Δεν περίμενα ποτέ στην ζωή μου ότι θα ζούσα αυτό που έζησα χθες. Πίστευα ότι ο λαός μας πλέον, είναι ικανός μόνο να ανεβάζει τους δείκτες της τηλεθέασης για το σουρβάϊβορ. Όχι για να κατεβαίνει στους δρόμους για ένα εθνικό ζήτημα. Πίστευα ότι κατάφεραν πολιτικάντηδες και μουμουέ και λοιποί υποτακτικοί των ξένων κέντρων να κοιμίσουν ή να τιθασεύουν αυτόν τον λαό.
Μακάριζα και επαινούσα άλλους λαούς, (Πολωνούς, Γάλλους…Περουβιανούς) που κι αυτοί υποβαλλόμενοι στις ίδιες μεθόδους και δεχόμενοι την ίδια νεοταξική προπαγάνδα άντεχαν και μπορούσαν να κατεβαίνουν στους δρόμους και να φέρνουν σε αμηχανία το σύστημα.
Την ίδια ώρα υποτιμούσα (το ομολογώ) τον λαό μας διαπιστώνοντας με θλίψη ότι πλέον βρίσκεται σε κατάσταση που θυμίζει κλινικά νεκρό. Έπεσα έξω. Πολύ έξω.
Και αυτό είναι το ευχάριστο, το συγκλονιστικό, το ελπιδοφόρο. Δεν περίμενα ποτέ ότι εν έτει 2018, μετά από τόσο μεθοδική και συστηματική δουλειά ενοχοποίησης των πατριωτικών αισθημάτων και επιβολής μιας βαριάς εθνομηδενιστικής multi culti τυραννίας παντού (σε σχολεία, πανεπιστήμια, τηλεοράσεις, γήπεδα, πεζοδρόμια και κυνοβούλια) ο Έλληνας θα άντεχε και όχι μόνο αυτό αλλά θα έβγαινε στην αντεπίθεση! Ναι, υπήρχαν Έλληνες που είπαν «έλα μωρέ τι με νοιάζει εμένα η Μακεδονία;».
Ξέρω μερικούς. Και καταλαβαίνετε που ανήκουν ιδεολογικά και κομματικά. Αλλά ξέρω πλέον ότι σε καιρούς εξαιρετικά δύσκολους ένα μεγάλο κομμάτι του λαού μας είπε «Όχι ρε σεις, εμένα με νοιάζει!». Είδα στους δρόμους της Αθήνας Έλληνες κάθε ηλικίας. Είδα παππούδες και γιαγιάδες που ταλαιπωρήθηκαν διπλά και τριπλά με τον συνωστισμό, την ορθοστασία, το περπάτημα και το κλείσιμο των σταθμών του μετρό. Και όμως ήταν εκεί και όχι στο σπίτι να ξεκουράζονται.
Είδα νεαρά παιδιά και πολλά νεαρά ζευγάρια που ήταν εκεί και όχι σε κάποια καφετέρια (ok, θα πήγαιναν μετά). Είδα οικογένειες που αντί να πάνε βόλτα ή να κάτσουν σπίτι ήταν εκεί. Είδα κάθε λογής άνθρωπο. Που δεν κατέβηκε για πλάκα. Που δεν φοβήθηκε (!).
Το έβλεπες στα μάτια τους, το διέκρινες στην φωνή τους, το διάβαζες στα αυτοσχέδια πανό και πλακάτ που είχαν φτιάξει. Και συγκινήθηκα όταν με βροντερή φωνή και παλμό ΟΛΟΙ έψελναν τον εθνικό ύμνο. Και φώναζαν «Κάτω τα χέρια απ’ την Μακεδονία!», χωρίς να είναι, οι περισσότεροι, από την Μακεδονία.
Ένα ατελείωτο πλήθος να γεμίζει τους δρόμους της πρωτεύουσας με ελληνικές σημαίες. Κανείς πολιτικός δεν θα κινητοποιούσε τόσο αυθόρμητα, μαζικά, πανεθνικά και παλλαϊκά τον λαό μας. Καμία αθλητική ομάδα. Κανένα σύνθημα, κανένα δημοψήφισμα. Κανένα ζήτημα οικονομικό. Το έκανε ένα ζήτημα εθνικό.
Το έκανε η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Δεν περίμενα ποτέ ότι το ζήτημα της Μακεδονίας (που άλλοι είπαν ότι θα το έχουμε ξεχάσει σε 10 χρόνια και οι συριζανέλ πήγαν να το «τελειώσουν» στα μουλωχτά με αέρα υπεροχής έναντι ενός βαριά χτυπημένου αλλά και κοιμισμένου ελληνικού λαού, έχοντας και καβάτζα την ένοχα αλλοπρόσαλλη στάση και προδοτικά νεκρική σιγή σύσσωμου του υπόλοιπου «συνταγματικού τόξου» και της ιεραρχίας της Εκκλησίας – πλην εξαιρέσεων) θα ξεσήκωνε τον λαό μας. Να λοιπόν που τον ξεσήκωσε. Και τώρα τίποτε δεν είναι ίδιο.
Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι όλον αυτόν τον εθνικό ξεσηκωμό, που σίγουρα θα θεριέψει το εθνικό αίσθημα μέσα στις καρδιές χιλιάδων Ελλήνων και ιδιαίτερα νέων σε ηλικία, (γι’ αυτό λύσσαξαν οι παρακρατικοί) δεν θα τον βιώναμε ποτέ, εάν ο σύριζα δεν κινούσε θέμα Μακεδονίας. Για αυτό τον ευχαριστώ.
SkyWatcher – Ήμουν κι εγώ εκεί.
“Σε Κύπρο και Ελλάδα – κυβερνήσεις στον Καιάδα!” σωστό το σύνθημα των αδελφών της Κύπρου
