του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Τα δύο τελευταία χρόνια έχουν σημαδευτεί από δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές που προκάλεσε η έναρξη του Νέου Ψυχρού Πολέμου και ενώ γεγονότα όπως η έκρηξη της τρομοκρατίας στις πόλεις και η αντιτρομοκρατική εκστρατεία της Ρωσσίας είναι πολύ γνωστά, υπάρχουν και άλλες σημαντικές
Το αποτύπωμα αυτών των νέων διεθνών συσχετισμών μπορούμε να το διακρίνουμε στις πολύ σημαντικές συναντήσεις του φετινού καλοκαιριού: στην συνάντηση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), τον Ιούνιο στην Αστάνα, την επεισοδιακή σύνοδο των G20 στο Αμβούργο, την συνάντηση Ρωσσίας και Κίνας στην Μόσχα, στις 4 Ιουλίου, και την ομιλία του Τραμπ στην Πολωνία την ίδια εβδομάδα.
Στο Αμβούργο, με το σύνθημα “Καλώς ήλθατε στην Κόλαση” και ανάλογα δρώμενα, υποδέχθηκαν οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές τους ηγέτες της G20, στις 7 και 8 Ιουλίου. Από την παραμονή της Συνόδου, η αστυνομία άρχισε να χρησιμοποιεί βία κατά των διαδηλωτών, οι περισσότεροι των οποίων ήταν ειρηνικοί. Πολλοί τραυματίσθηκαν και αρκετοί χρειάστηκε να νοσηλευθούν, θυμίζοντας μέρες της Γένοβας το 2001. Με λίγα λόγια, το Αμβούργο έστειλε το μήνυμα ότι το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης είναι εδώ, γερό και δυνατό…
Η Γερμανία, υπό την “σιδηρά” διοίκηση της Μέρκελ, έθεσε τα δεινά του πλανήτη μας και το πώς θα τους δώσει την πρέπουσα λύση. Ασχέτως αν τα προβλήματα της “Μητέρας Γης” έχουν κυρίως προκληθεί από αυτούς που αντιπροσωπεύουν την Δύση και οι οποίοι τώρα προσποιούνται ότι θα τα λύσουν. Οι G7, όλα δυτικά κράτη, μαζί με την Ιαπωνία που ακολουθεί κατά γράμμα το δυτικό “παιχνίδι”, είναι επίσης οι βασικοί δημιουργοί της τρομοκρατίας. Χρηματοδοτούν, τροφοδοτούν, εκπαιδεύουν και εξοπλίζουν τον ISIS, την Αλ-Κάϊντα, την Αλ-Νούσρα και άλλες τζιχαντιστικές ομάδες, οι οποίες ταιριάζουν στο μοντέλο της δικής τους πολεμικής στρατηγικής.
Η δυτική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο – η μόνη κινητήρια δύναμή της είναι η απληστία και το άμεσο κέρδος των λίγων. Η ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας περιουσίας είναι μέρος της στοχευμένης λεηλασίας, ενώ τους πολίτες δεν τους υπολογίζει κανείς. Αυτό που τους απομένει για να επιβιώσουν είναι να γίνουν χρέους υποτελείς, κάτι που τελικά θα μετατραπεί στην θανατική τους καταδίκη. Επομένως, καμμιά αστυνομία στην Ευρώπη δεν έχει το δικαίωμα να καταστέλλει τις αντιδράσεις των πολιτών ενάντια στην παράνομη εξουσία αυτών των ψυχοπαθών που διαφεντεύουν με απληστία, επιθετικότητα και ψέμματα τις ζωές μας.
Το λαβωμένο θηρίο κτυπά πλέον στα τυφλά, είναι απεγνωσμένο, αν είναι να πεθάνει, πρέπει να πεθάνουμε και όλοι εμείς μαζί του… Αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, “υπάρχει σήμερα μια “πόλη-φάντασμα” που κατασκευάζεται από την Bundeswehr σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ… και θα είναι έτοιμη (το 2018) για την εκπαίδευση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. σε επιχειρήσεις μέσα στις πόλεις”, όπως μας πληροφορεί ο γεωπολιτικός αναλυτής Peter Koenig (Global research, 08/7/2017).
Είναι φανερό ότι η ευρω-ελίτ προετοιμάζεται να καταστείλει τις εξεγέρσεις και τις διαμαρτυρίες που έρχονται οσονούπω με τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα που επιβάλλονται ήδη στην Ευρώπη. Οι G20 παίζουν το παιχνίδι όσο καιρό τούς επιτρέπεται. Οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν ότι μπορεί να είναι η τελευταία φάση του, ότι είναι απλώς θέμα χρόνου να ολοκληρώσει την αυτοκτονία της η Δύση.
Στην αγκαλιά του κινέζικου “δράκου”
Αν κοιτάξουμε την γλώσσα του σώματος των G20, μπορούμε να δούμε πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Σι Τζιπίνγκ συνεννοούνται αρμονικά, και να διακρίνουμε την διαφορά με τους Δυτικούς ηγέτες. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι η Δύση δεν έχει να προσφέρει τίποτα, ότι το μέλλον βρίσκεται στην Ανατολή, η Δύση είναι ήδη passé (παρελθόν), όπως μου είπε ένας Βρετανός διπλωμάτης. Αυτή η Σύνοδος των G20 ήταν πολύ σημαντική επειδή η Δύση, για δεύτερη φορά -μετά την περσινή- πήγε εκεί για να ακούσει και όχι να υπαγορεύσει οτιδήποτε. Η Βρετανία το κατάλαβε πρώτη και γι’ αυτό, ως πονηρή Αλβιώνα, στράφηκε δυναμικά προς τον κινεζικό άξονα, γυρίζοντας τις πλάτες της στο καταρρέον ευρωενωσιακό μπλοκ.
Αργά φαίνεται να το καταλαβαίνει και η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εξέφρασε την ανησυχία της για τον οικονομικό επεκτατισμό του Πεκίνου. Χτυπώντας καμπανάκι για την ολοένα μεγαλύτερη εξάρτηση της Ευρώπης από την Κίνα, η Μέρκελ είπε ότι η ασιατική υπερδύναμη τείνει να αντιμετωπίζει την γηραιά ήπειρο ως “ασιατική χερσόνησο”.
Χωρίς να το καταλάβουν, μέσα στην αλαζονεία τους, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές, με πρώτες και καλύτερες τις αυτοκινητοβιομηχανίες, εξαρτούν πλέον την επιβίωσή τους αποκλειστικά από τις πωλήσεις στην κινεζική αγορά!
Μιλώντας στο οικονομικό περιοδικό Wirtschaftswoche, η Άνγκελα Μέρκελ τόνισε: “Η μεγάλη παράδοση της Κίνα είναι να αντιμετωπίζει τα θέματα σε μακρές ιστορικές περιόδους. Σύμφωνα με την οπτική του Πεκίνου, η Ευρώπη είναι μάλλον μια ασιατική χερσόνησος”.
Η παρουσία του Κινέζου προέδρου Σι Τζιπίνγκ αναμφίβολα σφράγισε την Σύνοδο των G20… ίσως παράλληλα με την παρουσία της Ιβάνκα Τραμπ, η οποία, με την κίνησή της να καθίσει στην θέση του πατέρα της στο τραπέζι των ηγετών, ήταν εξ ίσου ανατρεπτική.
Η ομιλία του Τζιπίνγκ για την Παγκόσμια Οικονομία και το Σχέδιο “Μια Ζώνη, Ένας Δρόμος” (OBOR) της Κίνας, στις 7 Ιουλίου, έδειξε ότι η Κίνα θέλει να είναι ο ηγέτης του αναπτυσσόμενου κόσμου. Είχαν προηγηθεί οι συμφωνίες-μαμούθ με την γαλλογερμανική Airbus για την αγορά 140 αεροσκαφών ύψους 23 δισεκατομ. δολλαρίων και, δύο ημέρες νωρίτερα στην Μόσχα, οι εμπορικές συμφωνίες ύψους τουλάχιστον 10 δισεκατομ. δολλαρίων με τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Ως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, οι Κινέζοι επιδιώκουν την μεγαλύτερη σύγκλιση παγκοσμίως, ξεκινώντας με ενοποίηση του χώρου μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, που είναι ιδιαίτερα επωφελής για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην G20 η Ευρασιατική ενοποίηση συζητήθηκε με τους κινεζικούς όρους. Η Κίνα και η Ρωσσία έχουν τώρα μια στρατηγική συνεργασία και εμπλέκονται αμφότερες στα ζητήματα Ευρώπης και Ασίας. Οι δύο χώρες συζητούν την τάση αντίδρασης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και έχουν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη από την δυτική για το πώς πρέπει να λειτουργούν οι οικονομικές σχέσεις στον κόσμο.
Ο Καζαντζάκης στα ταξιδιωτικά του βιβλία περιγράφει με πάθος το πώς τα 500 εκατομ. Κινέζοι, τότε, μάζευαν την οργή τους και κατάπιναν την γλώσσα τους μέχρι να τους πιάσει η λύσσα, το τσι, η μαύρη μανία και τότε οι Λευκοί το καταλαβαίνουν στο πετσί τους.
“Στις 20 του Μάη του 1920, ξαφνικά το τσι είχε πιάσει τους Κινέζους. Κόκκινα γράμματα σκέπασαν όλους τους τοίχους του Πεκίνου: “Σκοτώστε τους Άσπρους Βαρβάρους! Πετάχτε τους στη θάλασσα! Η Κίνα για την Κίνα!… Ξεφρενιασμένοι πήραν τουφέκια, σπαθιά, λοστούς, ραβδιά, ό,τι βρήκαν και χίμηξαν στην συνοικία που είναι ο πρεσβείες. Όσοι τους είδαν ομολογούν πως ήταν αφάνταστη η παλικαριά τους και η περιφρόνηση του θανάτου… Τόση ήταν η ψυχική τους ένταση, που όταν οι σφαίρες τους τρυπούσαν την καρδιά, εξακολουθούσαν ακόμα να προχωρούν κρατώντας το γιαταγάνι τους ή την σημαία”.
Η Κϊνα ποτέ δεν ξέχασε τον “Αιώνα της Ταπείνωσης”, όπως λένε οι Κινέζοι την εποχή της δυτικής αποικιοκρατίας, για να δείξουν τι νοιώθουν κατά βάθος για τους Ευρωπαίους. Πορεύονται υπομονετικά σαν την χελώνα και περιμένουν, φτάνοντας στο “φίνις”, ν’ αλλάξουν την τύχη τους.
Ο Καζαντζάκης τόχε διορατικά προβλέψει: “Μα θα’ρθει σίγουρα μια μέρα που τ’ άχυρα τούτα θα πάρουν φωτιά κι ο κόσμος θα τυλιχτεί στις φλόγες. Το τσι μπορεί άξαφνα να κυριέψει όχι μονάχα μερικούς κουλήδες, παρά και τα 500 εκατομμύρια της Κίνας, κι αν τότε, αντί ρόπαλα και σκουριασμένα σπαθιά, είναι αρματωμένοι με τανκς κι αεροπλάνα και μορφωμένους στρατηγούς, η τύχη του κόσμου θ’ αλλάξει”.
Αυτή είναι η Κίνα του 21ου αιώνα, με τα 1 δισεκατομ. 300 εκατομ. ανθρώπους πλέον και με μια μορφωμένη ελίτ πρώτης γραμμής πολλών εκατομμυρίων στελεχών.
Η Κίνα εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την προηγούμενη φάση της παγκοσμιοποίησης και η κάποτε τεράστια διαφορά στην τεχνογνωσία, που την χώριζε από την Δύση, καλύφθηκε σε μεγάλο βαθμό με ταχύτατους ρυθμούς. Η Δύση ξέρει ότι τα μέχρι πρόσφατα μεγάλα κέρδη των πολυεθνικών της στην μεγαλύτερη αγορά του κόσμου, 1,3 δισεκατομ. ανερχόμενων καταναλωτών, έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης.
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.122, Σεπτέμβριος 2017
