Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου
Μετά από οκτώ χρόνια έντονης οικονομικής κρίσης στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και της εργασίας εν γένει έχουν μεταβληθεί πολλοί παράγοντες. Το εργασιακό καθεστώς προ-κρίσης θεωρείται πλέον ένας ‘’παράδεισος’’. Κάτι σαν να λέμε περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Για πολλούς (πολιτικούς) λόγους, άλλωστε η Ελλάδα δεν κατόρθωσε τα περασμένα έτη να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, ώστε να πετύχουμε τον μετασχηματισμό της οικονομίας για να επιστρέψουν οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Οι τομείς, που δραστηριοποιούνται οι επιχειρήσεις, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρέπει να λαμβάνονται υπ΄όψιν ως τρεις αυτόνομες συνιστώσες αλλά ως ένας συνδετικός κρίκος. Η δυναμική σχέση τους και οι αλληλεπιδράσεις τους είναι το ζητούμενο.
Το εκπαιδευτικό σύστημα εκπαιδεύει/παράγει απόφοιτους όπου οι γνώσεις τους δεν συμβαδίζουν στις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Οι επιχειρήσεις από την άλλη πλευρά εστιάζουν κυρίως σε κλάδους που δεν είναι πρωτοπόροι και επενδύουν σε πεδία που δεν έχουν μεγάλη προοπτική, δεν παρακολουθούν τις διεθνείς τάσεις που δημιουργούν διαφορετικές δομές στην αγορά εργασία και τελικά δεν προωθούν την ποιοτική απασχόληση.
Σύμφωνα με έρευνα από το Endeavor Greece(2017), το 82% των νέων θεωρεί ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν προετοιμάζει κατάλληλα για την αγορά εργασίας ενώ χαρακτηριστικό είναι το πρόβλημα ότι οι περισσότεροι νέοι δεν παίρνουμε μέρος σε προγράμματα πρακτικής άσκησης. Αξιοπερίεργο και όμως αληθινό είναι και το γεγονός ότι παρά την προσφορά εργασίας από το πλεονάζον εργατικό δυναμικό οι περισσότεροι εργοδότες δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να βρουν το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό!
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η ελληνική οικονομία στο σύνολο της να μην μπορεί να βρει σταθερά θεμέλια για ανάπτυξη, η ανεργία συνεχώς να αυξάνεται, η φυγή στο εξωτερικό να γίνεται μονόδρομος, οι επιχειρήσεις να οδηγούνται στο χείλος του γκρεμού και να παρακμάζουν λόγω της υπερφορολόγησης, η παιδεία να βαλτώνει μέρα με τη μέρα καθώς οι ιδεοληψίες και τα κομματικά συμφέροντα την κρατούν δεμένη με αλυσίδες.
Το τοπίο όμως δεν είναι απολύτως ζοφερό. Ενέχει μία δυναμική τάση ανατροπής και βελτίωσης. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες όμως, το ποσοστό των νέων που θέλουμε εξέλιξη και πρόοδο μεγαλώνει. Το ποσοστό των νέων που καταλαβαίνουμε ότι τίποτα δεν θα χαριστεί αλλά θα παλέψουμε για να το αποκτήσουμε, για να δημιουργήσουμε τα όνειρά μας σε ένα περιβάλλον αξιολόγησης και αξιοκρατίας, που θέλουμε να μείνουμε στη χώρα ή να επιστρέψουν και να ζήσουν σε αυτή ολοένα αυξάνεται. Είναι οι φωνές που ζητάμε μια υγιή και εξωστρεφή αντίληψη. Για παράδειγμα, εκπαιδευτικά ιδρύματα που αναπτύσσουν δεσμούς με την υγιή επιχειρηματικότητα, επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε κλάδους με διεθνή πρότυπα και έχουν την θέληση να επενδύσουν στο ανθρώπινο δυναμικό.
Αυτές οι φωνές είμαστε εμείς οι Έλληνες πολίτες που βαρεθήκαμε τον λαικισμό και τα ψέματα. Όλα αυτά είναι τα Πιστεύω και η Ιδεολογία που γεννήθηκαν, εξελίχθηκαν και δυνάμωσαν μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κρίσης. Είναι ο οδηγός για την επέκταση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και του επιχειρείν.
Για να έρθει η ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία, τα λόγια και οι υποσχέσεις δεν αρκούν. Χρειάζονται βαθιές τομές και αλλαγές, έτσι ώστε τρεις διαφορετικοί κόσμοι (επιχειρηματικότητα, εκπαιδευτικό σύστημα, αναπτυξιακές δομές) να ενωθούν και να δώσουν λύση στην τόσο βασανισμένη χώρα μας και τους πολίτες της. Και αυτή η ώρα για το μέλλον, είναι τώρα!
Πηγή:http://www.rizopoulospost.com
