Σύσσωμοι οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση του σκανδάλου της Novartis, συνεπικουρούμενοι από τα παπαγαλάκια τους – έντυπα και ηλεκτρονικά – από την ώρα που βγήκαν τα ονόματα τους στη φόρα, έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου όχι μόνο για να υποστηρίξουν την αθωότητά τους, αλλά για να μειώσουν το κύρος των μαρτύρων που άρχισαν να ξετυλίγουν το κουβάρι.
«Απατεώνες, ανύπαρκτοι, και κυρίως ανώνυμοι», είναι το βασικό τους επιχείρημα.
Η λάσπη προς τους προστατευόμενους μάρτυρες έχει αρχίσει να εκτοξεύεται στον ανεμιστήρα και προσπαθεί να καλύψει την μεγάλη εικόνα που είναι η λογική της μίζας και της ρεμούλας σε βάρος του ελληνικού λαού.
Όμως η πολιτεία -και δη επί Σαμαρά- έχει θεσπίσει αυτόν τον θεσμό όχι αλά καρτ, όπως θα επιθυμούσαν όσοι τα ονόματά τους εμπλέκονται στο μιζο-σύστημα Novartis, αλλά για κάθε υπόθεση που οι προεκτάσεις της είναι σοβαρές και έχουν να κάνουν και με το δημόσιο συμφέρον.
Προφανώς οι μάρτυρες έχουν και όνομα και επώνυμο, τα οποία και γνωρίζουν οι αρμόδιες αρχές, και μάλιστα, όπως είπε και ο Παύλος Πολάκης, «πρόκειται για στελέχη της εταιρείας που άρχισαν να κελαηδάνε» και κατά πάσα πιθανότητα ξέρουν, είδαν, υπέγραψαν και ποιος ξέρει τι άλλο αφού πρόκειται για πρόσωπα που ήταν μέσα στη Novartis.
Η πρακτική εμπλεκομένων σε τέτοιου υποθέσεις να προσχωρούν στο πρόγραμμα προστασίας δεν είναι ούτε σπάνια ούτε ακατανόητη αν θυμηθεί κάποιος και πόσα συμβόλαια θανάτου έχουν γίνει για πολύ μικρότερα θέματα…
Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς καθηγητής νομικής για να καταλάβει ότι αυτοί οι μάρτυρες ανταλλάσσουν τις πληροφορίες τους με την προστασία τους.
Οι μάρτυρες παντού κρίνονται από την αξιοπιστία τους σε σχέση με αυτά που καταθέτουν και με το πώς αυτά αποδεικνύονται και όχι αν καταθέτουν επώνυμα στο κοινό ή με καθεστώς προστασίας.
Ο νομικός, καθηγητής, κύριος Βενιζέλος έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει την κατάκτηση του νομικού πολιτισμού του δυτικού κόσμου περί προστασίας των μαρτύρων με το καφενειακό επιχείρημα: Είναι μόνον τρεις καταθέσεις, ανώνυμων, απροσδιόριστων, «προστατευομένων» μαρτύρων. (Δηλαδή…κύριε καθηγητά;)
Σαν τους χρυσαυγίτες που σκίζουν τα ιμάτιά τους να μάθουν τα ονόματα των προστατευόμενων μαρτύρων. Άλλωστε αυτοί οι προστατευόμενοι μάρτυρες στήριξαν τη δίωξη εναντίον της εγκληματικής οργάνωσης.
Στην Κολομβία πιθανώς να είναι καθημερινό το φαινόμενο απειλής των μαρτύρων. Στην Ελλάδα είναι πρωτόγνωρο αλλά το είδαμε και αυτό. Η λάσπη στον ανεμιστήρα είναι μέρος άσκησης πολιτικής για κάποιους και πίεσης αδυνάμων για πολύ περισσότερους – δυστυχώς, αλλά είναι.
Αντί λοιπόν να προσπαθούν να αφανίσουν τους μάρτυρες, οι εμπλεκόμενοι, ας φέρουν τις αποδείξεις της αθωότητας που διατυμπανίζουν ότι έχουν. Αποδείξεις. Όχι κραυγές και σε καμία περίπτωση απειλές. Άλλωστε οι ίδιοι δεν είναι που ομνύουν στην Δικαιοσύνη; Ε, η Δικαιοσύνη προβλέπει το καθεστώς των προστατευόμενων μαρτύρων. Τι δεν καταλαβαίνουν;
