Το 1983 η Κοινωνική – Πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με το Σήμερα. «Ζωντάνεψα» ένα κείμενό μου (του 1983) με την παρατήρηση ότι όπως το 1983 έτσι και το 2018 είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένο στην ΕΛΛΑΔΑ – και μόνον … «Δεν έμαθα ποιες είναι οι πολιτικές εκτιμήσεις των «σοφών» για την συγκέντρωση στην κηδεία του Τζώρτζη Αθανασιάδη. Ούτε ακόμη μπορώ να πω με σιγουριά για την αριθμητική συγκρότηση συγκέντρωσης την περασμένη Τετάρτη. Για ένα πράγμα όμως είμαι απόλυτα σίγουρος. Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια οι Έλληνες σύσσωμοι ξεχύθηκαν και πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας. Για πρώτη φορά όλοι αυτοί, οι καλοπερασάκηδες, οι φοβισμένοι, οι εφησυχασμένοι. Με μια εθνική ψυχή. Μ’ έναν τρομερό δυναμισμό φώναξαν. Ύψωσαν τη γροθιά της αγανάκτησης. Ενωμένοι σ’ έναν κοινό σκοπό. Παθιασμένοι απ’ την πολιτική αδικία. Νέοι και Γέροι. Γυναίκες και Παιδιά. Φτωχοί και Πλούσιοι. Υπάλληλοι και Βιομήχανοι. Ολοι αυτοί, που άλλες φορές κρυβόντουσαν ακόμη και την ώρα που πήγαιναν στην Κάλπη, έδεσαν τα χέρια σε μια πανανθρώπινη ΕΛΛΗΝΙΚΗ δύναμη. Κανένας δεν το περίμενε. Πρωτάκουστο. Απρόσμενο. Ασυνήθιστο το γεγονός να βρεθούν στους δρόμους οι Έλληνες. Ναι, τους χειροκρότησα μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Γιατί, για πρώτη φορά είδα τόσο πάθος και ένταση. Και τόση πίστη σ’ ένα σύνολο κόσμου που δεν μας είχε συνηθίσει σε παρόμοιες εκδηλώσεις. Τόσο Μαχητικές. Τόσο Εθνικές. Τόσο Δυνατές. Ήρθε το γεγονός της κηδείας σαν πυρσός για να ανάψει τις καρδιές και την πολιτική βούληση όλων αυτών που χρόνια τώρα λούφαζαν στην επικαιρότητα. Αδιαφορούσαν για τις έντονες πολιτικές προσμίξεις. Κορόϊδευαν τις πολιτικές συγκεντρώσεις. Κλεινόσαντε στα σπίτια τους και περίμεναν την εξ’ ύψους παρηγοριά ή την πολιτική λύτρωση από όλους τους άλλους χωρίς οι ίδιοι να κάνουν ποτέ το παραμικρό. Περίμεναν και συζητούσαν κρυφίως για τα πολιτικά μελλούμενα ή δρώμενα. Κρυφά σχεδόν στο παρασκήνιο. Θεωρούσαν ότι η ενεργός ανάμειξη με την πολιτική ήταν λάθος ή και πρόκληση με την μοίρα ή με την τύχη της οικογένειάς τους. Το σύνθημα «κάποιοι άλλοι να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα» ήταν η κλασική δικαιολογία ή μόνιμο επιχείρημα στις διάφορες προκλήσεις για συμμετοχή στα Πολιτικά και Κοινωνικά γεγονότα της Ελλάδας. Αυτό που έγινε στην κηδεία του Τζώρτζη Αθανασιάδη ήταν η Αρχή. Η μεγάλη αφύπνιση των ήσυχων. Των πράων. Των νομοταγών. Που ξεφούντωσε σαν θεϊκή φλόγα και δύσκολα θα σβήσει. Δύσκολα θα κατασταλεί. Είναι πιο δυνατή απ’ τη βούληση. Και πιο ισχυρή απ’ την οποιαδήποτε καθημερινή Κομματική τοποθέτηση. Έτσι είναι η δομή των Ελλήνων και η διαχρονική θέληση τους για την διαφύλαξη και υπεράσπιση της Πατρίδας. Της Ελλάδας. Πέρα από Κόμματα και Πολιτικές. Αυτά… (Αθήνα, 24 Μαρτίου 1983)» Αυτά το 1983 και το Χθες είναι το Σήμερα. Πιο δύσκολο. πιο «φορτιμένο». και πιο ΑΓΝΩΣ- ΤΟ για την ΕΛΛΑΔΑ και την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
