The New Observer / ΚΟ
Έως και 5.000 μαύροι Αμερικανοί έχουν μετακομίσει πίσω στην Γκάνα – και χιλιάδες περισσότεροι σε άλλα αφρικανικά κράτη – τα τελευταία χρόνια, ως μέρος ενός αυξανόμενου κινήματος που αποβλέπει στο να ζήσουν σε μια κοινωνία στην οποία, όπως λένε, “οι μαύροι άνθρωποι θα κάνουν κουμάντο”.
Το αργά αναπτυσσόμενο κίνημα “return to Africa” παρουσιάστηκε σε πρόσφατο άρθρο του Al Jazeera, με τίτλο “Γιατί μερικοί Αφροαμερικανοί μετακομίζουν στην Αφρική”.
Το άρθρο-το οποίο, φυσικά, κατηγορεί τους λευκούς για όλα τα δεινά που πλήττουν τους μαύρους – περιστρέφεται γύρω από μια συνέντευξη με την Muhammida el-Muhajir, ψηφιακή έμπορο από τη Νέα Υόρκη, που άφησε τη δουλειά της για να μετακομίσει στην Άκρα, πρωτεύουσα της Γκάνας.
«Έρχονται από μεγάλες πόλεις όπως το Σαν Φρανσίσκο, το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Χιλιάδες από αυτούς. Και πολλοί αρνούνται να επιστρέψουν», αρχίζει το άρθρο λέγοντας ότι ένα «νέο κύμα Αφροαμερικανών δραπετεύει από τον αδιάκοπο ρατσισμό και την προκατάληψη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη Σενεγάλη και τη Γκάνα μέχρι τη Γκάμπια, εμφανίζονται κοινότητες σε αντίθεση με τη συμβατική σοφία ότι η Αφρική είναι μια ήπειρος από την οποία όλοι προσπαθούν να φύγουν».
Το άρθρο συνεχίζει να λέει ότι υπολογίζεται ότι μεταξύ 3.000 και 5.000 μαύροι Αμερικάνοι ζουν μόνο στην πρωτεύουσα της Γκάνας. (Η Γκάνα να θυμίσουμε ότι έχει ένα νόμο περί “δικαιώματος διαμονής”, παρόμοιο με το “νόμο της επιστροφής” του Ισραήλ. Αυτό το “δικαίωμα νόμου διαμονής” χορηγεί κατοικία και την υπηκοότητα της Γκάνας σε οποιοδήποτε άτομο με μαύρη φυλετική καταγωγή).
“Είναι δάσκαλοι σε μικρές πόλεις στη Δύση ή επιχειρηματίες στην πρωτεύουσα και λένε ότι ακόμα κι αν το να ζεις στην Γκάνα δεν είναι πάντα εύκολο, αισθάνονται ελεύθεροι και ασφαλείς”, συνεχίζει το άρθρο.
Η El-Muhajir λέει ότι μετακόμισε “επειδή, παρά την εκπαίδευση και την εμπειρία της, ένιωθε πάντα σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας”.
Η μετακόμιση, είπε, ήταν «μια ευκαιρία για να εκπληρώσει τις δυνατότητές της» και «να αποφύγει να επικεντρωθεί στη φυλετική βία».
Ο τελευταίος λόγος είναι βέβαια ανόητος, καθώς όλα τα στοιχείαδείχνουν ότι στις ΗΠΑ οι λευκοί αποτελούν στόχο της φυλετικής βίας πολύ περισσότερο από τους μαύρους και ότι το έγκλημα από μαύρους εναντίον μαύρων είναι μακράν η μεγαλύτερη απειλή για τους μαύρους στην Αμερική.
Παρόλο που η αντίληψη της El-Muhajir σχετικά με την “λευκή βία” είναι ψευδής και χωρίς αμφιβολία τροφοδοτούμενη από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης – αλλά όσον αφορά την εκπαίδευση υπάρχει αλήθεια σ’ αυτό, καθώς σε ανοιχτό ανταγωνισμό και σε ανταγωνισμό επί ίσοις όροις, οι μαύροι σχεδόν πάντοτε χάνουν έναντι των λευκών και των Ασιάτων στην Αμερική.
“Μεγάλωσα στη Φιλαδέλφεια και στη Νέα Υόρκη. Πήγα στοHoward, το ιστορικό μαύρο πανεπιστήμιο”, δήλωσε η El-Muhajir.
 |
| Άποψη από την πρωτεύουσα της Γκάνας, Άκρα |
“Λέω στους ανθρώπους ότι η Γκάνα είναι σαν τον Χάουαρντ στην πραγματική ζωή. Σαν ένας μικρόκοσμος του κόσμου. Στο πανεπιστήμιο, μας λένε ότι ο κόσμος δεν είναι μαύρος, αλλά υπάρχουν μέρη όπου αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος. Το Χάουαρντ σας προετοιμάζει για έναν κόσμο όπου οι μαύροι είναι οι αρμόδιοι, πράγμα που είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία σε σύγκριση με τους ανθρώπους που έχουν πάει στα κατά κύριο λόγο λευκά πανεπιστήμια».
Στη συνέχεια εξήγησε πως δεν ένιωθε πλέον «ξένη» στην Αφρική, μια εμπειρία που είχε πάντα στην Αμερική.
“Η πρώτη χώρα στην οποία πήγα ήταν η Κένυα. Ήμουν 15 και ταξίδεψα με μια ομάδα παιδιών. Ήμουν ένα από τα δύο μαύρα παιδιά. Είδα νωρίς ότι θα μπορούσα να χωρέσω εκεί και ένιωθα ότι δεν ήμουν κάποια ξένη.
“Ξαφνικά αυτό άλλαξε, ήρθα από την Αμερική όπου ήμουν ξένη, αλλά στην Αφρική, δεν ένιωσα πια κάτι τέτοιο. Αποφοίτησα από σχολείο στη Γκάνα το 2003 και επέστρεψα στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια μετακόμισα στη Γκάνα το 2014”.
«Στην Αμερική, πάντα προσπαθείς να αποδείξεις τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύω τον εαυτό μου σε πρότυπα κανενός άλλου εδώ. Είμαι πρωταθλήτρια, πήγα στο πανεπιστήμιο, και μου αρέσει να κερδίζω, γι’ αυτό αρνούμαι να είμαι σε μια κατάσταση όπου ποτέ δεν θα κερδίσω».
 |
| Η αγορά της Άκρας |
«Υπάρχουν ανέσεις που είμαι συνηθισμένη στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη – όπως πάρτι, ανοιχτά μπαρ και μόδα, οπότε όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να κάνω τα ίδια πράγματα στην Αφρική όσο θα μπορούσα στις ΗΠΑ, πείσθηκα. Υπάρχει επίσης ένα μεγάλο φεστιβάλ τέχνης δρόμου εδώ, και αυτή ήταν η διαφορά από όταν ήρθα [ως φοιτήτρια]. Είδα τα πράγματα που αγαπώ εδώ, γι ‘αυτό αποφάσισα ότι τώρα είναι η ώρα».
Η El-Muhajir έχει κάνει ακόμη και ένα ντοκιμαντέρ για τους μαύρους που μετακινούνται στην Αφρική, που ονομάζεται“Blaxit”. [Επίσημη ιστοσελίδα εδώ].
“Έκανα το Blaxit, για αυτό το κύμα Αφρο-Αμερικανών που μετακομίζει στην Αφρική. Αυτή η τάση άρχισε να συμβαίνει γύρω από την ανεξαρτησία των αφρικανικών χωρών, αλλά το νέο κύμα [περιλαμβάνει] ανθρώπους που έρχονται σε μέρη όπως αυτό. Αυτή η νέα ομάδα έχει συγκεκριμένη πρόσβαση στην Αμερική και έρχεται εδώ για να έχει αυτό τον τρόπο ζωής στην Αφρική», είπε.
«Χωρίς να το γνωρίζουμε, βιώνουμε το όραμα που μας έδωσε [ο Γκανέζος πολιτικός και επαναστάτης] Kwame Nkrumah, δεδομένου ότι αυτή η χώρα είναι η πύλη προς την Αφρική για τη μαύρη διασπορά.
«Δεν θέλω να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι η Αφρική είναι αυτή η μαγική ουτοπία, όπου όλα τα θέματά σου θα λυθούν. Είναι απλά ότι μερικά από τα πράγματα που μπορεί να αντιμετωπίσεις στην Αμερική ως μαύρος – δεν θα χρειαστεί να τα υποφέρεις εδώ».
Ερωτηθείσα αν σκέφτηκε ότι το κίνημα “πίσω στην Αφρική” θα μπορούσε να μεγαλώσει, είπε «νομίζω ότι θα έρθουν περισσότεροι όταν αρχίσουν να το θεωρούν βιώσιμη εναλλακτική λύση. Αλλά δεν είναι εύκολο και δεν είναι φθηνό. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό που συμβαίνει στην Αμερική σήμερα είναι κάτι χειρότερο από αυτό που συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Νομίζω ότι τώρα είναι η ώρα που οι άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν ότι μπορούν να ζήσουν κάπου αλλού».
Το αρχικό κίνημα “back to Africa” στην Αμερική χρονολογείται από την εποχή της Αμερικανικής Εταιρίας Αποικιοκρατίας (American Colonization Society – ACS), η περιλάμβανε επιφανή μέλη, όπως Thomas Buchanan, Thomas Jefferson, James Monroe,Abraham Lincoln, James Madison, Daniel Webster, John Marshallκαι Francis Scott Key.
Η ACS ήταν η οργάνωση που ίδρυσε το αφρικανικό κράτος της Λιβερίας το 1847, αφού μετακόμισε περισσότερους από 15.000 μαύρους από τις ΗΠΑ στην πατρίδα τους. Το σύνταγμα και η σημαία της Λιβερίας διαμορφώθηκαν από εκείνα των ΗΠΑ.
Πολλοί άλλοι μαύροι προσπαθούσαν επίσης να μεταφέρουν τους δικούς τους πίσω στην Αφρική, με τον πιο διάσημο να ήταν ο Marcus Garvey (Μάρκους Γκάρβι), ο οποίος από τη δεκαετία του 1920 είχε συγκεντρώσει τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια Αμερικανούς μαύρους που είχαν εγγραφεί στην οργάνωση του, προωθώντας μια μετακόμιση στην Αφρική. Οι προσπάθειες του Garvey κατέρρευσαν αφού καταδικάστηκε για απάτη σε πώληση μετοχών σε ναυτιλιακή εταιρεία που άρχισε να μεταφέρει μαύρους στην Αφρική.
Το 1937 μια ομάδα αντιπάλων του Garvey που ονομάζεται Κίνημα Ειρήνης της Αιθιοπίας συνεργάστηκε με τον Γερουσιαστή των Ηνωμένων Πολιτειών από το Μισισιπή, Theodore Bilbo (φώτο)και τον ιεροκήρυκα Sevier Cox, για την προώθηση ενός σχεδίου επαναπατρισμού που εισήχθη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ ως “Πράξη για την Μεγάλη Λιβερία”.
Ο Bilbo, πρότεινε να χρηματοδοτηθεί η μετακίνηση 12 εκατομμυρίων μαύρων στη Λιβερία με κυβερνητικές δαπάνες, ένα θέμα που περιείχε στο βιβλίο του “Take Your Choice, Separation ήMongrelization” (Διάλεξε: Διαχωρισμός ή “Μπαστάρδεμα”).
ΚΟ / πηγή
