Με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στον νέο φορέα της δημοκρατικής συμπαράταξης και το ενδεχόμενο ότι με την μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία νέου ΑΦΜ στον νέο φορέα ελλοχεύει ο κίνδυνος να διαγραφεί το δάνειο των 190 περίπου εκατ. Ευρώ έχω να παρατηρήσω το εξής:
Μη μας διαφεύγει ότι για τα «δανεικά κι αγύριστα» των κομμάτων δεν ευθύνονται μόνο τα κόμματα.
Οι χρηματοδοτήσεις διδόντουσαν από τις τράπεζες.
Και το ερώτημα είναι: Με ποιες εξασφαλίσεις;;;
Η εφεύρεση που επινοήθηκε να ενεχυριάζονται δηλαδή οι μελλοντικές επιδοτήσεις είναι ό,τι πιο σαθρό έχει υπάρξει στο τραπεζικό σύστημα.
Θεωρήθηκε δηλαδή ότι οι επιδοτήσεις των κομμάτων θα ήταν μακροχρόνια σταθερές και πάγιες πράγμα τελείως αδύνατον, δεδομένου ότι κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί την σταθερότητα των ποσοστών και της εκλογικής πελατείας, όπως περίτρανα αποδείχτηκε.
(Να αναφέρουμε δε και περιπτώσεις κατάθεσης από μέρους κόμματος ψευδούς δήλωσης στη τράπεζα που το χρηματοδοτούσε ότι η επιδότηση δεν έχει εκχωρηθεί σε άλλη τράπεζα, ενώ την είχε ήδη εκχωρήσει. Αν αυτό δεν είναι απάτη τότε τι είναι;;)
Κατά συνέπεια ένα κόμμα που ήταν στην κορυφή κάλλιστα και εύκολα θα μπορούσε να τεθεί εκτός μάχης και να χάσει τη «δεδηλωμένη» της παροχής.
Και ερχόμαστε στον άλλο παράγοντα, στις τράπεζες και στα στελέχη που αξιολογούσαν και ενέκριναν τις χρηματοδοτήσεις αυτές, αλλά και στην εποπτεύουσα αρχή, την ΤτΕ που ανεχόταν αυτή την προκλητική παραδοξότητα.
Θα μπορούσε (η ΤτΕ) να τραβήξει το αυτί σ αυτές τις τράπεζες και να τους θέσει προ των ευθυνών τους για την καραμπινάτη επισφάλεια των χρηματοδοτήσεων αυτών.
Θα μπορούσαν οι τράπεζες και η ΤτΕ αν πραγματικά θέλανε να χρηματοδοτήσουν πολιτικό σχηματισμό, να απαιτούν από τα κόμματα τις προσωπικές εγγυήσεις των βουλευτών τους με εγγραφές βαρών στις προσωπικές τους περιουσίες και την ευθύνη στο σύνολο του χορηγηθέντος ποσού στον καθένα χωριστά και τότε θα βλέπαμε ότι όχι δάνεια δεν θα δεχόντουσαν να πάρουν, αλλά ούτε απέξω απ τις τράπεζες θα περνούσαν.
Πολύ δε περισσότερο όταν οι Τράπεζες διέθεταν γι αυτό τον σκοπό χρήματα των καταθετών, αυτών που τώρα με τον συχνά αναφερόμενο κίνδυνο του κουρέματος των καταθέσεων, σπεύδουν σιγά σιγά να τα παίρνουν πίσω και να τα κρύβουν όπου θεωρούν ότι είναι ασφαλισμένα, αφού έχει πλέον χαθεί η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα, εμπιστοσύνη που την κλόνισαν αθεράπευτα τα capitals controls και αδυνατούν πλέον λόγω έλλειψης ρευστότητας, να χρηματοδοτούν επιχειρήσεις και ιδιώτες σε βάρος της οικονομίας.
Αλλά γι αυτό μάλλον θα έπρεπε να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη.
