Το πρόβλημα της εγκληματικότητας στη χώρα είναι τεράστιο και πρέπει να αντιμετωπιστεί με όρους ειλικρίνειας κι όχι αντιπολιτευτικής τακτικής ή συμπολιτευτικής ωραιολογίας. Σημείο τριβής στον σχετικό δημόσιο διάλογο είναι ο “νόμος Παρασκευόπουλου” για την αποσυμφόρηση των φυλακών, ο οποίος απέλυσε χιλιάδες κρατούμενους και κάποιοι εξ αυτών επανήλθαν στήν εγκληματική τους δράση.
Πρώτα πρώτα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η εγκληματικότητα έχει εκτοξευθεί στην Ελλάδα, με τα κρούσματα βαρειάς μορφής να έχουν καταστεί καθημερινότητα. Από την άλλη βλέπουμε ότι η Αστυνομία κάνει πολύ καλή δουλειά, διελευκάνοντας σχεδόν όλα τα κρούσματα που κάνουν τίτλους στα δελτία ειδήσεων. Τι συμβαίνει όμως μετά τη σύλληψη; Πέρα από τον απελπιστικό ρυθμό απονομής της όποιας δικαιοσύνης, οι ποινές που ανακοινώνονται είναι ασυγκρίτως βαρύτερες από ό,τι ισχύει στην πραγματικότητα: πρακτικά κανείς δεν πάει φυλακή για πλημμέλημα, τα ισόβια σημαίνουν 20ετή φυλάκιση, η εργασία στη φυλακή υποδιπλασιάζει την όποια ποινή και ουδείς ανήλικος κρατείται για οποιοδήποτε έγκλημα πλήν του βιασμού ανηλίκου και της ανθρωποκτονίας.
Ο νόμος 4322/2015 επιτρέπει την απελευθέρωση των φυλακισμένων μετά την έκτιση μέρους της ποινής τους (από το 1/10 έως το 1/3, αναλόγως της διάρκειάς τους), εξαιρώντας μόνο την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου. Ο μεν Παρασκευόπουλος ισχυρίζεται ότι είχε νομοθετήσει χάριν των δικαιωμάτων των κρατουμένων που συνωστίζονταν στις φυλακές (με κίνδυνο καταδίκης της χώρας μας από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια), όπως γινόταν και πριν από αυτόν, ο δε Κοντονής δήλωσε ότι θα συνεχιστεί η ισχύς του νόμου και θα εξαιρέσει από τις ευεργετικές του διατάξεις τους βιαστές και τις περιπτώσεις σκληρών ανθρωποκτονιών. Πάντως ο ίδιος ο Παρασκευόπουλος δέχθηκε πως μπορεί και να καταργηθεί ο νόμος 4322/2015, αφού προβλεπόταν να ισχύσει για έναν χρόνο και αναμένεται νέος Ποινικός και Σωφρονιστικός Κώδικας.
Το απλό ενδεχόμενο να δημιουργηθούν νέες φυλακές (όπως είπε και η Νέα Δημοκρατία, από την ασφαλή θέση, όμως, της αντιπολίτευσης) γιατί δεν συζητιέται καθόλου;
Αν λες ότι χρειάζεται αποσυμφόρηση των χώρων κράτησης, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εκθέτεις τους πολίτες σε νέους κινδύνους δολοφονίας, ληστείας κτλ (ή να αφήνεις ένα κτήνος από το Αφγανιστάν να συνεχίζει τους βιασμούς και τους φόνους στη Γερμανία…).
Η πασίδηλη ανάγκη για νέες προσλήψεις δικαστών, δικαστικών και σωφρονιστικών υπαλλήλων αλλά και ανέγερσης νέων σωφρονιστικών καταστημάτων με ανθρώπινες συνθήκες δεν μπορεί να παρακάμπτεται στον δημόσιο διάλογο, αν θέλουμε να μιλάμε με όρους πραγματικούς και αναζητώντας ρεαλιστικές, λειτουργικές λύσεις.
Αν όμως το θέμα μας είναι η ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας ή η υπεράσπιση κάποιας ιδεολογικής εμμονής, τότε πρόκειται για άλλη μια προσομοίωση διαλόγου που φυσικά μόνο νέα δεινά θα προσθέσει στην ελληνική κοινωνία.
ΠΗΓΗ
