Τρεισήμισι μήνες μετά τις εκλογές στη Γερμανία και, αντί να βρεθεί μια λύση στο κυβερνητικό αδιέξοδο με κυβερνητική σύμπραξη τύπου «Τζαμάικα» ή… Πόρτο Ρίκο, κάποιοι εκ των συνομιλητών βρήκαν την ώρα να μιλήσουν για «τελική λύση» στο θέμα των μεταναστών, που όντως είναι από τα θέματα αιχμής των τριών: Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες, Χριστιανοκοινωνιστές. Τα άλλα δύο θέματα αιχμής είναι το κοινωνικό κράτος και οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Γενικά αυτά και όποτε τα βρούνε, που μάλλον κάποτε θα τα βρούνε κουτσά-στραβά. Πιθανολογείται δε ότι αυτό (σχηματισμός κυβέρνησης) ίσως ξεκινήσει περί τα τέλη του μήνα. Ειδικά τώρα, τη δήλωση περί «τελικής λύσης» («το 2018 κεντρικό ευρωπαϊκό θέμα θα είναι η τελική λύση του προσφυγικού προβλήματος») έκανε το στέλεχος των Χριστιανοκοινωνιστών, επικεφαλής της ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην Ευρωβουλή, Μάνφρεντ Βέμπερ. Προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Αναμενόμενο.
Με το προηγούμενο των ναζί και του Χίτλερ, που δώσανε «τελική λύση» στο εβραϊκό ζήτημα με ένα ολοκαύτωμα, τι του λες τώρα του… Μάνφρεντ. Ο οποίος, μάλιστα, αντί να κάνει την πάπια, πήγε να βγει κι από πάνω, ότι… παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις του και άλλα πολιτικού θάρρους συνώνυμα.
Φοβάμαι όμως –και αυτό είναι ό,τι φοβάμαι περισσότερο– πως οι «τελικές λύσεις» είναι στο DNA των Γερμανών. Είναι στοιχείο της νοοτροπίας τους βασικό. Το λένε είτε (φρονίμως) δεν το λένε, έχουν την τάση να το εφαρμόζουν. Αν ψάξουμε τις πολιτικές τους από τότε που ισχυροποιήθηκαν και έχουν ρόλο σοβαρό στα διεθνή, πίσω από κάθε τους κίνηση διακρίνεται ή υποκρύπτεται μια κάποια «τελική λύση». Αυτό είναι, νομίζω, το διαρκές γερμανικό αδιέξοδο, στο οποίο πρέπει να δοθεί επειγόντως… τελική λύση. Αλλιώς τη βάψαμε…
