H τυπική προσέγγιση για τη μάχη της Τούμπας είναι αυτή που διαβάσατε σε όλα τα sites ελάχιστη μόνο ώρα μετά τη λήξη. Νίκησε -με ανατροπή μάλιστα- ο ΠΑΟΚ, ηττήθηκε για πρώτη φορά ο Ατρόμητος. Ένα και ένα κάνουν δύο, η ζωή συνεχίζεται, χαίρεται.
Χωρίς να θέλουμε ν’ αμφισβητήσουμε τα μαθηματικά, συχνά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Ο Ατρόμητος, σύμφωνοι, ηττήθηκε. Έχασε το σερί του (δέχθηκε γκολ για πρώτη φορά μετά από 8 ματς). Οφείλει στενοχωριέται;
Όχι γιατί… Υπάρχουν μία σειρά από γιατί που μπορούν να κάνουν τον Νταμίρ Κάναντι να χαμογελά έστω και αν γεύτηκε την ήττα για πρώτη φορά στην εν Ελλάδι καριέρα του. Δηλαδή, συγγνώμη θα πάνε πολλές ομάδες χωρίς τέσσερις βασικούς (και συνολικά πέντε απόντες) στην Τούμπα και θα διεκδικήσουν στα ίσια τη νίκη; Ρητορικό το ερώτημα ασφαλώς.
Με μία λοιπόν πειραματική αμυντική γραμμή, χωρίς τον έναν από τους δύο βασικούς στόπερ και τον αριστερό μπακ (με ανάποδο πόδι έκανε ο Κιβρακίδης τη δουλειά) ο Ατρόμητος έπαιξε την μπάλα του, ξετύλιξε ένα πλάνο στο χορτάρι. Αμυντικό σαφώς, κανείς δεν περίμενε ότι οι Περιστεριώτες θα έπαιζαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με προβλήματα, ελέω και της έλλειψης συνοχής, αλλά πλάνο ξεκάθαρο. Με τον Μάντσον σε ρόλο στόπερ (σε τριάδα πίσω), τον Βασιλακάκη να επωμίζεται αρκετές ευθύνες και τους Ντάουντα-Ντιγκινί να εναλλάσσονται στην κορυφή.
Μία ομάδα έτοιμη δηλαδή να πουλήσει ακριβά το τομάρι της, όπως και το έκανε. Μία ομάδα επίσης που εμπιστεύτηκε ένα παιδί, τον 20χρονο Στρούγγη, ο οποίος είχε υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο μόλις τρεις ημέρες πριν. Αυτά τα πράγματα, να μας συγχωρείται, δεν γίνονται τυχαία. Ο Στρούγγης σκόραρε και όσο έπαιξε στάθηκε με μεγάλη αγωνιστική αξιοπρέπεια. Θα έχει να το λέει ότι έκανε το ντεμπούτο του κόντρα στον ΠΑΟΚ και ότι τα πήγε, τηρουμένων, των αναλογιών, μια χαρά.
Το ότι τελικά ο Ατρόμητος έχασε το ματς (όχι όμως τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων) οφείλεται σε δύο βασικούς παράγοντες. Την ποιότητα αλλά και το εύρος λύσεων του αντιπάλου (για την κάκιστη διαιτησία τα διαβάσατε αναλυτικά από το Contra.gr, να μην επανέλθουμε και το κουράσουμε).
Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΟΚ
Οι ατομικές ικανότητες των περισσότερων παικτών του ΠΑΟΚ δεν έχουν μέτρο σύγκρισης στην Ελλάδα, ο Δικέφαλος του Βορρά διαθέτει εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές,σε ατομικά χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, ομάδα δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ακόμη. Ομάδα με αυτοματισμούς, σχέδιο, που θα βρίσκεται με κλειστά μάτια μέσα στο γήπεδο. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου τα έχει τα θεματάκια του σ’ αυτό το κομμάτι. Δεν έκανε μεν την προετοιμασία και παρέλαβε ένα ΠΑΟΚ σχεδόν καμένο, αλλά πλέον το ημερολόγιο δείχνει τέλη του Νοέμβρη. Ο Δικέφαλος στην Ευρώπη δεν παίζει από τον Αύγουστο, δεν επιβαρύνει τους παίκτες του με μεγάλα ευρωπαϊκά ματς και ταξίδια οπότε, αγαπητέ Ράζβαν, δείξε μας κάτι.
Με το κάτι υπονοείται κάτι προπονητικό, ένα αποτύπωμα του ίδιου του Ρουμάνου στην ομάδα του και στον τρόπο που δουλεύει στο γήπεδο. Για να μην τον αδικήσουμε, ο Λουτσέσκου το δούλεψε πολύ το ματς στο κοουτσάρισμα, έκανε πολλές εσωτερικές αλλαγές, έδωσε εντολή για ανάπτυξη από τα πλάγια, πλην όμως με την επιλογή Κουλούρη δεν δικαιώθηκε και γενικά από τον άξονα η ομάδα του δεν δημιούργησε.
Η νίκη -και ιδιαίτερα με τον τρόπο που αυτή ήρθε- λειτουργεί αποσυμπιεστικά για τον άλλοτε προπονητή της Ξάνθης, ο οποίος ανέλαβε ίσως το πιο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει προπονητής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στον τίτλο.
Έναν ΠΑΟΚ όμως που δεν φοβάται να πει ότι διεκδικεί στα ίσια το πρωτάθλημα. Αντίθετα όλος ο οργανισμός του και κυρίως ο ιδιοκτήτης του, το βροντοφωνάζουν να ακουστεί παντού. Ο Δικέφαλος κατέβηκε στο εφετινό πρωτάθλημα να παίξει το ρόλο του φαβορί, της ομάδας που δεν θα ζήσει ευχαριστημένη μετά το Μάιο αν δεν στεφθεί πρωταθλήτρια.
Όλο αυτό το βουνό προσδοκιών είναι για τον Λουτσέσκου κάτι τρομερά δύσκολο στη διαχείρισή του. Δημιουργεί τεράστια πίεση και ανασφάλεια. Τουτέστιν ο Ρουμάνος χρειάζεται νίκες. Όπως να ‘ναι. Με ο,τι σκορ να ‘ναι, με ό,τι ποδόσφαιρο να ‘ναι.
Όσο νικά, θα αισθάνεται σχετικά ασφαλής. Οταν δεν νικά, θα τον ζώνουν τα φίδια της αμφισβήτησης. Είναι πια ένας εν δυνάμει πρωταθληματικός προπονητής και θα πρέπει να ζήσει μ’ αυτό.
