Ώστε ο Κικέρων και ο Βιργίλιος μίλησαν προφητικά για τον Χριστό;

Για τον ερχομόν του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστών πολλοί Αρχαίοι Έλληνες είχαν προφητεύσει με διαφόρους ρήσεις την ΄Ελευσιν του Θεανθρώπου εις την Γη…Οι προρρήσεις τους σημαδεύθηκαν από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, όπως η Γέννησις του Σωτήρος, το οποίο επαλήθευσε κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον τις αρχαίες ελληνικές προφητείες.
Πρώτη απ’ όλους η Σίβυλλα η Ερυθραία, 14 όπως αναφέρει και ο Ευσέβιος Καισαρείας (265- 340 μ.Χ.) εις τα συγγράμματά του, 15 προεφήτευσε τον Ερχομόν του Κυρίου με μίαν ακροστιχίδα που φέρει τον τίτλον: «Ιησούς Χρ(ε)ιστός, Θεού Υιός, Σωτήρ, Σταυρός».

Την περί του Σωτήρος μαντείαν («παρ’ ουδενός των Εκκλησίας πέπλασται, αλλά της Ερυθραίας Σιβύλλης εστίν» γράφει ο Ευσέβιος Καισαρείας) ο ίδιος ο Κικέρων, προ της επιδημίας του Χριστού, μετάφρασε ρωμαϊστί (εις την λατινικήν γλώσσσαν δηλαδή). Κάτι που ο Βιργίλιος δείχνει να θαυμάζει και να κάνει συνεχώς μνείαν περί αυτής και του παρθενικού τόκου «δι’ αινιγμάτων, φόβω των κρατούντων, υμνήσας το μυστήριον», όπως λέει ο ως άνω βιογράφος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Ευσέβιος Παμφίλου, Επίσκοπος Καισαρείας.
Ας καταχωρίσουμε λοιπόν και το κείμενο της Σίβυλλας, αλλά και το λατινικό κείμενο της προφητικής ακροστιχίδος της Σιβύλλης της Ερυθραίας, όπως το μετέφρασε ο Κικέρων, μιας και αφορά τον Ιησού Χριστό: Αξίζει τον κόπον να παραθέσωμεν το κείμενο:

Ιδρώσει γαρ χθών, κρίσεως σημείον οτ’ έσται˙
Ηξει δ’ ουρανόθεν βασιλεύς αιώσιν ο μέλλων
Σάρκα παρών πάσαν κρίναι και κόσμον άπαντα.
Οψονται δε Θεόν μέροπες πιστοί και άπιστοι
Υψιστον μετά των αγίων επί τέρμα χρόνοιο,
Σαρκοφόρον ψυχάς τ’ ανδρών επί βήματι κρίνει.

Χέρσος το’ αν ποτέ κόσμος όλος και άκανθα γένητοι
Ρίψωσί τ’ είδωλα βροτοί και πλούτον άπαντα,
Εκκαύση δε το πυρ γην, ουρανόν ηδέ θάλασσαν,
Ιχνεύων, ρήξη τε πύλας ειρκτής αϊδαο.
Σαρξ τότε πάσα νεκρών, ες ελευθέριον φάος ήξει˙
Τους αγίους, ανόμους τε το πυρ αιώσιν ελέγξει.
Οπόσα τις πράας έλαθαν, τότε πάντα λαλήσει.
Στήθεα γαρ ζοφόεντα Θεός φωστήρσιν ανοίξει˙

Θρήνος τ’ εκ πάντων έσται, και βρυγμός οδόντων.
Εκλείψει σέλας ηελίου, άστρων τε χορείαι.
Ουρανόν ειλίξει, μήνης δε τε φέγγος ολείται.
Υψώσει δε φάραγγας, ολεί δ’ υψώματα βουνών.

Υψος δ’ ουκέτι λυγρόν εν ανθρώποισι φανείται˙
Ισά τ’ όρη πεδίοις έσται˙ και πάσα θάλασσα
Ουκ εις πλουν έξει˙ γη γαρ φρυχθείσα κεραυνώ.
Συν πηγαίς ποταμοί τε κοχλάζοντες λείψουσιν.

Σάλπιγξ δ’ ουρανόθεν φωνήν πολύθρηνον αφήσει,
Ωρύουσα μύσος μελεόν και πήματα κόσμου.
Ταρταρόεν χάος δείξει ποτέ γαία χανούσα.
Ηξουσιν δ’ επί βήμα θεού βασιλήες άπαντες.
Ρεύσει δ’ ουρανόθεν ποταμός πυρός, ηδέ γε θείου.

Σήμα δέτοι τότε πάσι βροτοίς αριδείκετον, οίον
Το ξύλον εν πιστοίς το κέρας το ποθούμενον έσται˙
Ανδρών ευσεβέων ζωή, πρόσκομμά τε κόσμου,
Υδασι φωτίζον πιστούς εν δώδεκα πηγαίς
Ράβδος ποιμαίνουσα σιδηρείη γε κρατήσει.
Ούτος ο νυν προγραφείς εν ακροστιχίοις θεός ημών
Σωτήρ, αθάνατος βασιλεύς ο παθών ένεχ’ ημών.

Jidicii signum, fellus sudore madescet.
Ecoelo tunc Rex Veniet per saecla futurus,
Sicilicet ut totum praeseus dijudixet orbem.
Isurique Deum infidi sunt atque fideles,
Sublimem in carne humana, sanctaque caterva

Cincum, completo qui tempore judicet omnes.
Horrida tunc tellus dumis silvescet acutis.
Rejicient simulacra homines aurique metalla.
Inferni portas facto simul impete rumpent
Squallentes manes, et pura luce fruentur.
Tetros atque bonos index tum flamma probabit
Voce latens facinus quod gessit quisque loquetur.
Subdolaque humani pandentur pectoris antra.

Dentum stridor erit, gemitusque et luctus ubige.
Et sol astrorumque chorus percurrere coelum
Insimul absistent, lunae quoque flamma peribit.
Fundo cernentur valles consurgere ab imo.
In terris excelsum spectare licebit.
Lataque planities montes aewquabit : et aequor
Intactum rate stabit : adustaque fulmine tellus.
Una deficiet flagrans cum fontibus amnis.
Stridula de coelo fundet tuba fletible carmen.
Supremum exitium lamentans, fataque mundi.
Et subito stygium chaos apparebit hiatu :
Reges divinum stabunt cuncti ante tribunal.
Vadaque sulphureae descendet ab aethere flammae.
Accunti in terris homines mirabile signum.
Omnibus id justis vitae est melioris origo :
I ursus vesani dolor atque offensio mundi :
Collustrans undis bisseno in fonte fideles.
Regnabit late pascentis ferrea vigra.
Unus et aeternus Deus, hic sarvator et idem
Xristus pro nobis passus, quem carmina signaant.

Καλά Χριστούγεννα!..

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ|

ΠΗΓΗ