φλαμιάτο, τον Ιγνάτιο Λαμπρόπουλο και εκατόν πενήντα ακόμη «συνωμότες», λαϊκούς, ιερείς και καλογέρους από διάφορα μοναστήρια και ιδίως από αυτό του Μεγάλου Σπηλαίου, ως αρχηγούς ανταρσίας, καθότι μέλη της Φιλορθόδοξης Εταιρείας.

Ο Κοσμάς Φλαμιάτος, συνελήφθη στην Λακωνία. Φυλακίστηκε και τελικά τον έστειλαν «προς σωφρονισμόν εκκλησιαστικόν» σε μοναστήρι στην Άνδρο, όπου και πέθανε.

Σύντομα, η φήμη του Παπουλάκου έφτασε και στους ομόδοξους Ρώσους, οι οποίοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τη δημοτικότητά του για πολιτικούς σκοπούς. Κάποιοι υποστηρίζουν, πως η οργάνωση «Φιλορθόδοξος Εταιρία», ιδρύθηκε μέσω του Ρώσου πρεσβευτή στην Αθήνα, Κατακάζη, ως μια συνωμοτική οργάνωση.

Επίσημος σκοπός της οργάνωσης υποστηρίζουν οι ίδιοι ερευνητές, ήταν να εμποδίσει τον Όθωνα να χωρίσει την Ελληνική Εκκλησία από το Πατριαρχείο, στην ουσία όμως, αυτή απέβλεπε στην εξαφάνιση της αγγλικής επιρροής στη χώρα και στην στροφή της προς της Ρωσία, να εκθρονιστεί ο Όθωνας και να ανέβει τον θρόνο της Ελλάδας κάποιος Ρώσος πρίγκιπας.

Στην συνέχεια, κατά τους ίδιους συγγραφείς, οι επικεφαλής της οργάνωσης προσέγγισαν τον Παπουλάκο και, εκμεταλλευόμενοι την «αφέλεια» του, τον έπεισαν να κηρύττει, μαζί με τον λόγο του Θεού και τα συνθήματα της εταιρίας, και υποστηρίζουν επίσης πως μέσω της επιρροής αυτών, ο Παπουλάκος μετατράπηκε σε μεγάλο εχθρό του Όθωνα και της Ιεράς Συνόδου, γενόμενος άθελά του, όργανο της Ρωσικής προπαγάνδας.

Όμως άλλοι ερευνητές, υποστηρίζουν, πως με βάση τον τρόπο που προχώρησε στην όλη δράση του Παπουλάκου, δεν διαφαίνεται να οργανώθηκε για μία μυστική ανατροπή του καθεστώτος. Παρόλες τις σχέσεις του με την Φιλορθόδοξη Εταιρεία, είχε την δική του, εντελώς αυτόνομη πορεία.

Ο στόχος του Παπουλάκου, υποστηρίζουν οι ίδιοι, ήταν οι απλοϊκοί άνθρωποι και ενδυνάμωση της πίστης τους και ο ίδιος, αν και ξεκίνησε από μηδενική βάση, κατόρθωσε με το πέρασμα του χρόνου, να αποκτήσει ερείσματα στις λαϊκές μάζες.

Δεν υπήρχε όμως κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ξένων συμφερόντων, παρά μόνο η διάθεση του ιδίου (με βάση τις δικές του ιδέες και όχι άλλων) για άνοδο στον θρόνο της Ελλάδας κάποιου Ρώσου πρίγκιπα.

Γεγονός όμως είναι, πως με το πέρας όλων αυτών των γεγονότων, ο Οθωνας είχε καταφέρει να σταθεροποιήσει την θέση του, η ρωσόφιλη αντιπολίτευση είχε υποστεί σοβαρό πλήγμα, ενώ κάθε αντίσταση στο εσωτερικό της Ελλαδικής Εκκλησίας εξέλιπε πλήρως].

Πολλά μέλη της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας», βοήθησαν σημαντικά αργότερα στην ίδρυση της Εθνικής Εταιρείας (βασισμένη και αυτή στην Φιλική Εταιρεία), της οποίας η δράση, είναι ιδιαίτερα γνωστή, τόσο για τον αρνητικό ρόλο της (στον πόλεμο του 1897), όσο και για τον θετικό (αυτή στήριξε αρχικά την ίδρυση των Ελληνικών εθελοντικών απελευθερωτικών σωμάτων στον Μακεδονικό Αγώνα, ενώ φρόντισε επιπλέον και για την αποστολή πολεμοφοδίων, αλλά και για φιλανθρωπίες).

[Κάποια μέλη της, ξεχώρισαν ιδιαίτερα, όπως ο γνωστός σε όλους μας ήρωας Παύλος Μελάς, αλλά και ο φλογερός πατριώτης μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης, αυτός ο «νέος Παπαφλέσσας»,  ο οποίος ξεσήκωνε τους υπόδουλους Έλληνες κατά του Τούρκου δυνάστη τους, αλλά και των αιμοχαρών Βουλγάρων κομιτατζήδων.

Στην συνέχεια, πολλοί από αυτούς, έγιναν μέλη του Στρατιωτικού Συνδέσμου, που διενέργησε το πασίγνωστο κίνημα στο Γουδί, ενώ αμέσως μετά, πολέμησαν σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της χώρας ως το 1922, δίνοντας σε πολλές περιπτώσεις την ίδια τους την ζωή για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων στους Τούρκους, περιοχών της πατρίδας μας].

Και στην εποχή μας, ζούμε για άλλη μία φορά μία νέα Βαυαροκατία, η οποία όπως ακριβώς τότε, καταπιέζει ανελέητα τους Έλληνες πολίτες (http://www.triklopodia.gr), το κράτος νομοθετεί ενάντια στην Ορθοδοξία και πάλι, πολεμώντας την Ορθόδοξη πιστή, την ιστορία, αλλά και την Ελληνική κοινωνική και πολιτισμική συνέχεια και παράδοση, πολύ χειρότερα από τον Όθωνα, τόσο από τους απογόνους του, τους Γερμανούς, όσο και από τους εγχώριους δωσίλογους συνεργάτες τους.

Παράλληλα, καταρρέει και η οικονομία της χώρας (μέσω των ξενόφερτων δωσιλογικών μνημονίων, με ληστρικά δάνεια όπως ακριβώς επί Όθωνα), όπως και η υγειά, η άμυνα και κάθε δημόσιος τομέας, ενώ η εκτενής λαθρομετανάστευση και τα απαράδεκτα νομοσχέδια της κυβέρνησης (http://www.sigmalive.com), επιτείνουν ακόμη περισσότερο την ήδη άθλια κατάσταση της χώρας.

Παντού επικρατεί κοινωνική απογοήτευση, πολιτική ταραχή, μίσος προς τους δυνάστες Γερμανούς, απόρριψη στην ΕΕ (http://www.huffingtonpost.gr), μερίδα του Ελληνικού λαού πιστεύει, πως η Ιερά Συνοδός είναι υπόδουλη και πάλι πλήρως στην πολιτεία (παρά τα πολλά και ιδιαίτερα χρήσιμα φιλανθρωπικά έργα της-http://www.pronews.gr), ενώ άλλοι αρχίζουν να υποστηρίζουν, πως έχουμε αρχίσει να ζούμε ξανά τις «μέρες του Παπουλάκου».

Και το μόνο που «χρειάζεται», είναι να βρεθεί ένας «νέος Παπουλάκος», λαϊκός ή κληρικός, για άλλους ήρωας και για λάλους δημαγωγός, ο οποίος θα εκμεταλλευτεί την υπάρχουσα άθλια κατάσταση, ξεσηκώνοντας και πάλι τον λαό, έναντι των ιδίων πολιτικών (και εχθρικών για τον ίδιο) παραγόντων με τότε, που είναι σχεδόν ακριβώς οι ίδιοι και σήμερα (δηλαδή τους διεφθαρμένους γερμανοτραφείς πολιτικούς της χώρας μας, την Γερμανόδουλη ΕΕ, το ΔΝΤ, αλλά και τις σημερινές διεθνείς «προστάτιδες δυνάμεις» της χώρας μας), είτε σώζοντας στο τέλος, είτε καταστρέφοντας τελικά την χώρα.

Θα είναι άραγε αυτή η εικόνα της χώρας μας και το μέλλον της για άλλη μια φορά; Άγνωστο, αλλά μόνο αν διδαχθούμε από το παρελθόν, θα κατορθώσουμε να αποφύγουμε στο μέλλον την επανάληψη παρόμοιων διχαστικών καταστάσεων.

[Και για να μην νομίζουμε ότι η πολιτική κατάσταση στην χώρα μας, αλλάζει διαχρονικά στην χώρα μας, θα αναφέρουμε άλλο ένα παρόμοιο παράδειγμα από την ιστορία, τον ρήτορα Δημοσθένη, γνωστό από την ιστορία, ως «πατριώτης, υπερασπιστής της δημοκρατίας, της ελευθέριας, καθώς και ένας ηθικά ακέραιος άνθρωπος».

Στην πραγματικότητα, ο Δημοσθένης, ήταν συνεχής υβριστής όλων των εχθρών αποκαλώντας τους, ληστές ή τυράννους (ιδιαίτερα τον βασιλιά φίλιππο), ενίσχυσε όλες τις εχθρικές στον Φίλλιπο πόλεις, ενώ στην μάχη της Χαιρώνειας, ο «γενναίος Δημοσθένης», έριξε όλο τον οπλισμό του, βάζοντας το στα πόδια για να γλιτώσει (ενώ πριν κόμπαζε πως οι Αθηναίοι, θα κυνηγούσαν τον Φίλιππο ως την Μακεδονία).

Εισηγήθηκε στην Εκκλησία του Δήμου, θρασύτατα συμμαχία με τους Πέρσες έναντι των Μακεδόνων, ενώ στάθηκε επικριτικός για εκστρατεία ενάντια στους Πέρσες και την Πανελλήνια Ιδέα (αυτό ήταν κάτι τι λογικό, αν σκεφθεί κάνεις πως είχε λάβει ως δωροδοκία 300 τάλαντα από τον βασιλιά Δαρείο,  ενώ όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε τις Σάρδεις, βρέθηκε η αλληλογραφία του με τον Πέρση βασιλιά, καθώς και όλα τα ποσά που είχε λάβει από αυτόν).

Προσέγγισε στον Άτταλο στην Μακεδονία, προκειμένου να προκαλέσει εμφύλιο σε αυτή μετά τον θάνατο του Φιλίππου, αλλά απέτυχε, ενώ μέσω του περσικού χρυσού, προσέγγισε και συμμάχησε με την Θήβα, παρακινώντας την να επαναστατήσει εναντίον του Αλέξανδρου, ενώ με τα περσικά χρήματα, χρηματοδότησε και την κατασκευή του οπλισμού των Θηβαίων, οι οποίοι πολιόρκησαν την Μακεδονική φρουρά της Καδμείας.

Διέδωσε ψεύτικες ειδήσεις στην Αθήνα, πως τάχα ο στρατός του Αλέξανδρου είχε αφανιστεί σε ενέδρα και ο ίδιος ο βασιλιάς είχε σκοτωθεί, ενώ έφερε και ως ψευδομάρτυρα, έναν τραυματία, ο οποίος διαβεβαίωσε (μετά από πληρωμή φυσικά) τους «ισχυρισμούς» του. Με το ψέμα του αυτό, κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους Αθηναίους έναντι του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Όταν ο Αλέξανδρος, απαίτησε τότε την παράδοση του Δημοσθένη, αλλά αυτός (και οι υποστηρικτές του), για να μην συλληφθεί, δωροδόκησε τον μεγάλο αντίπαλο του στην Εκκλησίά του Δήμου, τον Δημάδη με πέντε τάλαντα, προκειμένου να τον αθωώσουν.

Όταν ο Φωκίωνας, άλλαξε την γνώμη του Αλέξανδρου, και ξεκίνησε την εκστρατεία εναντίον των Περσών, ο Δημοσθένης παρακίνησε τον Σπαρτιάτη βασιλιά Άγι στην επανάσταση του, έναντι του Μεγάλου Αλέξανδρου, η οποία μετά από μερικές αρχικές επιτυχίες, τελικά απέτυχε.

Αργότερα, φρόντισε να δεχθεί η Αθήνα τον διεφθαρμένο θησαυροφύλακα του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο οποίος είχε καταχραστεί και κλέψει  μεγάλο μέρος των χρημάτων του ταμείου του, αφού πρώτα δωροδοκήθηκε από αυτόν.

Το σκάνδαλο αυτό, ανακαλύφθηκε (στο μεταξύ ο Δημοσθένης είχε καταχραστεί και τα χρήματα του Απαλού, 6000 τάλαντα συνολικά, τα οποία είχε ζητήσει να δημεύσουν οι Αθηναίοι, με σκοπό να οικειοποιηθεί τελικά, ένα μεγάλο μέρος του ο ίδιος), καταδικάστηκε ως τιμωρία σε μεγάλο χρηματικό πρόστιμο, και εξορίστηκε, αφού φυσικά δεν το πλήρωσε.

Στον Λαμιακό πόλεμο, επέστρεψε στην Αθήνα, ξεσηκώνοντας την πάλι έναντι των Μακεδόνων, αλλά μετά και την νέα ήττα της Αθήνας, ο λιγότερο ευσπλαχνικός από τον Φίλλιπο και Αλέξανδρο, Αντίπατρος, δεν έδωσε αυτή την φορά χάρη στον Δημοσθένη, αλλά διέταξε την εκτέλεση του (Γεώργιος-Αλέξανδρος Μπαλωμένος-περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία-τεύχος 248-Σεπτεμβριος 2017) .

Αυτός, αυτοκτόνησε τελικά για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του, έχοντας καταχραστεί σε υπέρμετρο βαθμό (και με τεράστια αγνωμοσύνη), τόσο τους συμπατριώτες του, όσο και την χάρη (για την ζωή του) που του έδωσαν κατ’ επανάληψη ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος.

[Προδίδοντας φυσικά πάντα την πατρίδα του, γενόμενος ένας παντελώς διεφθαρμένος και άπληστος λακές των Περσών εχθρών της].

Σας θυμίζει άραγε καθόλου ο Δημοσθένης τους σημερινούς πολίτικους; Κάθε ομοιότητα με την σημερινή εποχή είναι τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού].

ΠΗΓΗ