Το άρθρο του Διονύση Ζακυνθινού στην «Πελοπόννησο»
Τουλάχιστον ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης ήταν ειλικρινής. Μιλώντας στη Βουλή, ανέφερε επί λέξει τα εξής: «Η αλήθεια είναι ότι η φορολογική επιβάρυνση για το 2017 και 2018 είναι μεγάλη για τους έντιμους και συνεπείς φορολογούμενους, τη μεσαία τάξη και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Είναι συνειδητή επιλογή που πήρε η κυβέρνηση για να στηρίξει τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα, τις οικογένειες με ανέργους κλ.π. Αυτό οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν το έκαναν».
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι αυτή η παραδοχή ήλθε από το συγκεκριμένο κυβερνητικό στέλεχος, που διακρίθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών για τους χαμηλούς τόνους και το υψηλό τεχνοκρατικό επίπεδο του.
Προφανώς, όμως, στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε να κάνουμε με τη ρεαλιστική προσέγγιση ενός τεχνοκράτη, αλλά με μια πολιτική τοποθέτηση – ομολογία που πλησιάζει τον κυνισμό. Γι’ αυτό και δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική με την κοινή (οικονομική) λογική.
Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος ή ειδικός αναλυτής για να συνειδητοποιήσεις πώς και γιατί η υπερφορολόγηση οδηγεί στα διαμετρικώς αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Όταν πέφτει έξω ο προϋπολογισμός της χώρας, με τις «τρύπες» στα δημόσια έσοδα να κυριαρχούν, η επιβολή νέων φόρων έρχεται να τις καλύψει, στο μέτρο του δυνατού, ανατροφοδοτώντας έναν φαύλο κύκλο.
Ωστόσο, καθώς το χειρότερο όλων είναι ότι οι νέοι φόροι που επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο επικεντρώνονται κυρίως στην έμμεση φορολογία, κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει στον κ. Χουλιαράκη ότι αυτή είναι κατ’ εξοχήν κοινωνικά άδικη, δεδομένου ότι πλήττει οριζοντίως τους πάντες, εννοείται και τους ασθενέστερους οικονομικά.
Εκτός αυτού, όμως, και ο ίδιος ο κ. Χουλιαράκης θα γνωρίζει πολύ καλά ότι με δανεικά και φόρους δεν κτίζεις μια οικονομία. Αυτή ορθώνεται και ανορθώνεται μόνο μέσα από μια συνεχή αναπτυξιακή διαδικασία που παράγει και ενισχύει το ΑΕΠ.
Η δραστική μείωση της φορολογίας, πρωτίστως για το επιχειρείν, είναι μια από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Και αυτή με τη σειρά της είναι μονόδρομος για να καταπολεμηθεί η ανεργία και να βγουν από το αδιέξοδο της φτώχειας χιλιάδες συμπολίτες που διαβιούν σήμερα κάτω από τα όρια της.
Όσο δεν ακολουθείται η ενδεδειγμένη και πεπατημένη ανά την υφήλιο οικονομική οδός για την ανάπτυξη και η φορολογία αυξάνεται, η χώρα δεν πρόκειται να ζήσει καλύτερες μέρες αλλά πολύ χειρότερες. Θα εξακολουθήσει να βαδίζει από ύφεση σε ύφεση, ενώ οι ασθενέστεροι θα αυξάνονται και θα πληθύνονται, με τη στήριξη τους να γίνεται όλο και πιο δύσκολη από μια καταπιεσμένη κοινωνία με εξαντλημένη πια τη φοροδοτική ικανότητα της.
Πηγή: https://zakpatras.wordpress.com
