ΟΙ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΛΟΓΩ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥ
Σταματήστε να ξαναστέλνετε κατηγορούμενους στα δικαστήρια, για τα ίδια χρέη στο δημόσιο, τους πολίτες που έχουν ήδη δικαστεί, αθωωθεί ή καταδικαστεί, για τα ίδια φορολογικά αδικήματα, επισημαίνει με ερώτησή του στους Υπουργούς Δικαιοσύνης και Οικονομικών ο Νίκος Νικολόπουλος !!!
ΚΛΙΚ ΕΔΩ :
http://www.kinima-ypervasi.gr/2017/02/blog-post_86.html
Απαράδεκτες οι ποινικές διώξεις για χρέη στο δημόσιο, όταν οι φορολογικές αρχές παραβιάζουν τις διατάξεις του άρθρου 57 ΚΠΔ, την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, την θεμελιώδη αρχή του δεδικασμένου «ne bis in idem» και τη νομολογία των αποφάσεων του ΕΔΔΑ, του ΣτΕ και του Αρείου Πάγου.
Με αφορμή πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της “KONTRA NEWS” και τη σχετική ανάλυση που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα «kinima-ypervasi.gr», αποκαλύφθηκε ότι οι Δ.Ο.Υ. επαναβεβαιώνουν στους οφειλέτες του δημοσίου τις ίδιες παλαιές οφειλές τους, οι οποίες έχουν ήδη εγγραφεί ως έσοδα στους Προϋπολογισμούς παρελθόντων ετών και, στην συνέχεια, αφού καταρτίσουν νέους πίνακες χρεών, εντελώς παράνομα, αντισυνταγματικά και παραβιάζοντας ευθέως τη Συνθήκη της Λισσαβόνας και τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, υποβάλουν νέες μηνυτήριες αναφορές κατά των ιδίων αυτών οφειλετών, ενώ γνωρίζουν ότι αυτοί έχουν ήδη δικαστεί, καταδικαστεί ή αθωωθεί, κατόπιν προηγούμενων μηνυτήριων αναφορών, για τα ίδια αδικήματα που τους αποδίδονται με τις νέες, επαναληπτικές, μηνυτήριες αυτές αναφορές και ενώ, οι αρμόδιοι υπάλληλοι των δικαστικών τμημάτων των Δ.Ο.Υ. γνωρίζουν ή οφείλουν να γνωρίζουν, τις περί του αντιθέτου ισχύουσες διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, τις σχετικές αποφάσεις του ΣτΕ και του Αρείου Πάγου, ακόμη και σε επίπεδο ολομέλειας, καθώς επίσης και τις σχετικές καταδίκες της Ελλάδος για την παραβίαση της αρχής «ne bis in idem», από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ), ιδιαίτερα δε αφού η περίπτωση της παραβίασης δεδικασμένου πλέον επεκτείνεται : (α) γεωγραφικά, από την επικράτεια του κράτους-μέλους, στο σύνολο της επικράτειας της ΕΕ και (β) εκτός από την περίπτωση της δεύτερης ποινικής δίωξης, για τα ίδια αδικήματα για τα οποία δικάστηκε ο οφειλέτης του δημοσίου στην πρώτη εναντίον του ποινική δίκη, ακόμη και στις περιπτώσεις της εκκρεμοδικίας και της παράλληλης εκδίκασης φορολογικών υποθέσεων σε ποινικά και διοικητικά δικαστήρια.
Γνωρίζουν το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα η Κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των Θεσμών, ρωτά ο Νίκος Νικολόπουλος, καθώς επίσης και οι πολυτελώς διαβιούντες στο ξενοδοχείο Χίλτον – με έξοδα των Ελλήνων – υπάλληλοι του ΔΝΤ, δηλαδή οι απίθανοι αυτοί τύποι που πλασάρονται ως δήθεν τεχνοκράτες υψηλής επιστημονικής κατάρτισης και εμπειρίας;
Αν ναι, γιατί συγκαλύπτουν ένα τέτοιο, πρωτοφανές δημοσιονομικό σκάνδαλο, εξαπατώντας μάλιστα και τους ίδιους τους Θεσμούς, που είναι οι άμεσοι εντολείς τους;
Και γιατί δεν το αναφέρουν στην προσφάτως δημοσιευθείσα, ετήσια έκθεση του ΔΝΤ, που καυτηριάζει τις στρεβλώσεις και τους λόγους για τους οποίους, αυξάνονται κάθε μήνα κατά ένα περίπου δις ευρώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο των φορολογούμενων στην Ελλάδα φυσικών και νομικών προσώπων, με αποτέλεσμα, οι συνολικές ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη φορολογική διοίκηση να προσεγγίζουν σήμερα τα 95-100 δις ευρώ, από τα οποία, κατά την ανωτέρω έκθεση του ΔΝΤ, το 40% είναι πρόστιμα για φορολογικές παραβάσεις και φοροδιαφυγή και μόλις το 44% αφορά πραγματικούς άμεσους και έμμεσους φόρους;
Υπάρχει άλλη μεγαλύτερη στρέβλωση στην ελληνική φορολογική διοίκηση, από τις κατά τα ανωτέρω επαναβεβαιώσεις των ιδίων χρεών προς το Δημόσιο από τις πάσης φύσης φορολογικές οφειλές φυσικών και νομικών προσώπων και τις διπλές, επαναληπτικές εναντίον τους ποινικές διώξεις και δίκες, που ακολουθούν τις ανωτέρω επαναβεβαιώσεις χρεών;
Πόσα από τα 95-100 Δις ευρώ του ιδιωτικού χρέους των Πολιτών στο Δημόσιο, ρωτά ο Νίκος Νικολόπουλος, αφορούν επαναβεβαιώσεις χρεών που ξανακαταλογίστηκαν στα ίδια πρόσωπα, με τη σύνταξη από τις αρμόδιες Δ.Ο.Υ. νέων πινάκων χρεών και την αποστολή νέων ατομικών ειδοποιήσεων στα υπόχρεα και συνυπόχρεα φυσικά και στα νομικά πρόσωπα;
Τι κάνει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η ηγεσία της ελληνικής δικαιοσύνης, καθώς επίσης και οι ίδιοι οι εισαγγελείς και οι δικαστές, μπροστά στην κατάφορη, ευθεία παραβίαση των διατάξεων του άρθρου 57 ΚΠΔ, της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, της θεμελιώδους αρχής «ne bis in idem», της νομολογίας του ΕΔΔΑ, του ΣτΕ και του Αρείου Πάγου;
Προτίθεται η κυβέρνησή να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή μια συγκεκριμένη για το ζήτημα αυτό νομοθετική ρύθμιση ή, έστω, να εκδώσει μια σχετική ΠΟΛ ή, ακόμη, μια εξειδικευμένη ερμηνευτική εγκύκλιο, καταργώντας κάθε αντίθετη διάταξη της εθνικής νομοθεσίας, προκειμένου, έτσι, να λύσει τα χέρια εισαγγελέων και δικαστών που, εκ του αποτελέσματος, φαίνεται ότι δεν τολμούν να κάνουν την υπέρβαση, παραμερίζοντας τις εθνικές νομοθετικές διατάξεις που δεν έχουν συμβατότητα με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές και, έτσι, αναγνωρίζοντας σε κάθε σχετική ποινική δίκη την υπεροχή του άρθρου 50 του ΧΘΔΕΕ, να διασφαλίζουν την εφαρμογή του και την πλήρη αποτελεσματικότητα του κοινοτικού δικαίου;
Γνωρίζετε κύριοι της κυβέρνησης πόσες χιλιάδες Πολίτες σέρνονται κυριολεκτικά και ταλαιπωρούνται στα ποινικά δικαστήρια όλης της επικράτειας, όπου καθημερινά καταδικάζονται, άδικα και παράνομα, σε πρώτο ή και σε δεύτερο ακόμη βαθμό, για τα συγκεκριμένα αυτά φορολογικά αδικήματα, για τα οποία, κατά την θεμελιώδη αρχή “ne bis in idem”, οι εναντίον τους ποινικές διώξεις θα έπρεπε να κρίνονται αυτομάτως απαράδεκτες από τις έδρες των δικαστηρίων, χωρίς ούτε την υποχρέωση των κατηγορουμένων να απολογηθούν, αντί της σημερινής, τραγικής κατάστασης στην οποία, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των χιλιάδων Ελλήνων που είναι όμηροι της φορολογικής δικαιοσύνης, ποινικής και διοικητικής, δεν έχουν τα χρήματα που απαιτούνται για να προσφύγουν στον Άρειο Πάγο, αφού τελικά μόνον εκεί έχουν ελπίδα να δικαιωθούν, τελικά καταδικάζονται, ακόμη και ερήμην και καταλήγουν και στις φυλακές, επειδή η μνημονιακή τους φτωχοποίηση δεν τους επιτρέπει, όχι μόνο να εξαγοράσουν τις άδικες ποινές που τους επιβάλλονται κατά τα ανωτέρω, αλλά ούτε ακόμη να διαθέτουν τα πολλά πλέον χρήματα που απαιτούνται για να ασκήσουν το, κατά τα άλλα, συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να υπερασπίσουν τον εαυτό τους σε μια δήθεν δίκαιη δίκη;
Πόσο δίκαιη είναι άραγε η δίκη του φτωχού, που καταδικάζεται άδικα και ερήμην στα ποινικά δικαστήρια, επειδή δεν διαθέτει την μνημονιακή πολυτέλεια της αξιοπρεπούς υπεράσπισής του, προκειμένου να μπορεί να εξαντλήσει κάθε βαθμίδα της ελληνικής δικαιοσύνης;
Και πόσο κοινωνικά δίκαιη μπορεί να θεωρείται η ελληνική κοινωνία του 2017, όταν οι τρεις εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, έχουν συμβιβαστεί με το ακραίο, νεοφιλελεύθερο δόγμα της επικράτησης του δίκαιου των εχόντων απέναντι στην αδικία των φτωχών και των περιθωριοποιημένων θυμάτων της κρίσης, των μνημονίων, των τραπεζών και των δανειστών;
