Μια απάντηση σε όσους αμφισβητούν την «Μετάφραση των Εβδομήκοντα», οι 72 λόγιοι για την ακρίβεια, οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα και γνώριζαν πώς να αποδίδουν στη μετάφρασή τους από τα εβραϊκά τα ελληνικά ονόματα!..
.jpg)
«και το όνομά μου Κύριος ουκ εδήλωσα αυτοίς» (Εξοδος. ΣΤ΄3)
ΕΠΕΙΔΗ τελευταίως η αντιχριστιανική προπαγάνδα παίρνει την μορφή χιονοστιβάδας με όλες αυτές τις αιρετικές οργανώσεις, που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα, κάποιοι κύριοι, στην προσπάθειά τους να κάνουν μισητή στον κόσμο την Αγία Γραφή – και δη την Παλαιά Διαθήκη-, δεν διστάζουν να παραποιήσουν ακόμη και τα κείμενά της με διάφορες αυθαίρετες και αστήρικτες θεωρίες οι οποίες όχι μόνον δεν έχουν σχέση με τα γραφόμενα της Βίβλου, αλλά σου δημιουργούν την αίσθηση ότι όλοι έχουμε υποστεί μία ομαδική παράκρουση και οι μόνοι οι οποίοι έχουν δίκιο είναι όλοι αυτοί οι άθεοι, αντίχριστοι και αιρετικοί.
Ευθύς εξ αρχής θέλω να τονίσω ότι δεν βάζω τον εαυτό μου στο απυρόβλητο. Με τόσα πολλά που έχω γράψει και που έχω πει είναι λογικό να έχω κάνει και λάθη. Και ασφαλώς θα έχω κάνει λάθη. Όταν χτίζεις ένα σπίτι και λάσπη θα σου χυθεί και πέτρες θα σου σπάσουν. Όμως, ο βασικός στόχος της αρθρογραφίας μου είναι η ενίσχυση του εθνικοθρησκευτικού φρονήματος των Ελλήνων και η σφυρηλάτηση του υπέρλαμπρου Ελληνοχριστιανικού ιδεώδους!
Αυτός και ο λόγος που ο κοσμαγάπητος Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αισθάνθηκε την ανάγκη να με συγχαρεί δημοσία για την αρθρογραφία μου στην εφημερίδα αυτή.
Παρά ταύτα, για να έρθουμε στο θέμα μας, που είναι το πραγματικό όνομα του Θεού, κάποιοι κύριοι, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, διαδίδουν ότι ο Θεός που διδαχθήκαμε επί τόσα χρόνια είναι «ο Θεός των Εβραίων» και όχι ο πραγματικός Θεός, λες και ο Θεός του Σύμπαντος κόσμου είναι διαφορετικός σε κάθε λαό και όχι ένας και μοναδικός, Μάλιστα, για να παρασύρουν τον κόσμο, λένε πώς η ονομασία του Θεού είναι «Γιαχβέ» ή «Ιεχωβάς» και πως ο ίδιος θέλησε να δώσει στον εαυτό Του αυτό το όνομα!!
Ομολογώ ότι στα 57 χρόνια που ζω, τόσα ασύστολα ψεύδη ουδέποτε είχα ξανακούσει. Ήρθε, όμως, η ώρα να αποκατασταθεί η αλήθεια:
Ο όρος «Γιαχβέ» ή «Ιεχωβάς», κατά την Μετάφραση των Εβδομήκοντα, δεν υπάρχει πουθενά στην Αγία Γραφή! Από πού έως πού, λοιπόν, όλοι αυτοί οι κύριοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός επέλεξε για τον εαυτό Του ένα εβραϊκό όνομα;
Ο Θεός, για να μάθουν όλοι αυτοί οι πολέμιοι της Βίβλου, το μόνο όνομα που επέλεξε για τον εαυτό Του είναι το όνομα «Κύριος» και κανένα άλλο. Το λέει ο ίδιος ξάστερα και καθαρά:
— «και το όνομά μου Κύριος ουκ εδήλωσα αυτοίς» (Εξοδος. ΣΤ΄3)
ΤΟ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ «ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟ»
Πολλοί, για να δικαιολογήσουν τους ισχυρισμούς τους, λένε ότι ο Γιαχβέ είναι ο Θεός των Εβραίων και πως αποκαλύφθηκε στον Μωϋσή με τη μορφή του «Τετραγράμματου» YHWH, των τεσσάρων εβραϊκών συμφώνων από τα οποία προέκυψε το όνομα Γιαχβέ.
Πιο αναλυτικά, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, το όνομα «Γιαχβέ» είναι το πιο επίσημο όνομα του θεού του Ισραήλ, το οποίο αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ακούστηκε από τον Θεό (διαμέσου του Μωυσή) στο όραμα της «καιόμενης βάτου» στο όρος Χωρήβ (Έξοδ. γ’ 13)
Κοντολογίς, όταν ο Μωυσής στάλθηκε από τον Θεό για να απελευθερώσει τον λαό του από τη δουλεία της Αιγύπτου, ζήτησε να μάθει το όνομά Του, για να το αναγγείλει στους συμπατριώτες του. Ο Θεός έδωσε στον εαυτό του το όνομα Ιεχωβά, το οποίο αποτελεί κυρίως περιγραφή της ουσίας και των ιδιοτήτων του. Δηλώνει τον κατεξοχήν όντα, το απόλυτο ον, τον αυθύπαρκτο και τον αιώνια υπάρχοντα.
Για τον εβραϊκό λαό είχε ιδιαίτερη σημασία η αποκάλυψη του ονόματος στη συγκεκριμένη περίσταση, αφού έπειτα από λίγο έμελλε να συναφθεί η διαθήκη (συμφωνία) μεταξύ του λαού και του Θεού. Έτσι, ο λαός θα ήταν βέβαιος για την αξιοπιστία του αιώνιου και αναλλοίωτου Θεού. Την εγγύηση αυτή έδινε το νέο όνομα Ιεχωβά, το οποίο υποδήλωνε την ιδιάζουσα αμοιβαία σχέση μεταξύ του Θεού και του περιούσιου λαού του.
Μη λησμονούμε το γεγονός, ότι οι ερμηνείες που δίνονται από μερικούς νεότερους ερμηνευτές χαρακτηρίζονταν αβέβαιες, οι δε ερμηνείες του ονόματος Ιεχωβά είναι τόσες πολλές όσοι και οι ερμηνευτές: Θέλετε μερικά παραδείγματα; Σημειώστε:
Το όνομα Ιεχωβά ήταν τόσο ιερό για τους Ισραηλίτες ώστε οι παλαιότεροι απέφευγαν να το μεταχειρίζονται στην επικοινωνία τους με τους ξένους, επειδή πίστευαν ότι έτσι βάζουν το όνομα του Θεού σε βέβηλα στόματα.
Οι μεταγενέστεροι Ιουδαίοι, εξαιτίας υπερβολικής ευλάβειας, απέφευγαν να το προφέρουν· αντί γι’ αυτό χρησιμοποιούσαν τα Αδωνάι (Κύριος) και Ελωχίμ (Θεός).
Οι Εβδομήκοντα, που γνώριζαν τα ελληνικά καλύτερα από όλους μας, το απέδιδαν συνήθως με το όνομα: «Κύριος».
Οι Μασορίτες, εξάλλου, έστιξαν αυτό με τα φωνήεντα του Αδωνάι και Ελωχίμ, απ’ όπου έχει επικρατήσει η μορφή ιεχωβάιεχωβεί.
Η ορθή όμως προφορά, που έχει επικρατήσει σήμερα στην επιστήμη, είναι Γιαχβέ.
Η προφορά αυτή στηρίζεται στην ετυμολογία του ονόματος αλλά και στις μαρτυρίες του Θεοδώρητου, ο οποίος βεβαιώνει ότι οι Σαμαρείτες πρόφεραν το όνομα Γιαχβέ.
ΤΙ ΛΕΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ας διαβάσουμε καλύτερα τι λέει ακριβώς η Αγία Γραφή:
«ΚΑΙ Μωυσής ην ποιμαίνων τα πρόβατα Ιοθόρ του γαμβρού αυτού του ιερέως Μαδιάμ και ήγαγε τα πρόβατα υπό την έρημον και ήλθεν εις το όρος Χωρήβ. Ώφθη δε αυτώ άγγελος Κυρίου εν πυρί φλογός εκ του βάτου, και ορά ότι ο βάτος καίεται πυρί, ο δε βάτος ου κατεκαίετο (…)
Και είπε Μωυσής προς τον Θεόν τις ειμι εγώ, ότι πορεύσομαι προς Φαραώ βασιλέα Αιγύπτου, και ότι εξάξω τους υιούς Ισραήλ εκ γης Αιγύπτου; Είπε δε ο Θεός Μωυσής λέγων
Ότι έσομαι μετά σου , και τούτο σοι το σημείον, ότι εγώ σε εξαποστέλλω εν τω εξαγαγείν σε τον λαόν μου εξ Αιγύπτου και λατρεύσετε τω Θεώ εν τω όρει τούτω.» (Εξοδος Γ΄, 1-13)
Ερώτημα: Από πού έως πού, φίλοι αναγνώστες και φίλες αναγνώστριες, η φράση «και τούτο σοι το σημείον» ερμηνεύεται ως … τετραγράμματη γραφή και όλα εκείνα τα αστήρικτα και ανιστόρητα στοιχεία, από τους πάσης φύσεως θεωρητικολογούντες;
Στο Θεό, που πιστεύουμε: Είναι δυνατόν μία φράση, που ομιλεί για ένα σημείο που δείχνει ο Θεός στον άνθρωπο να ερμηνεύεται –ντε και καλά- ως … τετραγράμματη γραφή YHWH, χωρίς αυτό να μνημονεύεται πουθενά; Κι αφού δεν υπήρχαν φωνήεντα, πώς μιλάμε για Γιαχβέ ή Ιεχωβά;
Το είπε – λέει – ο Θεοδώρητος ο Κύρρου.
Μα, ο Θεοδώρητος ο Κύρρου ήταν αναντίρρητα ένας πολύ μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας, αλλά αιρετικός. Θέλετε το βιογραφικό του σημείωμα; Διαβάστε το:
«Θεοδώρητος Κύρου (Αντιόχεια, Συρία 393; – Κύρος, Συρία 466;). Εκκλησιαστικός συγγραφέας. Έγινε επίσκοπος Κύρου Συρίας (423) παρά τη θέλησή του και διακρίθηκε για τους αγώνες του κατά της διδασκαλίας του Απολλινάριου. Ήταν φίλος του Νεστόριου, του οποίου την καταδίκη αρνήθηκε να υπογράψει στην Γ’ Οικουμενική Σύνοδο (Έφεσος 431), και ήρθε σε σύγκρουση με τον Κύριλλο της Αλεξάνδρειας. Έλαβε μέρος στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο που καταδίκασε τον Νεστόριο, αλλά η Ε’ Σύνοδος καταδίκασε τα έργα του ως αιρετικά (υπόθεση των Τριών Κεφαλαίων). Γόνιμος συγγραφέας, ερμήνευσε πολλά έργα (ψαλμούς, επιστολές του Παύλου κ.ά.) κυρίως με το σύστημα της αντιοχειανής σχολής, της οποίας ήταν ο κυριότερος εκπρόσωπος. Έγραψε επίσης αναίρεση των 12 αναθεματισμών του Κυρίλλου για τον Νεστόριο, για την ενανθρώπιση του Κυρίου, κατά αιρετικών, ιστορία (323-429) και αποτέλεσε σημαντική πηγή για την Εκκλησία Αντιόχειας.» (1)
«ΦΙΛΟΣ ΜΕΝ ΠΛΑΤΩΝ, ΦΙΛΤΕΡΑ ΔΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ»!..
Κυρίες και Κύριοι, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν το περίφημο εκείνο: «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια».
Κάθε λαός έχει δικαίωμα να ονομάζει τον Θεό του όπως αυτός νομίζει. Κανείς, όμως, δεν νομιμοποιείται να αυθαιρετεί και να προπαγανδίζει ασύστολα τις όποιες θεωρίες του μόνον και μόνον για να πλήξει τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία ή τον ευρύτερο χριστιανισμό.
Ο Θεός της Αγίας Γραφής (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης) έχει ένα όνομα, που το λέει ο ίδιος, κι αυτό το όνομα είναι ελληνικό: «Κύριος»!.. (3)
Όσοι θέλουν, λοιπόν, να πληροφορηθούν τι σημαίνει το όνομα «Κύριος», δεν έχουν παρά ν’ ανοίξουν ένα οποιαδήποτε ελληνικό λεξικό και θα ενημερωθούν, ότι το όνομα Κύριος έχει την έννοια του κυρίαρχου των πάντων, ενώ ο όρος «κύριος» (από το ουσιαστικόν κύρος) είναι «αυτός που έχει δύναμη, εξουσία πάνω σε κάποιον, εξουσιαστής, κυρίαρχος (α. «ο στρατός είναι κύριος τής κατάστασης»· β. «θανάτου δε τον βασιλέα των συγγενών μηδενός είναι κύριον», Πλάτ.· γ. «πόλεων και τόπων, ων ήμέν ποτε κύριοι», Δημοσθ.)· 2. (ως επίθ. και ως ουσ.) αυτός που έχει κάτι στην κυριότητά του, ιδιοκτήτης, κάτοχος («ο κύριος τού οικοπέδου») κλπ., κλπ., κλπ». (2)
Πώς χαρακτηρίζονται, λοιπόν, όλοι εκείνοι που αποποιούνται τον ελληνικό όρο «Κύριος» και υιοθετούν το όνομα «Γιαχβέ» ή «Ιεχωβά»;
Η απάντηση δική σας!..
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Εγκυκλοπαίδεια «Δομή».
2. Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσας, Εκδόσεων Παπύρου
3. Κάτι ήξερε γι’ αυτό ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που μιλούσε για τον «Θεό της Ελλάδος», τον οποίον έσπευσαν να απαρνηθούν διάφοροι ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες του παρελθόντος, λέγοντες πως «δεν υπάρχει Θεός της Ελλάδος»!…
