Ὁ Ἐρντογάν ἤξερε ὅτι ἔτσι περίπου θά τόν ἀντιμετωπίσουν ὁ πρόεδρος τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας καί ὁ πρωθυπουργός. Ἀλλά τότε τί ἤθελε; Ἤθελε πολλά καί μᾶλλον πέτυχε κάτι ἀπό αὐτά. Κατά Πρῶτον ἤθελε ἕνα ἐπίσημο ταξίδι σέ εὐρωπαϊκή χώρα, ἐπειδή ἐδῶ καί καιρό οἱ πόρτες τῶν ἄλλων εὐρωπαϊκῶν πρωτευουσῶν εἶναι γι’ αὐτόν κλειστές. Δεύτερον, ἤθελε νά θέσει ἀπό τήν πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος –καί τό ἔθεσε– θέμα Θράκης, παρότι ἤξερε ποιά περίπου ἀπάντηση θά λάβει ἀπό τά ἐπίσημα ἑλληνικά χείλη. Τρίτον, ἔθεσε γιά μία ἀκόμη φορά τό ζήτημα τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, παρότι γνώριζε –κι ἄς ἔκανε τόν ἀφελῆ– ὅτι γιά τήν Συνθήκη αὐτή ἔχει λόγο ἀκόμη καί ἡ … Ἰαπωνία! Τέταρτον, ἔθεσε θέμα Κυπριακοῦ, καί μάλιστα, ἐκμεταλλευόμενος μία ἄστοχη φράση τοῦ πρωθυπουργοῦ, θέλησε νά τοῦ δώσει μαθήματα πολιτικῆς ἐνημερώσεως. Πέμπτον, κατά τήν πάγια τουρκική τακτική, θέλησε νά ἐνσπείρει ζιζάνια στόν πολιτικό μας κόσμο καί, ὥς ἕνα βαθμό, τό πέτυχε. Ἕκτον, ἔθεσε θέμα προσφύγων, παρόλο πού ξέρει ὅτι ἡ Τουρκία τούς ἀρμέγει, ἐνῶ ἡ Ἑλλάς σηκώνει ἕνα βάρος ὑπέρτερο ἀπό τίς δυνάμεις της. Ἕβδομον, ἔθεσε θέμα θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, παρότι στούς εἰδήμονες εἶναι γνωστό ὅτι στή χώρα του οἱ Ἀλεβίδες εἶναι ἀκόμη ὑπό διωγμόν. Καί, ἀσφαλῶς, δέν ἀγνοεῖ ὅτι στήν Τραπεζοῦντα ὑπάρχει κίνδυνος ἕνας πανάρχαιος χριστιανικός ναός νά μεταβληθεῖ σέ τζαμί. Ὄγδοον, ἔθεσε ἀκόμη τό θέμα τῶν Τούρκων ἀξιωματικῶν, γιά νά βυθομετρήσει τίς διαθέσεις τῶν Ἑλλήνων δικαστῶν. Ἔτσι, ὅμως, εἰσῆλθε ἀκόμψως στά interna corporis τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους καί ὅλα αὐτά στήν πρωτεύουσα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους! Ἔνατον… καί τί νά πρωτοθυμηθεῖς!
Διερωτᾶται εὔλογα κανείς, τί πέτυχε μέ ὅλα αὐτά; Εἶναι ἁπλό: ἡ Τουρκία ποτέ δέν σχεδιάζει· προσχεδιάζει καί αἰφνιδιάζει. Καί ὁ αἰφνιδιασμός ἄρχισε λίγες ὧρες πρίν. Ἀντί, ὅπως ἐπιβάλλει τό διπλωματικό τάκτ, νά δώσει συνέντευξη στό Ἀθηναϊκό Πρακτορεῖο, ἐπέλεξε νά συνομιλήσει μέ γνωστό δημοσιογράφο μεγάλου ἰδιωτικοῦ συγκροτήματος, ὁ ὁποῖος, μάλιστα, τοῦ ἔθεσε τό πιό εὐαίσθητο ἐρώτημα. Ἄρα, τό ζήτημα τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης εἶχε ἤδη τεθεῖ κάποιες ὧρες ἐνωρίτερα, προτοῦ ὁ Ἐρντογάν ἀφιχθεῖ στήν Ἀθήνα. Μέ τή συνέντευξη αὐτή, ὁ Τοῦρκος πρόεδρος ἐπιδίωξε νά βολιδοσκοπήσει καί συνάμα νά ἀναταράξει τήν Ἀθήνα, ἔτσι πού ἡ ἐπίσκεψή του νά πάρει ἕναν ἐκρηκτικό χαρακτῆρα, πού νά δικαιολογεῖ τίς παραπέρα ἐκτροπές τῆς Τουρκίας. Ἄν, ὅμως, ἔβλεπε ὑποχωρητική διάθεση, θά συνέχιζε τόν περίπατο τῶν παραβιάσεων τοῦ διεθνοῦς δικαίου – φυσικά εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος. Ὅμως, περισσότερο ἀπ’ ὅλα αὐτά τόν Ἐρντογάν ἐνδιέφερε ἡ Θράκη.
Παρά τό αὐστηρό περίγραμμα πού τοῦ εἶχε θέσει ἡ ἑλληνική κυβέρνηση, τό προσκύνημά του στήν Κομοτηνή ἔγινε ὄχι κατά τόν τρόπο τοῦ ἐπισκέπτη ἀλλά τοῦ νοικοκύρη. Καί αὐτό περισσότερο ἤθελε· δηλαδή νά φανεῖ ὅτι γιά τή Θράκη νοιάζονται περισσότερο αὐτοί, δηλαδή οἱ Τοῦρκοι. Ἰδού ἡ ἀπόδειξη: καμμιά ἑλληνική περιοχή σέ τόσο μικρό διάστημα δέν εἶχε τήν τιμή νά δεχθεῖ τόσους ἐπισήμους, ὅσους δέχθηκε ἡ Θράκη σέ ἕνα ἑξάμηνο. Τό γεγονός ὅτι οἱ ἐπίσημοι αὐτοί ἦσαν Τοῦρκοι «ἀποδεικνύει» τήν «τουρκικότητα» τῆς περιοχῆς. Δέν εἶναι λίγο μέσα στό προαναφερθέν χρονικό διάστημα νά ἔχουν μεταβεῖ σάν τάχα προσκυνητές στή Θράκη ὁ πρωθυπουργός τῆς Τουρκίας, ὁ ἀντιπρόεδρος καί ὁ πρόεδρος τῆς λεγομένης τουρκικῆς δημοκρατίας. Φίλος Θρακιώτης μοῦ εἶπε ἀπό τηλεφώνου: «Μόνον οἱ Τοῦρκοι ἐπίσημοι μᾶς θυμοῦνται». Πότε, ἀλήθεια, πρόεδρος τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας ἤ πρωθυπουργός μας πέρασε τίς γιορτές τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα στή Θράκη;
Ὅλα αὐτά τά δῆθεν προσκυνήματα –μέ πιό ἐπίσημο αὐτό τοῦ Ἐρντογάν– σκοποῦν στό νά τεθεῖ μελλοντικά θέμα αὐτονομίας τῆς Θράκης. Ἤδη, κάποιοι ἡμεδαποί τό δόλωμα τό ἔχουν χάψει. Ἄς εἶναι, λοιπόν, ἕτοιμη ἡ πολιτική μας ἡγεσία νά ὑποδεχθεῖ τό κάποιο αἴτημα γιά δημοψήφισμα. Δέν πέταξε τυχαῖα ὁ Τοῦρκος πρόεδρος τόν ἀριθμό τῶν 150.000 «ὁμοεθνῶν» του. Καί ἦταν λάθος τοῦ κ. Μητσοτάκη, πού μίλησε μόνο γιά 100.000 ἐκδιωχθέντες ὁμοεθνεῖς. Ἄν συναθροισθοῦν αὐτοί πού ξεριζώθηκαν ἀπό τήν Πόλη, τήν Ἴμβρο, τήν Τένεδο καί τά νησιά τῆς Προποντίδος, ξεπερνοῦν τόν ἀριθμό τῶν 120.000.
Καί μέ τή θεολογική σχολή τῆς Χάλκης τί γίνεται; Ἀλλά ἄς ἐπανέλθουμε στό ζήτημα τῆς Δυτ. Θράκης. Οἱ Τοῦρκοι ξέρουν ὅτι ἀργά ἤ γρήγορα κάτι θά χάσουν ἀπό τά ἀνατολικά τους ἐδάφη καί ἐπιδιώκουν νά τό ἀναπληρώσουν μέ ἀπόκτηση στή Δύση. Πρῶτος στόχος ἡ δική μας Θράκη. Δεύτερος στόχος τά νησιά τοῦ Ἀρχιπελάγους. Ἤδη, ἡ Χίος ἐγκαταλείπεται ἀπό τούς γηγενεῖς. Στή Λέσβο κάποια χωριά ἐρημώνουν. Στή Σάμο ἔχουμε πληθυσμιακή ἀνατροπή. Ὁ ἐκεῖ ἀριθμός τῶν προσφύγων ἔχει ξεπεράσει τόν ἀριθμό τῶν Σαμιωτῶν πού κατοικοῦν στό Βαθύ. Αὐτό συνιστᾶ μία μορφή «εἰρηνικῆς κατακτήσεως».
Ὁ Ἐρντογάν, λοιπόν, ἤθελε πολλά καί, παραβιάζοντας ὅλους τούς κανόνες τῆς εὐπρεποῦς διπλωματικῆς συμπεριφορᾶς, ἦλθε «νταηλίδικα» νά τά ζητήσει –καί ὄχι νά τά συζητήσει– στήν Ἀθήνα. Μπορεῖ νά μάζεψε κάπως τήν «καλούμα», μετά τίς δηλώσεις τοῦ Ἕλληνα προέδρου τῆς δημοκρατίας καί τοῦ πρωθυπουργοῦ, ἀλλά ὁ «χαρταετός» τῶν πολιτικῶν αἰτημάτων του πέταξε.
Δέν ξέρω, εἶπε, τή γλῶσσα τοῦ διεθνοῦς δικαίου, ξέρω τή γλῶσσα τῆς πολιτικῆς. Μιᾶς πολιτικῆς, ὅμως, ἡ ὁποία στηρίζεται στό δίκαιο τῆς πυγμῆς. Καί τούτη τήν πυγμή ἦλθε νά δείξει στήν Ἀθήνα καί στήν Κομοτηνή. Μᾶς εἶπε, βέβαια, μέ τή γνωστή τουρκική κουτοπονηρία, ὅτι δέν ἔχει ἐδαφικές διεκδικήσεις εἰς βάρος μας. Ἄς εἴμαστε προσεκτικοί. Τό ἀφιόνι ἀφθονεῖ στήν Τουρκία. Αὐτά εἶναι λόγια πρός ὕπνωση. Ὅταν οἱ Τοῦρκοι πολιτικοί δηλώνουν πώς δέν ἀπειλοῦν, τότε ἑτοιμάζουν τήν ὀρχήστρα τῶν πολεμικῶν ὀργάνων γιά νά ἀπειλοῦν.
Υ.Γ. Ὁ Ἐρντογάν ὀνόμασε τούς κατοίκους τῆς Θράκης «συμπολῖτες». Καλό ἀλλά ὕπουλο. Συμπολῖτες εἶναι οἱ ὑπήκοοι τοῦ αὐτοῦ κράτους.
