Εάν ήταν να συναντήσετε κάποιον που έκλαιγε στους δρόμους, που έβλεπε τον κόσμο με όρους μαύρου-άσπρου και έκανε απειλές θανάτου σε ξένους ανθρώπους, που μαζευόταν σε ειδικό δωμάτιο και έκανε δημόσιες επιδείξεις γυμνού αυτοτραυματισμού και αίματος, θα μπορούσατε να συμπεράνετε ότι έπασχε από διαταραχή προσωπικότητας.
Όλα αυτά τα συμπτώματα μπορούν να βρεθούν στην κατηγορία Διαταραχή Προσωπικότητας Υψηλής Σύγκρουσης γνωστή ως Άξονα ΙΙ στο DSMV, συμπεριλαμβανομένης της Αντι-κοινωνικής ΔΠ, της Οιστριονικής ΔΠ, της Παρανοϊκής ΔΠ, της Ναρκισσιστικής ΔΠ και της Μεθοριακής ΔΠ.
Εναλλακτικά, μπορείτε να πείτε ότι αυτές είναι οι καθημερινές συμπεριφορές του σύγχρονου Πολεμιστή Κοινωνικής Δικαιοσύνης (ΠΚΔ).
Φυσικά, δεν έχει κάθε ΠΚΔ μια κατάσταση προσωπικότητας, αλλά οι πάσχοντες από Διαταραχές Υψηλής Σύγκρουσης συχνά έλκονται σε ακραίες πεποιθήσεις και συμπεριφορές κάτω από την ψευδαίσθηση ότι ενεργούν πολιτικά.
Μια έρευνα στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2016 διαπίστωσε ότι, από το 1990, τα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους μεταξύ των νέων έχουν αυξηθεί κατά 70%, ενώ η αμερικανική συμβουλευτική ένωση έχει αναφέρει ένα ”αυξανόμενο κύμα διαταραχών προσωπικότητας στη νέα γενιά”.
Ότι οι εν λόγω διαταραχές φαίνεται να είναι ένα οξύ πρόβλημα με αυτή τη γενιά μπορεί να είναι ένα ακούσιο αποτέλεσμα του άνευ προηγουμένου πειράματος που πραγματοποιήθηκε στη δεκαετία του 1990 και του 2000 από τους προοδευτικούς τους γονείς.
Κόμπλεξ Καταδίωξης και ο «Ασφαλής Χώρος»
Το 2014, μια έρευνα 100.000 φοιτητών σε 53 πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ από τον Αμερικανικό Οργανισμό Υγείας Κολεγίων διαπίστωσε ότι το 84% των μαθητών των ΗΠΑ πιστεύει ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, ενώ περισσότεροι από τους μισούς βιώνουν συντριπτικό άγχος.
Ένα υποπροϊόν τέτοιου φόβου ήταν η ανάπτυξη του «ασφαλή χώρου», ένα ασφαλές καταφύγιο για μειονοτικές ομάδες και στενοχωρημένους φοιτητές από αυτά που θεωρούν ως απειλές στην πανεπιστημιακή ζωή. Οι ασφαλείς χώροι περιέχουν παρήγορα αντικείμενα που θυμίζουν την παιδική ηλικία – τσάντες φασολιών, απαλή μουσική, Play-Doh, βιβλία ζωγραφικής. Οι χώροι συχνά απαγορεύουν την είσοδο σε ετερόφυλους λευκούς άνδρες ή πολιτικούς αντιπάλους.
Η ιδέα του να “τρέχεις στον ασφαλή χώρο” είναι μια μορφή ψυχολογικής παλινδρόμησης. Ο ασφαλής χώρος παρουσιάζει ένα φανταστικό φράγμα ενάντια σε φανταστικά εξωτερικά κακά, και έτσι ενθαρρύνει την παράνοια δίωξης και την υπερ-ευθραυστότητα. Αυτά είναι όλα συμπτώματα οιστριονικής, οριακής, και παρανοϊκής διαταραχής της προσωπικότητας, που προκύπτουν από προβλήματα με τον αρχικό δεσμό παιδιού-γονέα.
Η πλειοψηφία της νέας γενιάς (τώρα ηλικίας 18-34) είχε δύο γονείς που εργάζονταν. Αυτό ήταν εν μέρει ένα ιδεολογικό έργο του φεμινισμού και εν μέρει οικονομική αναγκαιότητα. Το μειονέκτημα ήταν η ζημία που έγινε από τους παιδικούς σταθμούς, υπηρεσίες οι οποίες αυξήθηκαν κατά 250% μεταξύ του 1970 και της δεκαετίας του ’90 (βλέπε το έργο της Laura Perrins για το ψυχολογικό τραύμα που προκαλείται από τον παιδικό σταθμό). Σύμφωνα με τη διατριβή του Bowlby για την μητρική στέρηση, τα μωρά χρειάζονται δύο χρόνια οικείας προσοχής ώστε να μπορέσουν να συγκροτήσουν τον δεσμό φροντιστή-παιδιού απαραίτητο για το σχηματισμό ασφαλούς εγώ. Οποιαδήποτε διαταραχή της διαδικασίας αυτής θα “προδιαθέσει τα παιδιά να απαντήσουν με έναν αντι-κοινωνικό τρόπο σε μετέπειτα άγχη.”
Το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού και Ανθρώπινης Ανάπτυξης έχει βρει:
Τα παιδιά σε πλήρες ωράριο παιδικών σταθμών ήταν σχεδόν τρεις φορές πιο πιθανό να παρουσιάσουν προβλήματα συμπεριφοράς από εκείνα που φροντίζονταν από τις μητέρες τους στο σπίτι.
…
Όσο περισσότερο χρόνο στην ημερήσια φροντίδα παιδιών οποιουδήποτε είδους ή ποιότητας, τόσο πιο επιθετικό το παιδί.
Το αποτέλεσμα είναι νέοι που, από μιάμιση δεκαετία και μετά σε παιδικούς σταθμούς, ουρλιάζουν στο γονέα/κράτος ότι δεν τους προστατεύει επαρκώς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ”ασφαλείς χώροι” μοιάζουν με τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας.
Δυστυχώς, οι ”ασφαλείς χώροι” επιβάλουν τον φόβο του κόσμου που έχουν τα αγχωμένα άτομα, παγιδεύοντας τους στο αρχικό τους τραύμα μέσα σε ένα ψυχολογικό πλαίσιο μόνιμης και αναπόφευκτης θυματοποίησης.
“Προειδοποιήσεις” και “Γονείς Ελικόπτερα”
Για τον ΠΚΔ, η καθημερινή ομιλία περιέχει ένα πλήθος ”μικροεπιθετικοτήτων” ή δυναμικές υποσυνείδητης δύναμης που κρύβουν αποικιακή ή πατριαρχική καταπίεση. Η αποτυχία να χρησιμοποιήσεις λέξεις που προβλέπονται από τους ακτιβιστές ΠΚΔ – πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση των «τρανς-ανθρώπων» – θεωρείται ως πράξη βίας που ισοδυναμεί με σωματική επίθεση. Βλέπε, για παράδειγμα, μια δήλωση ενός διαδηλωτή στο UC Berkeley, τον Ιανουάριο του 2017 σε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας που μετατράπηκε σε βίαιες ταραχές:
Η ελευθερία του λόγου σας μας βιάζει και μας σκοτώνει.
Φεμινιστική διαδήλωση στην Αθήνα.
Τα άτομα με διαταραχές Προσωπικότητας Υψηλής Σύγκρουσης βιώνουν παρόμοια παρανοϊκά συναισθήματα για κρυμμένα μηνύματα, παντοδύναμες απειλές, και επικείμενη βία. Είναι σε υπερ-εγρήγορση και ζουν με υψηλότερα από το φυσιολογικό επίπεδα κορτιζόλης και αδρεναλίνης, που με τη σειρά τους προκαλούν μόνιμη νευρολογική βλάβη, επηρεάζοντας την ικανότητά τους στο λόγο και στο να ρυθμίζουν το συναίσθημα. Πανικοβάλλονται εύκολα και υποχωρούν σε βρεφική αγωνία.
Αντιμέτωποι με οιστριονικούς φοιτητές, το προσωπικό των πανεπιστημίων καταλήγει να συμπεριφέρεται σαν ”Γονείς ελικόπτερα”: εκείνοι που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν, γονείς με πλήρη απασχόληση που υπεραντισταθμίζουν πετώντας για να κάνουν φασαρία στο παιδί τους. Επιχειρώντας να κατευνάσουν τη γονική ενοχή, ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν η “θετική ανατροφή των παιδιών” – μια φιλοσοφία που δημιουργήθηκε από κοινωνικούς προοδευτικούς.
Οι γονείς διδάχτηκαν να μην επιπλήτουν ή να τιμωρούν, και αντ ‘αυτού να χρησιμοποιούν “θετική ενίσχυση” σε μια προσπάθεια να ανατρέφουν τα παιδιά τους με “υψηλή αυτοεκτίμηση.” Αυτή η ιδεολογία, επίσης, έγινε της μόδας μέσα σε ένα όλο και πιο προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα που έδινε στα παιδιά βραβεία για “μη -ανταγωνιστικά σπορ “και για απλή συμμετοχή στις σχολικές δραστηριότητες.
Καθώς περνούσαν από τους παιδικούς σταθμούς στο γυμνάσιο, στα παιδιά αυτά με τεχνητά επιβαλλόμενη υψηλή αυτοεκτίμηση είπαν επίσης ότι ήταν ηθικά ανώτερα από τις προηγούμενες γενιές. Εντάχθηκαν στην πολιτικά ορθή γλώσσα και διδάχθηκαν να κάνουν κήρυγμα ακόμα και στους δικούς τους γονείς σχετικά με το ρατσισμό, την ισότητα και την οικολογία. Από την ηλικία των 6-18, πήραν μέρος σε ετήσια πολυπολιτισμικά έργα για να “σώσουμε τον πλανήτη”. Τους είπαν ότι είχαν ένα ηρωικό πεπρωμένο ως «παράγοντες αλλαγής».
Μια ψεύτικη εικόνα του κόσμου και μια πολύ φουσκωμένη αίσθηση αυτο-σημασίας δεν αντισταθμίζει το θεμελιακό τραύμα της γονικής παραμέλησης. Αντ ‘αυτού, όπως εξήγησε ο Δρ Jean Twenge, η Θετική Ανατροφή Παιδιών δημιούργησε νέους με μια “ναρκισσιστική πληγή” για τους οποίους ο πραγματικός κόσμος θα μπορούσε να εκληφθεί ως απειλή για την αυτο-αξία.
Παραβίαση Συνόρων και Αυτοτραυματισμός
Το Κίνημα Θετικοί Γονείς ανέπτυξε τις πεποιθήσεις ότι «δεν υπάρχει κανένα όριο ανάμεσα σε εσάς και το παιδί σας» και ότι «είστε φίλοι και ίσοι». Για το παιδί που μεγαλώνει χωρίς «πατερναλιστικούς νόμους» και όρια, ο μόνος τρόπος για να βρεί τα όρια ήταν να επιτεθεί στο μόνο όριο που ήξερε: τα δικά του σωματικά όρια.
Υπό το πρίσμα αυτό αξίζει να διερευνηθεί το γιατί η Τέταρτου Κύματος φεμινιστική / κοινωνικής δικαιοσύνης ακτιβιστική ομάδα γνωστή ως “Femen” πρέπει να μιμείται τα εξωτερικά σημάδια του πάσχοντος ΜΔΠ. Το σήμα κατατεθέν τους διαμαρτυρίας είναι το δημόσιο τόπλες, με συνθήματα γραμμένα πάνω από την κοιλιά και το στήθος με πλαστό ή πραγματικό αίμα. Μια κλασική Femen εικόνα είναι μιας σχεδόν γυμνής γυναίκας κρατώντας μια πινακίδα διαμαρτυρίας που γράφει: ”Βιάστε με. Είμαι μια πόρνη”. Η πρόθεση μπορεί να ήταν να αποδείξει ότι όσο σεξουαλικά και να ντύνεται μια γυναίκα δεν “πάει γυρεύοντας”, όμως, η δημόσια γύμνια ως διαμαρτυρία κατά της σεξουαλικής παραβίασης είναι ένα αντιφατικό μήνυμα -.. Και το να στέλνεις συγκρουσιακά μηνύματα γύρω από επικίνδυνα σεξουαλικά θέματα είναι ένα σύμπτωμα της ΜΔΠ και της ΝΔΠ.
Η διαδηλώτρια Femen μπορεί υποσυνείδητα να λέει, ”δείξε μου τα όρια και τον έλεγχο, δείξε μου αρχή και ανησυχία”. Μπορεί να εμφανίζει τον πόνο του να ζεις μέσα σε μια αυτο-αντίφαση.
Αντίφαση και Διάσπαση
Οι διαμαρτυρίες των ΠΚΔ είναι γεμάτες με αντιφάσεις. Οι ΠΚΔ ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για την ελευθερία, αλλά είναι αντίθετοι με την ελευθερία του λόγου, υποστηρίζουν την απαγόρευση βίντεο και βιβλίων, και υποστηρίζουν τη βίαιη διακοπή των δημόσιων συζητήσεων, όπως είδαμε με τις ταραχές στο UC Berkeley, Middlebury College, και αλλού.
Οι ΠΚΔ πιστεύουν σε έναν κόσμο “χωρίς σύνορα”, όπου “όλοι είναι ίσοι” – ελεύθερη μετανάστευση, ανοικτή πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση, κλπ – αλλά την ίδια στιγμή έχουν εμμονή με τη δημιουργία διαχωρισμένων χώρων.
Ενώ διαμαρτύρονται ενάντια στο “φασιστικό πατριαρχικό κράτος” είναι, ταυτόχρονα, ριζικά κρατιστές, απαιτώντας από την κυβέρνηση να αστυνομεύσει την γλώσσα για αυτούς και να τιμωρήσει τους εχθρούς τους. Ενώ οι ΠΚΔ ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρελάζουν το σύμβολο των μεγαλύτερων γενοκτονιών στην ιστορία – την Κομμουνιστική σημαία. Είναι υπέρ του φεμινισμού, και την ίδια στιγμή υπερασπίζονται το νόμο της Σαρία.
Ζώντας σε αντίφαση είναι το παρόμοιο με την δυναμική “Αγάπα με – Σε μισώ” στην Μεθοριακή παθολογία που ονομάζεται «Διάσπαση». Στην διάσπαση, τα πάντα είναι «όλα ή τίποτα», και το πράγμα που με πάθος εξιδανικεύεται ξαφνικά γίνεται αντικείμενο έχθρας. Προδότες είναι παντού. Αυτό αποδεικνύεται και από την εκδίωξη των ομοφυλόφιλων ανδρών και των ”TERFS” – “Trans exclusionary radical feminists” – από ομάδες LGBT από Διατμηματικές φεμινίστριες.
Διαμαρτυρία χορτοφάγων στη Θεσσαλονίκη, 25-4-2015.
Μαζί με την διάσπαση έρχονται τα συμπτώματα χαμηλού ελέγχου παρορμήσεων, θεατρινισμοί, δυσφορία, μια διάχυτη αίσθηση κενότητας, αυτοκτονικός ιδεασμός, και αυτοτραυματισμός.
Οι συμβολικές διαδηλώσεις αυτο-τραυματικών συμπεριφορών χρησιμοποιούνται ευρέως σε διαδηλώσεις των ΠΚΔ. Μαζί με μουτζουρωμένα πρόσωπα με ψεύτικο αίμα για να δηλώσουν την γυναικεία καταπίεση, μια ομάδα διαμαρτυρίας που ονομάζεται Λεσβίες και Ομοφυλόφιλοι Υποστηρίζουν τους Μετανάστες στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2015, έβαλαν ξυράφια στα χέρια τους δημόσια για να ”χύσουν ποταμούς αίματος.”
Με μια αποπειρούμενη αυτο-θυσία και μια αναφερόμενη «μετάδοση» απειλών αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για τον Τραμπ, χιλιάδες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την πολιτική ως άλλοθι για μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη να αυτοτραυματιστούν.
Τα Αποτελέσματα του Ανθρώπινου πειράματος
Παγιδευμένη ανάμεσα σε βρεφική παραμέληση, τεχνητά αυξημένη αυτοεκτίμηση, και δυσφορία ταυτότητας, η νέα γενιά στήθηκε για μια πτώση.
Όταν σπρώχτηκαν έξω από τα γονικά σπίτια τους στη δεκαετία του 2010, ανακάλυψαν ότι δεν έχουν τα εργαλεία για να κατασκευάσουν έναν σταθερό εαυτό. Δεν μπορούσαν να κατηγορήσουν τους γονείς ή τους δασκάλους τους. Αντ ‘αυτού έψαχναν για έναν, τεράστιο, αφηρημένο εχθρό που τα περιλαμβάνει όλα. Στην πολιτική ταυτότητας βρήκαν μια προσωρινή ενότητα, μέσα από το μίσος για την Πατριαρχία, τον Καπιταλισμό, τον Λευκό άνδρα.
Στον Πρόεδρο Τραμπ βρήκαν τον σωτήρα τους.
Σε όλα τα στάδια πριν την ψύχωση, οι πάσχοντες από διαταραχές προσωπικότητας Υψηλής Σύγκρουσης εστιάζονται σε ένα αντικείμενο μίσους. Υποσυνείδητα, χρειάζονται αυτόν τον σούπερ-εχθρό ώστε να μπορούν να αισθάνονται ολοκληρωμένοι. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια των πολιτικών της ταυτότητας των ΠΚΔ. Χωρίς συνολικό αντικείμενο επίρριψης ευθυνών, η προσωπικότητα του πολεμιστή για κοινωνική δικαιοσύνη καταρρέει.
Ενώ οι ΠΚΔ εξιδανικεύουν τους εαυτούς τους ως θύματα του πανταχού κακού, είναι στην πραγματικότητα τα θύματα των καλοπροαίρετων φιλελεύθερων γονιών και προοδευτικών καθηγητών που τους υπέβαλαν σε ένα πείραμα στην κοινωνική μηχανική. Ήταν τα ινδικά χοιρίδια του προοδευτικού έργου. Παλιότερες γενιές ριζοσπαστικών αξιοποίησαν τότε την αστάθεια και την οργή τους για πολιτικούς σκοπούς.
Αυτό που οι Πολεμιστές Κοινωνικής Δικαιοσύνης ζητούν πραγματικά όταν ουρλιάζουν σε μας, είναι η βοήθειά μας.
Πηγή:
