Εάν δεν εκμεταλλευθούμε έγκαιρα τις γεωπολιτικές συγκυρίες, καθώς επίσης εάν δεν αντιδράσουμε όλοι μαζί, τότε η πατρίδα μας θα μετατραπεί σε μία μαύρη τρύπα στο χάρτη – σε μία πολυπολιτισμική περιοχή που οι ιθαγενείς θα αποτελούν την εξαθλιωμένη μειονότητα, ενώ δεν θα έχει καμία σχέση με τη σημερινή.
Κατά την άποψη μου η ενασχόληση με τις εκλογές, με το ποιό κόμμα δηλαδή θα αποτελέσει την επόμενη κατοχική κυβέρνηση της Ελλάδας, τη χειρότερη όλων στην ιστορία μας όπως προβλέπεται, αποτελεί το άκρον άωτο της ανοησίας – ειδικά όταν μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει το μέλλον της χώρας μας, διαθέτοντας τα εξής πολύ ασφαλή κριτήρια:
(α) Το δημόσιο χρέος της στο 180% του ΑΕΠ της, το οποίο είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο, άρα αδύνατον να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές με λογικά επιτόκια – ενώ διαφαίνεται η αύξηση του στα επόμενα χρόνια. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να διενεργηθούν επενδύσεις εκ μέρους του κράτους – έτσι ώστε να στηριχθεί η ανάπτυξη με βάση την οικονομική εμπειρία δεκάδων χωρών, κυρίως της Μεγάλης Ύφεσης του 1930. Χωρίς ανάπτυξη βέβαια, δεν υπάρχει τρόπος εξόδου από την κρίση – πόσο μάλλον όταν επιβάλλονται παράλογα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και 2% σε μία χώρα εντελώς κατεστραμμένη.
(β) Το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος της, το οποίο υπερβαίνει το 130% του ΑΕΠ της (περί τα 230 δις € έναντι ΑΕΠ 175 δις €) – με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία δυνατότητα δανεισμού του ιδιωτικού τομέα, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα είχαν χρήματα οι τράπεζες. Επομένως είναι αδύνατες οι εγχώριες επενδύσεις, ακόμη και αν το επέτρεπε η ζήτηση (κατανάλωση) – κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει, όταν μειώνονται συνεχώς τα πραγματικά εισοδήματα των Ελλήνων, αφενός μεν λόγω της ονομαστικής μείωσης μισθών και συντάξεων, αφετέρου λόγω των υπερβολικών φόρων που, μεταξύ άλλων, αυξάνουν τις τιμές.
Είναι επίσης αδύνατες οι ξένες επενδύσεις αφού δεν υπάρχει ζήτηση – εκτός από αυτές με καθαρό κερδοσκοπικό χαρακτήρα (=εξαγορά δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε εξευτελιστικές τιμές). Εάν υπενθυμίσει κανείς εδώ τα τεράστια προβλήματα της ΔΕΗ, η οποία φαίνεται πως προετοιμάζεται για να δοθεί δώρο στους μελλοντικούς νέους ιδιοκτήτες της χώρας, με δανεισμό 6,8 δις € έναντι τζίρου της τάξης των 5 δις € και με κέρδη εξαμήνου μόλις 14,4 εκ. € (γράφημα, πηγή Στούπας – εάν αφαιρέσει κανείς τα κέρδη 198,6 εκ. € λόγω πώλησης της ΑΔΜΗΕ ή 172 εκ. € σε επίπεδο ομίλου θα καταλήξει σε ζημίες περί τα 160 εκ. €), καθώς επίσης με επισφάλειες που υπερβαίνουν τα 2 δις €, θα κατανοήσει τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγείται σκόπιμα η Ελλάδα – με την ανοχή των Πολιτών της, αφού η μη αντίδραση τους ερμηνεύεται ως σιωπηλή αποδοχή.
(γ) Τον υπερχρεωμένο τραπεζικό της τομέα – ο οποίος ασφαλώς δεν μπορεί να στηρίξει δάνεια 240 δις € (εκ των οποίων κόκκινα τα 106 δις €), με καταθέσεις 120 δις €, καθώς επίσης με ουσιαστικά αρνητικά ίδια κεφάλαια.
(δ) Το τρομακτικό ύψος της φορολογίας των επιχειρήσεων (άνω του 100%!), το οποίο καθιστά ασύμφορη κάθε είδους επένδυση – έστω εάν υπήρχε ζήτηση για να τη στηρίξει.
(ε) Το διαλυμένο ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας, το οποίο ευρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης – επί πλέον στο μη βιώσιμο δείκτη εξάρτησης.
(στ) Τη μη πρόθεση ονομαστικής διαγραφής χρέους εκ μέρους της Γερμανίας, η οποία προωθεί την ίδρυση ενός γερμανικού ΔΝΤ (ESM) για να μπορεί να διαχειρίζεται τέτοιου είδους καταστάσεις – με πρώτο υποψήφιο πειραματόζωο την Ελλάδα.
(ζ) Την υιοθέτηση μιας πτωχευτικής διαδικασίας για τα κράτη της Ευρωζώνης, την οποία προωθεί επίσης η Γερμανία – όπου η Ελλάδα θα έχει ξανά το ρόλο του πειραματόζωου. Εν προκειμένω όταν ένα κράτος χρεοκοπεί, όπως συμβαίνει ήδη με τη χώρα μας, θα τοποθετείται αντίστοιχα με τις επιχειρήσεις ένας σύνδικος «πτώχευσης εν λειτουργία», στη θέση της κυβέρνησης – επίσημα αυτή τη φορά, ο οποίος θα (ξε)πουλάει τα περιουσιακά της στοιχεία, για να αποπληρωθούν τα χρέη της, δίνοντας λογαριασμό μόνο στους δανειστές της.
(η) Την έξοδο από το ευρώ, αφού κατά την πρωσική κυβέρνηση η χρεοκοπία δεν μπορεί να συμβεί εντός της Ευρωζώνης – έτσι ώστε η εσωτερική υποτίμηση, η οποία έχει φτάσει ήδη στα όρια της χωρίς να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, να συνεχιστεί με μία κανονική πληθωριστική υποτίμηση. Στα πλαίσια αυτά, τα πραγματικά εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων θα υποτιμηθούν έμμεσα ακόμη περισσότερο – οπότε οι ιθαγενείς θα βιώσουν τον εφιάλτη της εξόδου από το ευρώ που φοβόντουσαν ανέκαθεν, σε μία πολύ χειρότερη μορφή του και χωρίς καμία μελλοντική προοπτική.
Ολοκληρώνοντας, εκτός από τα παραπάνω αρνητικά δεδομένα, υπάρχουν ασφαλώς πολλά άλλα – αν και είναι αρκετά για να «ζωγραφίσουν» το σκοτεινό μέλλον μας, λόγω του οποίου δεν θα μπορούσαμε να συμβουλεύσουμε κανέναν να μείνει στην Ελλάδα (άρθρο). Η μοναδική μας λοιπόν ελπίδα είναι
(α) αφενός μεν η σωστή εκμετάλλευση της γεωπολιτικής μας θέσης λόγω των συγκυριών που υπάρχουν – σύγκρουση των Η.Π.Α. με την Τουρκία, ενεργειακή σημασία της Ελλάδας στην περιοχή, συνειδητοποίηση εκ μέρους της υπερδύναμης των προθέσεων της Γερμανίας να δημιουργήσει ένα 4ο Ράιχ,
(β) αφετέρου η «εξέγερση» των Πολιτών – έτσι ώστε να στηρίξουν τουλάχιστον τη διαπραγμάτευση μίας οποιασδήποτε κυβέρνησης, με στόχο την εύρεση μίας βιώσιμης λύσης.
Εάν δεν συμβεί ούτε το ένα, ούτε το άλλο, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία «μαύρη τρύπα», όπως πολλές άλλες χώρες στο παρελθόν(Λιβύη, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κοκ.) – σε μία περιοχή δηλαδή που δεν θα υπάρχει ως κράτος στο χάρτη, αλλά θα έχει τη μορφή ενός πολυπολιτισμικού προτεκτοράτου πλημμυρισμένου από άλλες φυλές, με τους ιθαγενείς ως θλιβερή και εξαθλιωμένη μειονότητα. Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος, εύχομαι καλύτερα να μην επαληθευτώ ποτέ, αλλά οι ενδείξεις είναι εξαιρετικά σαφείς για να τις αγνοήσει ή για να αδιαφορήσει κανείς όσο αισιόδοξα και αν σκέφτεται.
