Είχα γράψει πριν λίγες μέρες για τον Αμίρ απο το Αφγανιστάν που δεν κράτησε την ελληνική σημαία που κέρδισε μετά απο κλήρωση αλλά την κράτησε ένα άλλο παιδί απο την Αλβανία.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Τα δάκρυα έπεφταν βροχή με αποκορύφωμα ένα λογύδριο που τον έλεγε Αγαπητό Αμίν, θυμίζοντας το Γιάννη Αργύρη που φώναζε το Θανάση Βέγγο υπόλοιπε αντί του σωστού Ιππόλυτε. Ο δε συγγραφέας σε όλο το κείμενό του δεν κατάφερε τελικά να συμφωνήσει με τον εαυτό του.
Σήμερα ξαναήρθε στη δημοσιότητα ο Αμίρ, όταν άγνωστοι έσπασαν το παράθυρό του με πέτρες και πέταξαν και ένα χαρτόνι, αδιευκρίνιστο με ποιό τρόπο, αν δει κανείς το ύψος που βρίσκεται το παράθυρο, το οποίο με γραφικό χαρακτήρα ανθρώπου που μαθαίνει πρώτη φορά ελληνική γραφή, αν κρίνει κανείς απο το δ, το σ και το γ (νομίζω κάποιος γραφολόγος θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει) του έγραφε να φύγει και να πάει στο χωριό του.
Αυτό έγινε πρώτο θέμα στα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να δούμε και το ευτράπελο, η…τρομοκρατημένη μητέρα του Αμίρ, να διηγείται το συμβάν γελώντας με το δημοσιογράφο εκνευρισμένο να λέει στον μεταφραστή “πές της να μη γελάει” γιατι του κατέστρεψε τη συνέντευξη.
Απο κοντά το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Μουζάλας ο οποίος συναντήθηκε κιόλας με τον Αμίρ και ο Αλέξης μας, που τον πήρε τηλέφωνο όπως διαβάζουμε.
Αυτό που δεν ξέρω είναι αν την ίδια ευαισθησία την έδειξε για τα 3 παιδιά στην Καλαμάτα που παραλίγο να καούν, όταν πήρε φωτιά το σπίτι τους απο τα κεριά, μιας και από τον Αύγουστο ήταν κομμένο το ρεύμα τους. Χιλιάδες παιδιά ζούν σήμερα, ελληνόπουλα, με τους γονείς τους να έχουν πληρώσει χιλιάδες ευρώ σε φόρους μέχρι να μείνουν άνεργοι, με κομμένο το ρεύμα , διαβάζοντας όπως πριν απο 100 χρόνια και βάλε κάτω απο το φώς των κεριών.
ΑΛΕΞΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΜΕ ΚΕΡΙΑ;
