του Ευθ. Π. Πέτρου
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας έμπαινε στη διαδικασία επιλύσεως του σκοπιανού, ασφαλώς δεν τον ενδιέφερε καθόλου η διαφύλαξη της εθνικής μας κληρονομιάς. Ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολείται με τα εθνικά θέματα. Τα απεχθάνεται. Κάποιοι από αυτούς βρίσκουν μια διεστραμμένη ικανοποίηση στις εθνικές ταπεινώσεις τις οποίες προκαλούν στην χώρα. Επιπροσθέτως το κόμμα του δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα συνοχής. Ακόμη και αν η λύση είναι η χειρότερη δυνατή, στον ΣΥΡΙΖΑ θα κουνήσουν αδιάφορα τους ώμους τους και θα συνεχίσουν με την βεβαιότητα ότι οδήγησαν την χώρα βαθύτερα στην διεθνιστική σαπίλα στην οποία οι ίδιοι είναι βυθισμένοι μέχρι τον λαιμό. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως ο οποίος διακρίνεται για την μικροπολιτική του επιτηδειότητα ήξερε ακόμη, ότι μπορούσε δια του σκοπιανού να προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα στην ΝΔ.
Και πράγματι το εθνικό αυτό ζήτημα ανέδειξε τον διχασμό ανάμεσα στην φιλελεύθερη κεντρο-κάτι(!) ηγεσία της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και τον μεγάλο όγκο των δεξιών ψηφοφόρων της. Για αυτό και από την αρχή ο Τσίπρας επενδύει στο διχασμό. Περιφρονεί επιδεικτικά το σύνολο του πολιτικού συστήματος και έχει αποδυθεί σε μια πρωτοφανή προπαγάνδα αναδείξεως των ελαστικών γραμμών, που ετήρησε η χώρα έναντι του κρατιδίου των Σκοπίων, από την ημέρα της δημιουργίας του μέχρι σήμερα….
Το Βουκουρέστι καταφύγιο του ηττημένου
Δεν είναι δύσκολο να πυροδοτηθούν τριβές σε ένα κόμμα με ανερμάτιστες πολιτικές θέσεις που είναι «οργανωμένο» σε… βαρονίες με μοναδικό συνεκτικό παράγοντα την προσδοκία της εξουσίας. Εκεί βεβαίως τα πράγματα δεν πήγαν όπως ο proti fora aristera πρωθυπουργός τα περίμενε, διότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάλαβε κάποια στιγμή ότι έπρεπε να ποιήση την ανάγκη φιλοτιμία και να αφήσει τους βουλευτές του να αποφασίσουν μόνοι αν θα μετάσχουν ή όχι στα συλλαλητήρια. Μόνη να υπερασπίζεται την λεγομένη «γραμμή του Βουκουρεστίου» έμεινε η αμετανόητη Ντόρα Μπακογιάννη. Να θυμίσουμε ότι στο Βουκουρέστι το 2008 ναι μεν απετράπη η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, αλλά η ελληνική πλευρά είχε συμφωνήσει στον σύνθετο όνομα με χρήση του όρου «Μακεδονία». Αυτός ήταν ο… «έντιμος συμβιβασμός» της εποχής ο οποίος προσέκρουσε στην αδιαλλαξία των Σκοπιανών, η οποία σήμερα μόνον προσωπείο έχει αλλάξει.
Το παίζουν διαλλακτικοί αλλά μόνο κάποια ονόματα δρόμων και πλατειών φαίνονται πρόθυμοι να αλλάξουν. Να τονίσουμε λοιπόν εδώ ότι ο «έντιμος συμβιβασμός» το οποίο επαναλαμβάνουν μονότονα οι πολιτικές ηγεσίες μας, είναι το καταφύγιο του ηττημένου. Και μόνο που χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση είναι σαν να παραδέχονται εκ των προτέρων ότι τα Σκόπια ευρίσκονται σε θέση ισχύος. Και μάλλον κάποιοι το καταλαβαίνουν, μια και από το 1974 και μετά η ελληνική πολιτική σκηνή βρίθει φοβικών συνδρόμων και ψοφοδεών ανθρώπων. Για αυτό και φθάσαμε στο σημερινό κατάντημα. Σε κάθε τομέα….
Τα αιώνια φοβικά σύνδρομα
Στα φοβικά αυτά σύνδρομα αποδίδεται και το ότι αφήσαμε το πρόβλημα να χρονίζει. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τολμούσαν να το αγγίξουν. Έτσι τα Σκόπια αναγνωρίσθηκαν με το όνομα «Μακεδονία» από 140 χώρες. Αυτό τους δίνει ένα πλεονέκτημα, όσο η ελληνική πλευρά παραμένει άτολμη και δεν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει κάν μιαν αυστηρή γλώσσα. Είναι αστείο να βλέπουμε τα Σκόπια και να μιλάμε για «απειλή». Τα Σκόπια είναι μια αδύναμη χώρα με μηδενικές σχεδόν στρατιωτικές δυνατότητες.
Επιπροσθέτως, δεν υπάρχει συμπαγές εσωτερικό μέτωπο (ο πληθυσμός τους χωρίζεται σε μια βουλγαροσλαβική εθνική ομάδα που αυτο-ονομάζονται Μακεδόνες), καθαρούς Σέρβους και Αλβανούς. Τούτο σημαίνει ότι και οι δυνατότητες αυτού του κρατιδίου να αναπτυχθεί στρατιωτικά σε σημείο που να μας απειλήσει είναι μηδαμινές. Αλλά πέρα από τις ισορροπίες είναι ζήτημα εθνικού κύρους για την πλευρά μας να μην υποχωρήσουμε. Γιατί θα ανοίξουν οι ορέξεις και άλλων.
Και εννοούμε τους Τούρκους, οι οποίοι συνιστούν μιαν άμεση και πραγματική απειλή και τους Αλβανούς, οι οποίοι σε αντίθεση με τους Σκοπιανούς έχουν την δυναμική της αναπτύξεως σε αξιόλογη στρατιωτική δύναμη.
Οι Σκοπιανοί λοιπόν, πρέπει να υποχρεωθούν σε μιαν επώδυνη υποχώρηση. Η εκατέρωθεν αποδοχή μιας συνθέτου ονομασίας, συνιστά επώδυνη υποχώρηση για την Ελλάδα και κέρδος για τα Σκόπια. Που είναι βέβαιον ότι σε επόμενη φάση θα αποτινάξουν το όποιο συνθετικό θα προστεθεί στην λέξη Μακεδονία. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Τουλάχιστον να υποχρεωθούν να συνομολογήσουν ότι δεν θεωρούν εαυτούς «μακεδονικό έθνος». Να αναγνωρίσουν δηλαδή και να διακηρύξουν χωρίς περιστροφές και επιφυλάξεις αυτό που είχε παραδεχθεί ο Κίρο Γκλιγκόρωφ. Ότι δηλαδή: «Ήλθαμε εδώ τον 7ο αιώνα.
Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, αλλά κατοικούμε σε έναν τόπο που λέγεται Μακεδονία και από αυτό παίρνουμε το όνομά μας». Να υποχρεώσουμε λοιπόν τους Σκοπιανούς να αποκηρύξουν τον ψευδεπίγραφο ισχυρισμό ότι συνιστούν το «μακεδονικό έθνος». Θα μας πουν ότι τους είναι επώδυνο. Ότι ο πληθυσμός τους θα αντιδράσει. Μπορεί να δούμε και συλλαλητήρια στα Σκόπια. Πρέπει να μείνουμε ανυποχώρητοι. Να οδηγήσουμε αυτούς να αποδεχθούν «έντιμο συμβιβασμό». Είναι για μας ζήτημα εθνικού κύρους.
