Ένα παλιό δημοσίευμα αναφέρει ότι στο παρελθόν διάφοροι αρχαιολόγοι ανέσκαψαν ένα χώρο στη Δεκέλεια για να βρουν τον τάφο του μεγάλου τραγικού μας ποιητή. Περί των αποτελεσμάτων των ενεργειών αυτών ομιλεί η ίδια η εφημερίδα. Το αναδημοσιεύουμε διότι οι πληροφορίες που μας παρέχει είναι πολύ σημαντικές!..
.jpg)
Σχετική εικόνα «Ανώνυμός τις συνεργάτης της «Εστίας» ελέγχει με ότι της εν τη «Εστία» καταχωρισθείσης διατριβής μου «Περί του τάφου του Σοφοκλέους» τα επιχειρήματα παρέλαβον εκ του Τέλφυ, την δε εις τον Hanriot παραπομπήν εκ του Πανταζή. Εν τη περί ης ο λόγος διατριβήν να εμπεδώσω την γνώμην, ην περί του τόπου, ένθα ο τραγικός ετάφη, απεδέχετο ο Leutsch (Philologus 1,128, ο Schneidewin (Aias XXIV Die familiengruft, in welcher der Dichter beigesetzt ward, lag elf Stadien von Athen an dem nach Dekeleia furenden Wege, ohne Frage im Gau Colonos), ο γνωστός αρχαιολόγιος Κούρτιος (Griech. Geschichte 3.756 Am Wege nach Dekeleia lag das Grab des Dichters, gewiss im Gau Colonos) και πάντες, όσοι δεν ασκούσι εκ περιζώματος την αρχαιολογίαν και καθ’ όλου την φιλολογίαν, ως οι ανώνυμοι επικριταί, ερμηνεύων ακριβώς την φράσιν του βιογράφου – «των δε πατρώων αυτού τάφων επί Δεκέλειαν κειμένων προ ένδεκα σταδίων του τείχους» – ην παρερμήνευσαν οι εν Δεκελεία προ τινός χρόνου ανασκάψαντες προς ανεύρεσιν της σορού του ποιητού) και δεικνύων την ομοιότητα την υπάρχουσαν μεταξύ του εις Σοφοκλέα επιγράμματος Σιμίου του θηβαίου και του πρώτου στασίμου του επί Κολωνώ Οιδίποδος, ένθα ο ποιητής εξυμνεί τας φυσικάς καλλονάς του δήμου αυτού Κολωνού. Ουδέν δε ούτε των υπό του Τέλφυ, ούτε των υπό του Πανταζή γεγραμμένων είδον, όπερ πας τις, εάν παραβάλη τα εμά προς τα εκείνων, θα ομολογήση.
Το μόνον κοινόν, όπερ υπάρχει, είνε το χωρίον του Θουκυδίδου περί της από των Αθηνών αποστάσεως του Κολωνού, όπερ πρόκειται παντί προχειρότατον. Διαφορά δε υπάρχει ου μόνον εν τω τρόπω της εξετάσεως, αλλά και εν τω κυριωτάτω τώδε, ότι ο Τέλφυ φρονεί ότι ο Σοφοκλής ετάφη επί του λόφου λέγων «επί του λόφου Κολωνού, υφ’ ον αναπαύεται η κόνις του μεγάλου ποιητού», όπερ είνε άτοπον· το μεν διότι επί του λόφου ήσαν ιερά και ουχί τάφοι, το δε διότι, αν ο τάφος του Σοφοκλέους έκειτο επί του λόφου, τότε δεν θα έκειτο παρά την οδόν την εις Δεκέλειαν φέρουσαν – κατά την φράσιν του βιογράφου «επί Δεκέλειαν».
Το δε βιβλίον του Hanriot, ο επικριτής έμαθε, φαίνεται, κατά πρώτον εκ του Πανταζή, αγνοεί ότι εν εκάστω τοπογραφικώ βιβλίω περί Αττικής δύναται να εύρη αυτό. Απορεί τις αληθώς πως έχουσι την αναίδειαν να επικρίνωσιν άλλους οι άνθρωποι, οίτινες και όταν έτι τα των άλλων παραλαμβάνωσιν ή συλώσι, καταφωρώνται εξόχως αμαθείς και άκριτοι (είνε ανάγκη να παραπέμψω;) Της δε ιδίας αυτών διανοίας τα γεννήματα είνε εσχάτης ευηθείας τεκμήρια· οίον ο πώγων της Σφιγγός είνε αποκεκρουσμένος. – Η ρις του Σωκράτους ήτο ανάσιμος και επικαμπής. – Κατά την αρχήν της πέμπτης εκατονταετηρίδος π. Χ. ήτο το 403. – Οι Φωκείς ήσαν λαός ορεινός μεν και αυτάρκης, αλλά δυσυπότακτος και γενναίος. – Οι αργείοι ώρμουν (= ήσαν εν όρμω) προς αυτονομίαν. – Οι εξ Αθηνών φεύγοντες διεσκορπίσθησαν εις τας ομόρους πόλεις της Πελοποννήσου. – Αι τοιχογραφίαι του Ηρκλάνου κλπ. κλπ. Μυρμηκυιαί τοιούτων φράσεων είνε τα συρράμματα των υπερφρόνων τούτων επικριτών.
Εκάστη των φράσεων τούτων, ερωτώ, δεν αρκεί ώστε ο γράψας αυτήν να διαγραφή ευθύς εκ του καταλόγου των λογίων και ως παρέγγραπτος πολίτης να αποπεμφθή κακώς εκ της πολιτείας των γραμμάτων; Τοιούτοι είνε πάντες οι διά της έχθρας αυτών τιμώντες με· αλλάλοις ομαλοί, κακά παίγνια, κατά Θεόκριτον. Κύριον έργον επιτηδεύοντες να διαβάλλωσι και συκοφαντώσιν υπουλότατα παρά τοις δυνατοίς πάντα ακέραιον και πεπαιδευμένον άνδρα, μετέρχονται και ες τη επιστήμη [sic] την αυτήν μέθοδον· βάλλουσιν εξ ενέδρας τα κωφά αυτών βέλη, διάφορα μεν πλαστά ονόματα υποδυόμενοι, το δ’ αληθές αυτών όνομα να κρύπτωσιν ουδαμώς αισχυνόμενοι.»
[Νέα Εφημερίς, 6, 13/08/1888]
