ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
ΔΕΥΤΕΡΟΜΙΛΙΑ ΝΙΚΟΥ Ι. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΙΔΙΚΟΥ ΑΓΟΡΗΤΗ
ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Θλίβομαι γιατί καταλαβαίνω πως η Βουλή βρίσκεται για ακόμα μία φορά μπροστά σε προδιαγεγραμμένες καταστάσεις…
Είχα την ευκαιρία και τούτο το Παρασκευοσαββατοκύριακο που μας πέρασε να βρεθώ στην εκλογική μου περιφέρεια και να συναντηθώ με μεγάλο αριθμό πολιτών, για το πολυνομοσχέδιο, για την κατάσταση στην χώρα, για τα εθνικά μας θέματα, για όλα…
Και ξέρετε, είναι πραγματικό προνόμιο να μπορεί ένας πολιτικός να συνομιλεί με τους πάντες, φίλους και αντιπάλους, αλλά συμπατριώτες που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες στην ίδια χώρα. Και είναι αυτό ένα προνόμιο που δεν το έχουν όλοι…
Μέσα από αυτή την προνομιακή σχέση με τους πολίτες που έχω κερδίσει λοιπόν, έκανα και τα δικά μου, προσωπικά γκάλοπ, τα οποία δείχνουν καθολική απόρριψη του πολυνομοσχεδίου και κάθε νέου μέτρου περοικοπών, ύφεσης και αφαίμαξης και ειρήσθω εν παρόδω, σας λέω πως απορρίπτουν καθολικά και οποιαδήποτε ονομασία των Σκοπίων που να περιέχει το όνομα Μακεδονία.
Εδώ λοιπόν τι έχουμε; Έχουμε μία διαδικασία που καταφανώς πηγαίνει αντίθετα στα «θέλω» των πολιτών. Μία διαδικασία, για πολλοστή φορά τα τελευταία οκτώ χρόνια, από την οποία η κυβέρνηση ζητάει ο λαός να κάτσει στα αυγά του, να δεχτεί όλα τα μέτρα και το μόνο που του αναλογεί είναι το μερίδιο μιας ψήφου όταν έρθει η ώρα των εκλογών.
Ναι, αλλά ο τόπος, η χώρα, η Ελλάδα, δεν είναι μια αφηρημένη, άψυχη έννοια. Η Ελλάδα είναι ιστορία, είναι κληρονομιά, είναι παρακαταθήκη. Είναι μια ολόκληρη κοινωνία που φτωχαίνει, που αγωνιά, που ελπίζει. Ένα σύνολο ανθρώπων που έχει υποστεί τα πάνδεινα επί οκτώ χρόνια, που έχει κουβαλήσει άπειρο νερό στον μύλο των τραπεζιτών, που έχει ανεχτεί σκάνδαλα και σκάνδαλα πλουτοκρατών και της νταβατζιδοκρατίας, που όλο του λένε για ανάπτυξη και ανάπτυξη δεν βλέπει, που χάνει τα παιδιά του στο εξωτερικό, που, που, που, που…
Ξέρετε ποιο είναι το τραγελαφικό, λοιπόν: Εδώ μέσα μιλάμε για μέτρα, για μνημόνια, για άρθρα και διατάξεις και εκεί έξω μιλάνε για… ζωή! Ζωή με το κομμάτι, ζωή με το άγχος της καθημερινής επιβίωσης, ζωή… χωρίς χαρά! Γιατί οι πολίτες εκεί έξω δεν στερούνται μόνο υλικά αγαθά, στερούνται επί χρόνια την τιμή, την αξιοπρέπεια και την περηφάνια τους.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν: Πότε θα ξυπνήσουμε, επιτέλους; Πότε θα κοιτάξουμε την κοινωνία στα μάτια, θα την ακούσουμε πραγματικά και θα καταφέρουμε να της δείξουμε τον δρόμο προς την προκοπή; Γιατί πρέπει να ακούμε μόνο τους σχεδιαστές, και υποβολείς των προαπαιτούμενων;
Που βρίσκεται η πατριωτική, κοινωνική δεξιά και που, η λαϊκή και ευαίσθητη αριστερά για να στηρίξουν τις ελπίδες του λαού και να τον βγάλουν από τον Γολγοθά;
Έχουμε ήδη, εκατομμύρια θύματα της κρίσης, με διάφορους τρόπους. Άλλοι απόκαμαν, άλλοι έχουν χάσει την υγεία τους, άλλοι βολοδέρνουν μέσα στην ψυχοφθόρο ανασφάλεια της καθημερινότητας και τρέχουν από πεντάμηνο σε πεντάμηνο, που έγινε οκτάμηνο και… σιγά τα ωά!
Προσφέρουν τα προαπαιτούμενα διαφυγή προς την ελπίδα;
Κατά τη γνώμη μου, όχι. Κατηγορηματικά όχι.
Είχα την ευκαιρία την περασμένη Παρασκευή μιλώντας να εντοπίσω και να εκθέσω τα πάμπολλα ανάλγητα εδάφια των προαπαιτούμενων. Ένα πολυνομοσχέδιο, που με τους αποκλειστικά ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς –πρωτάκουστο παγκοσμίως!- επιβάλλει τον ξαφνικό θάνατο σε έναν εξουθενωμένο λαό, δεν είναι νομοσχέδιο. Ούτε, όταν αδικούνται πολύτεκνοι και οι τρίτεκνοι, αντιμετωπίζεται το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, μια πραγματική βόμβα για το αύριο της. Ενώ η ρύθμιση για τις απεργίες αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των αντεργατικών ρυθμίσεων.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλα περιοριστικά μέτρα. Χρειάζεται ανάπτυξη. Και ανάπτυξη με… χειροπέδες στην οικονομία και την κοινωνία, δεν θα έρθει ποτέ!
Γι’ αυτό και ρυθμίσεις σαν και αυτές που έχουμε μπροστά μας, δεν μπορώ να ψηφίσω.
Δεν τις πιστεύω, δεν τις στηρίζω, δεν τις υπακούω!
Όπως έκανα ακριβώς και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά – Βενιζέλου.
Σήμερα, αν θέλουμε η χώρα να βγει σε λίγους μήνες στις αγορές και να αρχίσει να φτιάχνει μία νέα, μεταμνημονιακή ιστορία, χρειάζεται μόνο ένα ρεαλιστικό αναπτυξιακό αφήγημα. Έναν οδικό χάρτη ανάπτυξης, θέσεων εργασίας ανταγωνιστικότητας και εξόδου από την ύφεση.
Επομένως, αντί γι’ αυτό, χρειαζόμαστε ένα άλλο πολυνομοσχέδιο που να ασχολείται με την ανάπτυξη και να επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Θα ψήφιζα με όλη μου την καρδιά ένα σχέδιο που θα παρουσίαζε ένα σαφές αναπτυξιακό αποτύπωμα και θα κινείται επιτέλους μακριά από την λογική της αέναης δημοσιονομικής περιστολής και των ψευδεπίγραφων μεταρρυθμίσεων.
Αναρωτιέμαι πότε θα συζητήσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο ένα νομοσχέδιο εθνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης; Όλες οι χώρες της ΕΕ πρόσφατα και οι ΗΠΑ έχουν προδιαγράψει τους βασικούς άξονες της οικονομικής τους πολιτικής και των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων σε ένα πενταετές νομοσχέδιο. Εκεί συμπυκνώνεται το σύνολο των πολιτικών και των κατευθύνσεων αλλά και των προτεραιοτήτων που πρέπει να έχει η οικονομία. Διαμορφώνουν με αυτό τον τρόπο τον οδικό χάρτη της οικονομικής πολιτικής. Ερωτώ, έχουμε κάτι αντίστοιχο? Εντάσσεται το σημερινό υπο συζήτηση νομοσχέδιο σε εναν αντίστοιχο οδικό χάρτη?
Με την αρνητική ψήφο σήμερα θέλω να δείξω , συν τοις άλλοις, ότι υπάρχει ανάγκη ενός αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου και η ανάγκη για μια άλλη πολιτική που θα δώσει έμφαση πλέον στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας θα πάψει να μιλάει για δημοσιονομική περιστολή θα πάψει να γίνεται κάθε υπόδειξη των δανειστών και θα τα αποκρίνεται στις ανάγκες τις αναπτυξιακές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.
Απευθύνομαι τόσο στην Κυβέρνηση όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Υπάρχει μια καταγεγραμμένη οικονομική ιστορία την οποία δεν μπορούμε όσο και να θέλουμε να την αγνοήσουμε. Οι οικονομίες δεν βγαίνουν από την κρίση μόνο με μεταρρυθμίσεις ούτε πολύ περισσότερο με δημοσιονομική περιστολή. Αυτές οι απόψεις αποτελούν ένα ακόμα σημείο του μοναδικού ελληνικού πειράματος.
Οι οικονομίες βγαίνουν από την κρίση με ενίσχυση της κατανάλωσης, με επενδύσεις (δημόσιες και ιδιωτικές) με κλαδικές πολιτικές με αναπτυξιακά προγράμματα και κίνητρα. Όσο γρηγορότερα κατανοήσουμε αυτές τις αρχές τόσο γρηγορότερα θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης. Οσο ταχύτερα ενσωματώσουμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα τόσο γρηγορότερα θα δούμε την ελληνική οικονομία να ξεκολλάει.
Ας το καταλάβουν όλοι: Το αφήγημα της Ελλάδας που για να συμμαζέψει τα οικονομικά της πρέπει να φτωχύνει, πέθανε! Η Ελλάδα πρέπει να πλουτίσει! Και αν εμείς εδώ δεν βρούμε τον τρόπο, τότε δεν είμαστε αντάξιοι, ούτε του λαού, ούτε της ιστορίας…
Σας ευχαριστώ
