Ένα πρωτοφανές γεωπολιτικό κενό στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, από τους Βαλκανικούς πολέμους και δώθε, είναι πραγματικότητα. Ένα κενό που αποτελεί μια ευκαιρία που παρουσιάζεται σπανίως για την Ελλάδα ώστε να το καλύψει εκμεταλλευόμενη την γεωγραφική και γεωπολιτική της θέση. Παρακολουθώντας κάποιος τις εξελίξεις στην άσκηση διεθνούς πολιτικής από τη γειτονική Τουρκία (προσέγγιση με τη Ρωσία, απομάκρυνση από Ε.Ε. και διάρρηξη σχέσεων με το ΝΑΤΟ), διαπιστώνει ότι η φιλοδοξία της για απόλυτο έλεγχο της Ν.Α Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής χάνει έδαφος.
Κι επειδή στη γεωπολιτική δεν μπορούν να υπάρξουν κενά, είναι απολύτως λογικό να καλύπτονται από χώρες οι οποίες απλώς έχουν τη θέληση και το σθένος για να τα διεκδικήσουν. Κι αν στην περίπτωσή μας, υστερούμε και στη θέληση αλλά και στο σθένος ώστε να διεκδικήσουμε να παίξουμε το ρόλο που μπορούμε και μας αρμόζει, υπάρχουν κάποια πλεονεκτήματα που μας δείχνουν ότι θα πρέπει να αλλάξουμε τακτική.
Γιατί αν δεν αλλάξουμε, όχι μόνο θα βρεθεί κάποια άλλη χώρα να αναλάβει το ρόλο αυτό καλύπτοντας το γεωπολιτικό κενό αλλά θα υπάρξουν συνέπειες οι οποίες θα μας οδηγήσουν στον υποβιβασμό μας αλλά και στην απομόνωση.
Τα πλεονεκτήματα που δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση
Αυτά τα πλεονεκτήματα, τα οποία προφανώς η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται είναι η γεωπολιτική μας θέση, η άριστη μέχρι στιγμής συνεργασία με τους συμμάχους μας, η στρατιωτική μας ισχύς, οι καλές σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Μαύρης Θάλασσας αλλά και ο ορυκτός μας πλούτος, ο οποίος είναι προς το παρόν ανεκμετάλλευτος και λόγω των παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας, μέσω των ονειρώξεών της για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν είναι η ανάγκη της Ευρώπης για υδρογονάνθρακες σε συνδυασμό με τα σχέδια των Ισραηλινών για κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου, που θα μεταφέρεται μέσα από το Αιγαίο, κατευθείαν από τα κοιτάσματά τους (αγωγό που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς), με προορισμό την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ειδικώς το τελευταίο, δείχνει την σημασία που έχει η θέση μας για όλη την περιοχή, την οποία αρνούμαστε να αντιληφθούμε και να αξιοποιήσουμε. Κι όλα αυτά, εν μέσω οικονομικής κρίσης, την οποία θα μπορούσαμε άνετα να διαχειριστούμε και να ξεπεράσουμε, αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση. Άρα λοιπόν βλέπουμε ότι το γεωπολιτικό αυτό κενό, το οποίο θα έπρεπε ούτως ή άλλως να διεκδικούμε να το καλύψουμε, είναι πέρα από στρατιωτική άποψη και το εισιτήριό μας για την έξοδο από την κρίση αλλά και την ευημερία μας, μέσω της περιβόητης ανάπτυξης. Ένας όρος που όλες οι κυβερνήσεις από το 1974 και μετά επικαλούνται αόριστα.
Διότι η ανάπτυξη είναι ένας ρεαλιστικός παράγοντας της ζωής των κρατών και έρχεται μέσα από συγκεκριμένες κινήσεις, όπως: – Εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες και εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών. – Συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα με κράτη τα οποία διαθέτουν ισχύ και κοινά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα με εμάς.
Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας
Συνοψίζοντας και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω διαπιστώνεται η ανεπάρκεια της κυβερνήσεως να αντιληφθεί τα τεκταινόμενα, οδηγούμενη πάντα από τις ιδεοληψίες της (έναντι Αμερικανών κ.λ.π.) και ασχολούμενη με ζητήματα ήσσονος σημασίας. Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ βρίσκεται σε τέλμα και απλώς διαχειρίζεται καταστροφικά τον χρόνο που της απομένει. Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι, αν όχι ανύπαρκτη, τότε ανίκανη να επιτεθεί πολιτικά σε αυτήν την κυβέρνηση. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις πρόσφατες πλημμύρες με τους 23 νεκρούς, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ρίχνει τους τόνους τόσο προκλητικά, αποφεύγοντας να προκαλέσει τριγμούς στην ανίκανη αυτή κυβέρνηση.
Εάν στην Ελλάδα, δεν μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε καθημερινά ότι δεν ζούμε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο, ότι η εξωτερική πολιτική των κρατών δεν είναι τυχαία και ότι οι χρυσές ευκαιρίες παρουσιάζονται σπάνια, τότε η κρίση θα βαθαίνει και θα παρατείνεται με δική μας ευθύνη.
Η συνειδητοποίηση του γεωπολιτικού κενού και ο τρόπος εκμετάλλευσής του είναι η απάντηση στην αντιμετώπιση της κρίσης αλλά και το μέλλοντός μας.
Νίκος Τζιόπας
