Η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει τους ηγέτες των χωρών να δεχτούν στις χώρες τους μετανάστες. Με μια πρώτη ματιά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτό είναι ένα ανθρωπιστικό μέτρο αλλά δεν είναι. Ο λόγος για τον οποίο δεν είναι σωστό αυτό είναι απλός. Δεν γίνεται να σε κάνει κάποιος αντιρατσιστή με το ζόρι, πρέπει να το νιώθεις από μόνος σου.
Επιπλέον δεν είναι θέμα ρατσισμού και αντιρατσισμού η υποδοχή των μεταναστών αλλά είναι θέμα πολιτικής. Οι ανθρώπινες ζωές σαφώς και δεν είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να μας αγγίζει αλλά δεν είναι δυνατόν μια χώρα σαν την Ελλάδα για παράδειγμα να δεχτεί μεγάλο αριθμό μεταναστών διότι έχει πολλά και σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι άλλο πράγμα είναι η αγάπη που νιώθει ο ένας για τον άλλο άνθρωπο και είναι άλλο πράγμα αυτή η πίεση να γίνει ο κόσμος «αντιρατσιστής» με το ζόρι. Αυτό δεν γίνεται έτσι απλά γιατί είναι θέμα παιδείας και ανθρωπιάς. Για παράδειγμα όταν ο Ντόναλντ Τράμπ δηλώνει ότι η χώρα του από εδώ και πέρα θα δέχεται συγκεκριμένο αριθμό μεταναστών και από συγκεκριμένες χώρες, δεν είναι ρατσιστής αλλά ρεαλιστής. Δεν είναι δυνατόν να μην κοιτάς πρώτα τον λαό και να δίνεις προτεραιότητα στους μετανάστες. Για να μην υπάρξει παρανόηση να αναφέρω ότι εννοείτε ότι αν κάποιος άνθρωπος έρθει από την χώρα του στην δικιά σου και είναι ταλαιπωρημένος, θα τον βοηθήσεις και θα του δώσεις τις πρώτες βοήθειες.
Είναι διαφορετικό πράγμα να βοηθάς τους συνανθρώπους σου και διαφορετικό πράγμα να βοηθάς μόνο τους μετανάστες και διαφορετικό πράγμα είναι, πρώτα να βοηθάς τους πολίτες της χώρας σου και μετά όλους τους υπόλοιπους. Ο πραγματικός ρατσισμός είναι ο διαχωρισμός που κάνουν κάποιοι κύριοι οι οποίοι λαμβάνουν χρηματοδοτήσεις ώστε να «πουλάνε» αντιρατσισμό και δήθεν ανθρωπισμό. Πως είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι είναι βοήθεια να δεχόμαστε μετανάστες και να τους φυλακίζουμε κατά δεκάδες μέσα σε στρατόπεδα;
Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτούμε το εξής:
Όλα αυτά τα παιδάκια που έρχονται από άλλες χώρες μετά από λίγο καιρό που θα καταλήξουν; Ποιος θα τα εκμεταλλευτεί με οποιοδήποτε τρόπο; Αν οι ηγέτες του κόσμου ήταν πραγματικά ανθρωπιστές θα φρόντιζαν να μην δημιουργούν πολέμους στις χώρες των μεταναστών γιατί αυτοί οι άνθρωποι πριν τους βομβαρδίσουν οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Τούρκοι είχαν ένα σπίτι και μια πατρίδα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν αυτοί που εμφανίζονται ως αντιρατσιστές είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Βέβαια για να μην βάζουμε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο «τσουβάλι» είναι συνετό να σκεφτούμε ότι πάντα υπάρχουν αυτοί που όντως ενδιαφέρονται πραγματικά.
Του Γιώργου Φαρμάκη
