O Dr. Paul Craig Roberts και ο Michael Hudson (πρώην οικονομολόγος της Wall Street και, κατά τους ειδικούς, εκ των κορυφαίων στην παγκόσμια οικονομολογία) μας δίνουν μια ενδιαφέρουσα διάσταση, που αφορά στην διεθνή πολιτική σκηνή και συγκεκριμένα στον πόλεμο συμφερόντων που κρύβεται πίσω από την διαμάχη της Δύσης με την Ρωσία.
Σας παραθέτω αυτούσιο το άρθρο των δύο έμπειρων οικονομολόγων στην μετάφρασή μου από το Αγγλικό κείμενο.
Ένα άρθρο του Robert Berke στο “oilprice.com”, που αυτοπροσδιορίζεται ως «η νούμερο 1 πηγή για τις ειδήσεις που αφορούν στο πετρέλαιο και στην Ενέργεια», δείχνει το πώς οι ομάδες συμφερόντων ελέγχουν την έκβαση των γεγονότων από το πώς διαμορφώνουν τις πολιτικές επιλογές.
Το άρθρο του Berke αποκαλύπτει πώς οι ΗΠΑ προτίθενται να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την ηγεμονία τους σπάζοντας την συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας, καθώς και μέσω των ιδιωτικοποιήσεων του πετρελαίου που θα οδηγήσουν τελικά στο να χάσουν οι χώρες τον έλεγχο της κυριαρχίας τους, που θα περιέλθει σε ιδιωτικές εταιρείες πετρελαίου που συνεργάζονται στενά με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ενώ η προεδρία του Trump έχει πια “ευνουχισθεί” μετά από την αδικαιολόγητη αποδοχή της παραίτησης του στρατηγού Flynn από την θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, αυτό το σενάριο είναι πιθανό να αποτελεί την προσέγγιση του Trump για την “βελτίωση των σχέσεων” με την Ρωσία.
Ο Berke αναφέρει ότι ο Henry Kissinger έχει πουλήσει στον πρόεδρο Trump ένα σχέδιο βάσει του οποίου θα χρησιμοποιήσει την άρση των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας για να οδηγήσει τον Πρόεδρο Пу́тин μακριά από την Ρωσική συμμαχία με το Ιράν και την Κίνα. Εάν ο Пу́тин πέσει σε αυτήν την παγίδα θα είναι ένα μοιραίο στρατηγικό σφάλμα από όπου η Ρωσία δεν θα μπορέσει να ανακάμψει. Ωστόσο, ο Пу́тин θα πιεστεί να κάνει αυτή την γκάφα.
Μία πίεση στον Пу́тин προέρχεται από τους θιασώτες της Ατλαντικής Ολοκλήρωσης που έχουν σημαντικές διασυνδέσεις με τη Δύση και θέλουν η Ρωσία να ενσωματωθεί στον Δυτικό κόσμο. Μια άλλη πίεση προέρχεται από την προσβολή που αποτελούν οι κυρώσεις για τους Ρώσους. Η κατάργηση αυτής της προσβολής έχει γίνει σημαντική για τους Ρώσους παρότι οι κυρώσεις δεν έβλαψαν την Ρωσία.
Συμφωνούμε με τον Πρόεδρο Пу́тин ότι οι κυρώσεις είναι στην πραγματικότητα ένα όφελος για την Ρωσία, δεδομένου ότι την καθοδήγησαν σε αυτάρκεις κατευθύνσεις και προς την ανάπτυξη των σχέσεων με την Κίνα και την Ασία. Επιπλέον, η Δύση με τις ηγεμονικές παρορμήσεις της χρησιμοποιεί τις οικονομικές σχέσεις με σκοπό την επιβολή και την κυριαρχία. Το εμπόριο με την Κίνα και την Ασία δεν αποτελεί την ίδια απειλή για την Ρωσική ανεξαρτησία.
Ο Berke λέει ότι μέρος της συμφωνίας που θα προσφερθεί στον Пу́тин είναι «η αυξημένη πρόσβαση στην τεράστια Ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας, η αποκατάσταση της Δυτικής χρηματοδοτικής πίστωσης, η πρόσβαση στην Δυτική τεχνολογία και μια θέση στο τραπέζι της λήψεως των παγκοσμίων αποφάσεων, δηλαδή τα πάντα που χρειάζεται η Ρωσία και θέλει απεγνωσμένα». Το κερασάκι στην τούρτα είναι η επίσημη αναγνώριση της «Κριμαία ως τμήμα της Ρωσίας».
Η Ρωσία μπορεί να τα θέλει όλα αυτά, αλλά είναι ανοησία το ότι χρειάζεται κάτι από αυτά.
Η Κριμαία είναι μέρος της Ρωσίας, όπως ήταν για 300 χρόνια, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Τι θα σήμαινε αν το Μεξικό δεν αναγνώριζε ότι το Texas και η California είναι κομμάτι των ΗΠΑ; Τίποτα.
Η Ευρώπη έχει λιγοστές εναλλακτικές λύσεις για τη Ρωσική ενέργεια.
Η Ρωσία δεν χρειάζεται την Δυτική τεχνολογία. Πράγματι, η στρατιωτική της τεχνολογία είναι ανώτερη από την αντίστοιχη στην Δύση.
Επιπλέον, η Ρωσία σίγουρα δεν χρειάζεται τα Δυτικά δάνεια. Γεγονός είναι πως θα ήταν μια πράξη παραφροσύνης να τα αποδεχθεί.
Είναι ένας αυτοεξυπηρετούμενος Δυτικός μύθος το ότι η Ρωσία χρειάζεται ξένα δάνεια. Αυτός ο μύθος κατοχυρώνεται στην νεοφιλελεύθερη οικονομία, που είναι όργανο της Δυτικής εκμετάλλευσης και του ελέγχου των άλλων χωρών. Η πιο επικίνδυνη απειλή της Ρωσίας είναι οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι της χώρας.
Η Ρωσική Κεντρική Τράπεζα έχει πείσει την Ρωσική κυβέρνηση ότι θα ήταν πληθωριστικό να χρηματοδοτήσει τα Ρωσικά έργα ανάπτυξης με την έκδοση πιστωτικών Κεντρικής Τράπεζας. Τα ξένα δάνεια είναι απαραίτητα υποστηρίζει η Κεντρική Τράπεζα.
Κάποιος πρέπει να διδάξει στην Ρωσική Κεντρική Τράπεζα βασικά οικονομικά πριν η Ρωσία μετατραπεί σε ακόμα ένα Δυτικό υποτελή. Βασικό μάθημα: Όταν η πίστωση της Κεντρικής Τράπεζας χρησιμοποιείται για την χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων, αυξάνει η προσφορά σε ρούβλια, αλλά το ίδιο γίνεται και με τα παραγόμενα από τα έργα. Έτσι, τα αγαθά και οι υπηρεσίες αυξάνονται με την χορήγηση χρήματος. Όταν η Ρωσία δανείζεται σε ξένο νόμισμα από το εξωτερικό, η προσφορά χρήματος αυξάνει επίσης, αλλά το ίδιο κάνει και το εξωτερικό χρέος. Η Ρωσία δεν ξοδεύει τα ξένα νομίσματα για τα έργα, αλλά τα τοποθετεί στα συναλλαγματικά αποθέματά της. Η Κεντρική Τράπεζα εκδίδει το ίδιο ποσό σε ρούβλια για να πληρώσει τους λογαριασμούς των έργων, όπως θα έκανε και στην περίπτωση που δεν υπήρχε το ξένο δάνειο. Όλο το ξένο δάνειο πηγαίνει στο να χρεώσει την Ρωσία με την καταβολή των τόκων στον ξένο πιστωτή.
Το ξένο κεφάλαιο δεν είναι σημαντικό σε χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα. Αμφότερες είναι απολύτως σε θέση να χρηματοδοτούν την ανάπτυξή τους. Πράγματι, η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής στον κόσμο. Τα ξένα δάνεια είναι σημαντικά μόνο για τις χώρες που δεν διαθέτουν τους εσωτερικούς πόρους για την ανάπτυξη και πρέπει να αγοράσουν από το εξωτερικό με ξένα νομίσματα την τεχνογνωσία, την τεχνολογία και τις εισαγόμενες πρώτες ύλες που δεν μπορούν να παράξουν.
Αυτή δεν είναι η περίπτωση της Ρωσίας, που έχει μεγάλα κληροδοτήματα σε πόρους και ένα εμπορικό πλεόνασμα. Στην ανάπτυξη της Κίνας δόθηκε μια ώθηση από Αμερικανικές εταιρείες που μετέφεραν την παραγωγή τους για την αγορά των ΗΠΑ εκτός των συνόρων, προκειμένου να καρπωθούν την διαφορά στα εργατικά και στα λειτουργικά κόστη.
Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι η Ρωσία χρειάζεται ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να καλύψει το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Το δημόσιο χρέος της Ρωσίας είναι μόνο το 17% του Ρωσικού ΑΕΠ. Σύμφωνα με τα επίσημα μέτρα, οι ΗΠΑ έχουν χρέος της τάξεως του 104% του Αμερικανικού ΑΕΠ, 6,1 φορές υψηλότερη από ό,τι η Ρωσία. Εάν το ομοσπονδιακό χρέος των ΗΠΑ διαρθρωθεί σε πραγματικούς όρους τότε φθάνει στο 185% του ΑΕΠ.
Σαφώς αν το τεράστιο χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν είναι πρόβλημα, το μικρό χρέος της Ρωσίας δεν είναι καθόλου πρόβλημα.
Το άρθρο του Berke αποτελεί μέρος της προσπάθειας για την εξαπάτηση της Ρωσίας με το να πείσει την Ρωσική κυβέρνηση ότι η ευημερία της εξαρτάται από δυσμενείς γι’ αυτήν συμφωνίες με την Δύση. Όσο οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι της Ρωσίας πιστεύουν αυτό, τόσο η απάτη έχει πιθανότητες επιτυχίας.
Μια άλλη ψευδαίσθηση που επηρεάζει την Ρωσική κυβέρνηση είναι η πεποίθηση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν κεφάλαια. Αυτή η αυταπάτη κόστισε στην Ρωσική κυβέρνηση την μεταβίβαση πάνω από το 20% των εταιρειών πετρελαίου της σε ξένη ιδιοκτησία. Το μόνο πράγμα που πέτυχε η Ρωσία με αυτό το στρατηγικό σφάλμα ήταν να παραδώσει το 20% των κερδών του πετρελαίου της σε ξένα χέρια. Για μια εφάπαξ πληρωμή η Ρωσία έστειλε μακριά το 20% των κερδών της σε πετρέλαιο στο διηνεκές.
Θα επαναλάβουμε όσα έχουμε πει λέγοντας πως η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η Ρωσία δεν είναι οι κυρώσεις, αλλά η ανικανότητα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων της, που έχουν επιμελώς υποστεί πλύση εγκεφάλου προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Του Μ. Βολουδάκη
