Ξέρεις γιατί μερικές φορές δεν νιώθεις πολλά, παρόλο που εκκλησιάζεσαι ή προσεύχεσαι ;
Είναι επειδή νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται μ’ ένα κουμπάκι που πατάμε.
Αποσπασματικά.
Φτιαχτά.
Ψεύτικα.
Με σφίξιμο και πίεση.
Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Για να νιώσεις την αγάπη του Χριστού,
τη θυσία και ταπείνωσή Του,
είναι απαραίτητο να είσαι όλο το χρόνο συντονισμένος μαζί Του, σε κάθε έκφραση της ζωής σου !
Η Θ.Κοινωνία είναι η κορύφωση μιας ήδη υπάρχουσας σχέσης που χτίζεται κάθε μέρα, λίγο λίγο.
Η αγάπη,
η συγχώρεση,
η αγνή καρδιά,
η ειλικρίνεια,
η απλότητα,
η προσευχή,
η κατάνυξη,
η ομορφιά της ψυχής,
η πίστη,
το φιλότιμο, δεν είναι περιστασιακές καταστάσεις και πυροτεχνήματα,μα καθημερινό βίωμα και ¨ένδυμα¨ ψυχής.
(Η όλη υπόθεση θυμίζει κάτι θείες απ’ το χωριό, που απ’ τις δουλειές του σπιτιού και τον κήπο, ξαφνικά βρίσκονται καλεσμένες σε γάμο στη Μητρόπολη, και πάνε κομμωτήριο, φτιάχνονται και βάφονται, ενώ από μέσα τους ακούνε μια φωνή να λέει ¨δεν το ‘χω, ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε!¨ Θα μου πεις, υπάρχουν και πολλές που με αφορμή έναν τέτοιο γάμο, ενθουσιάζονται, και το παίρνουν απόφαση κι αλλάζουν γενικώς στυλ και προτιμήσεις! Μακάρι!
Ωραίο είναι κι αυτό.
Μακάρι κάθε μέρα να βάζεις αρχή ,κάθε δυσκολία που νοιώθεις εσωτερικά και η αντίσταση για το θέλημα του Θεού ,να συνειδητοποιείς την αρρώστια σου να γίνεται αφορμή για μια ουσιαστική αλλαγή, ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή.)
