Η ηγεσία της ΕΣΣΔ κατά την δεκαετία του ογδόντα, ξεκίνησε το πρόγραμμα των λεγόμενων «τραίνων Μάλαντιετς». Επισήμως το πρόγραμμα έφερε την ονομασία «Σιδηροδρομικό Πυραυλικό Συγκρότημα Μάχης», αλλά η ονομασία που επικράτησε ήταν «τραίνα φάντασμα» ή «τραίνα του θανάτου». Τα «τραίνα Μάλαντιετς», ήταν διάσπαρτα και επιμελώς κρυμμένα σε διάφορα σημεία της αχανούς Σοβιετικής επικράτειας και η αποστολή τους ήταν να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα να εξαπολύσουν άμεσα και χωρίς καμία προειδοποίηση Διηπειρωτικούς Βαλλιστικούς Πυραύλους (ICBM: InterContinental Ballistic Missile).
Την δεκαετία του ογδόντα, μία περίοδο που ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν σε έξαρση, η ΕΣΣΔ ανέπτυξε δώδεκα τραίνα, εξοπλισμένα με πυραύλους RT-23 ή κατά ΝΑΤΟ SS-24 Scalpel. Οι συρμοί 15Ρ961 «Μάλαντιετς», διέθεταν βαγόνια, ειδικά σχεδιασμένα που επέτρεπαν στους 3 πυραύλους\συρμό, να ανυψώνονται υδραυλικά και να εκτοξεύονται με την λεγόμενη «ψυχρή μέθοδο» (εκτόξευση του βλήματος με πεπιεσμένο αέριο και ενεργοποίηση του πυραυλοκινητήρα του στα 10-15 μέτρα ύψος, βλέπε εκτόξευση των αντιαεροπορικών βλημάτων των συστημάτων S-300 και S-400), εκμηδενίζοντας έτσι τις πιθανότητες εντοπισμού τους αλλά και της προειδοποίησης του αντιπάλου, αποτελώντας έναν από τους μεγαλύτερους «πονοκεφάλους» του ΝΑΤΟ.
Πλέον των βαγονιών – φορέων των ICBM, οι συρμοί έφεραν βαγόνια εξοπλισμένων με τέσσερις γεννήτριες πετρελαίου, που παρήγαγαν 100 KW ρεύματος η κάθε μία παρέχοντας την απαιτούμενη ενέργεια λειτουργίας των μονάδων εκτόξευσης, ένα βαγόνι όπου ήταν εγκατεστημένο το κέντρο ελέγχου του όλου συστήματος και τέλος βαγόνια με τις απαραίτητες υποδομές ενδιαίτησης του προσωπικού και της φρουράς των βλημάτων.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι συρμοί ακινητοποιήθηκαν και έως το 2005, είχαν αποσυρθεί στο σύνολό τους και όλοι πίστεψαν ότι ένα ακόμη απομεινάρι του Ψυχρού Πολέμου, περνούσε στην Ιστορία.
Σύμφωνα όμως με πολύ πρόσφατες αναφορές Ρωσικών ΜΜΕ, η Μόσχα θα επαναφέρει τα «τραίνα – φαντάσματα» σε υπηρεσία μέχρι το 2020.
Η πρώτη εκτόξευση του πυραύλου RS-24 Yars ή SS-29 κατά ΝΑΤΟ, που θα φέρει το νέο σιδηροδρομικό όπλο, έχει προγραμματιστεί να γίνει το 2018, αλλά όπως παραδέχονται και οι Ρώσοι αξιωματούχοι, είναι πιο πιθανό να γίνει το 2019. Ανεξάρτητα από το πότε θα γίνει η δοκιμαστική εκτόξευση του ICBM, οι Ρωσικές Στρατηγικές Δυνάμεις, αποσκοπούν στην συγκρότηση πέντε Συνταγμάτων με ένα τραίνο στο καθένα, εξοπλισμένο με έξι ICBM ικανούς να φέρουν μέχρι και 60 θερμοπυρηνικές κεφαλές
Το νέο σύστημα θα φέρει την ονομασία «τραίνο Μπαρκούζιν» και θα έχει την ίδια φιλοσοφία με τον Σοβιετικό πρόγονό του. Τα τραίνα θα είναι διάσπαρτα ανά την Ρωσία, έτοιμα ανά πάσα στιγμή για εκτόξευση πυραύλων, έχοντας το τακτικό πλεονέκτημα πως όντας κινητά (σε αντίθεση με τα σιλό των οποίων οι θέσεις είναι γνωστές και θα αποτελέσουν από τους πρώτους στόχους σε περίπτωση πολέμου), θα είναι αν όχι αδύνατο, εξαιρετικά δύσκολα να εντοπιστούν μόλις βγουν στις θέσεις διασποράς τους, κινούμενα στην ίδια φιλοσοφία με τους τροχοφόρους αυτοκινούμενους εκτοξευτές.
Τα «νέα» τραίνα, θα είναι πανομοιότυπα με τα σοβιετικά αντίστοιχα, με την διαφορά (εκτός της μεταφοράς έξι, αντί τριών ICBM, όπως προαναφέρθηκε), να εντοπίζεται στο βλήμα RS-24, έναν γίγαντα 54 τόνων, ακτίνας (ανάλογα του φορτίου) από 6800 έως 7500 ναυτικά μίλια. Ο πύραυλος, σε επιχειρησιακές συνθήκες, δεν θα φέρει φόρτο άνω των δέκα κεφαλών καθώς θα φέρει επίσης ψεύτικες κεφαλές – δολώματα και κεφαλές με συστήματα παρεμβολής (jammers) των αντιβαλλιστικών\αντιπυραυλικών συστημάτων του αντιπάλου.
Έτσι, τα πέντε Σιδηροδρομικά Συντάγματα που αποσκοπεί να αναπτύξει σε πρώτη φάση η Ρωσία, με 30 ICBM και 300 θερμοπυρηνικές κεφαλές θα συνιστούν μία δύναμη που εγγυάται τον κορεσμό και τελικά κατανίκηση οποιουδήποτε μέσου άμυνας, δημιουργώντας σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ένα πολύ μεγαλύτερο πονοκέφαλο ακόμα και από τον ICBM RS-28\SS-30 Satan II (βλ. ΕΔΩ σχετικό θέμα).
Αν και οι Δυτικοί αμυντικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως ένα πυρηνικό πλήγμα ή ακόμα και ένα σαμποτάζ στο σιδηροδρομικό δίκτυο της Ρωσίας θα αχρηστεύσει τους συρμούς «Μπαρκούζιν», θεωρείται δεδομένο ότι σε περίπτωση πολέμου, κάποια τραίνα θα εκτοξεύσουν τους πυραύλους τους, οι οποίοι σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα όπλα (αεροεκτοξευόμενοι πύραυλοι Cruise, ICBM εγκατεστημένοι σε σιλό και οι SLBM των υποβρυχίων) εγγυώνται «βροχή» κεφαλών που θα φέρει σίγουρα τον…Αρμαγεδδώνα.
Τα τραίνα αυτά, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα αντίστοιχα επιβατικά\μεταφορικά, χρησιμοποιούν το υπάρχον δίκτυο και ο επανεξοπλισμός\συντήρηση γίνεται σε ειδικά διαμορφωμένες σήραγγες.
Αν και πρόγραμμα «πυρηνικού τραίνου» εκπονήθηκε και από τις ΗΠΑ επί προεδρίας Ρέιγκαν (Project MX Peacekeeper), τελικά δεν προχώρησε και ακυρώθηκε ύστερα από λίγα χρόνια.
Την πρακτική της Ρωσίας, φαίνεται να ακολουθεί και η Κίνα η οποία εκτόξευσε τον Δεκέμβριο του 2015 έναν πύραυλο DF-21 από ειδικά διαμορφωμένο βαγόνι.
Του Αλέξανδρου Πορτοκάλη,
