Η εγχείριση πέτυχε, με τον ασθενή βέβαια να παραμένει δια-σωληνωμένος και σε κώμα, αφού δεν δρομολογήθηκε τίποτα που να τον επαναφέρει σε υγιή κατάσταση – κρίνοντας από το ότι, ναι μεν ισοσκελίσθηκαν τόσο ο προϋπολογισμός, όσο και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, αλλά μόνο με την κατακόρυφη φτωχοποίηση των Ελλήνων. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας χειροτέρευσε, ο παραγωγικός ιστός καταστράφηκε, ενώ η εσωτερική υποτίμηση δεν κατάφερε να αντιστρέψει την καθοδική πορεία της χώρας – η οποία παρόλα αυτά δεν κινδυνεύει να χρεοκοπήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια, εάν κλείσουν βέβαια η τρίτη και η τέταρτη αξιολόγηση.
Ειδικότερα, από τη δανειακή σύμβαση των 86 δις € είχαν εισπραχθεί έως πρόσφατα περί τα 40 δις € – οπότε παραμένουν 46 δις €, τα οποία θα εκταμιευθούν από τους δανειστές έως το τέλος Αυγούστου του 2018. Σύμφωνα τώρα με τον προϋπολογισμό, οι δανειακές υποχρεώσεις του δημοσίου για το 2018 είναι 3,8 δις € για χρεολύσια και 6,5 δις € για τόκους – ενώ οι τόκοι του 2017 είναι 6 δις € (πηγή). Για το 2019 τα χρεολύσια είναι 12 δις € και οι τόκοι 6,4 δις € – οπότε συνολικά και χωρίς το βραχυπρόθεσμο δανεισμό από τις τράπεζες και τους κρατικούς οργανισμούς (έντοκα γραμμάτια, repos), ανέρχονται σε 34,7 δις €.
Το υπόλοιπο του δανείου είναι 46 δις €, οπότε παραμένουν επί πλέον 11,3 δις €, τα οποία ουσιαστικά αφορούν προβλέψεις για τις ενδεχόμενες ανάγκες των τραπεζών – γεγονός που σημαίνει πως η χώρα είναι εξασφαλισμένη έως τα τέλη του 2019, ακόμη και αν δεν παρήγαγε πρωτογενή πλεονάσματα καλύπτοντας μέρος των τόκων ή/και αντιμετώπιζε τραπεζικά προβλήματα (εκτός του ότι θα βοηθήσει επίσης το swap των 30 δις €).
Ως εκ τούτου θα εξέλθει πράγματι από τις δανειακές συμβάσεις τον Αύγουστο του 2018, ακόμη και αν δεν χρηματοδοτηθεί από τις αγορές – κάτι που έχουν σχεδιάσει οι πιστωτές, αφού δεν έχουν πλέον καμία πρόθεση να μας προσφέρουν νέα δάνεια.
Εκτός αυτού, με δεδομένο το BREXIT την Άνοιξη του 2019, κανένας δεν θέλει να ασχοληθεί με την Ελλάδα – ενώ έως τα τέλη του 2019 θα έχουν ληφθεί όλες οι αποφάσεις που θα αφορούν τη νομισματική ένωση, ο ESM θα έχει μετατραπεί σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, ενώ πιθανότατα η Γερμανία θα έχει επιβάλλει ένα πτωχευτικό δίκαιο για τα κράτη της Ευρωζώνης που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση της χώρας μας, σε συνδυασμό με τον ESM.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε δε πως έχουν ψηφιστεί ήδη μέτρα για το 2019 και το 2020 – οπότε δεν θα είναι απαραίτητοι νέοι εκβιασμοί, πάντοτε υπό την προϋπόθεση πως θα κλείσουν οι δύο επόμενες και τελευταίες αξιολογήσεις.
Επειδή τώρα θα υπάρξει κάποια χρηματοδότηση από τις αγορές, ειδικά λόγω του «μαξιλαριού» που θα διαθέτει η χώρα, πόσο μάλλον εάν στηριχθεί από την ΕΚΤ, ενώ θα παραχθούν πρωτογενή πλεονάσματα, το 2020 φαίνεται να είναι επίσης εξασφαλισμένο – ενδεχομένως και το 2021. Σε καμία περίπτωση όμως τα επόμενα χρόνια, όπου οι τόκοι εκτοξεύονται στα ύψη – λόγω του ότι λήγουν αυτοί που είχαν παγώσει.
Επομένως, είτε θα υπάρξει ξανά μία επιμήκυνση του χρόνου εξυπηρέτησης του χρέους εκ μέρους του ESM, είτε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει – όπου όμως μέχρι τότε θα έχει υιοθετηθεί το πτωχευτικό δίκαιο για τα κράτη από τη Γερμανία, το οποίο θεωρείται πως θα προϋποθέτει την έξοδο από το ευρώ, για κάποιο χρονικό διάστημα (!).
Όλα τα παραπάνω βέβαια καλώς εχόντων των πραγμάτων και χωρίς να μεσολαβήσει ένα παγκόσμιο κραχ, όπως συνήθως συμβαίνει ανά δέκα περίπου χρόνια – εκτός εάν η χώρα μας καταφέρει από μόνη της να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα (θεσμικά ελλείμματα,πελατειακό, κράτος, διαφθορά, γραφειοκρατία κλπ.), τα οποία μάλλον επιδεινώθηκαν από την πολιτική των μνημονίων.
