Γράφει ο Ιωάννης Σ. Λάμπρου
Το παρόν σημείωμα αναφέρεται σε ένα ρεπορτάζ της ενημερωτικής τηλεοπτικής εκπομπής «Οι Αταίριαστοι», η οποία προβάλλεται, καθημερινά, από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ.
Το εν λόγω ρεπορτάζ του κ. Πάνου Σάκκα, προβλήθηκε την Τρίτη, 24 Ιανουαρίου (το ρεπορτάζ εδώ, https://www.youtube.com/watch?v=CKFijncNkxg, τίτλος βίντεο: «Πόσο ανοιχτόμυαλοι με την ομοφυλοφιλία είναι οι περαστικοί;»). Ο κ. Σάκκας, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από την εφαρμογή της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια έκανε σχετικές ερωτήσεις σε περαστικούς στην Πλατεία Συντάγματος. Ο τρόπος με τον οποίο ετίθεντο οι ερωτήσεις μαρτυρούσε την μεροληπτική στάση του δημοσιογράφου και τον τρόπο με τον οποίο ο τελευταίος εξανάγκαζε τους ερωτηθέντες να δώσουν την επιθυμητή για τον ίδιο (το δημοσιογράφο) απάντηση. «Αν είχατε ένα γιο, θα προτιμούσατε να είναι ομοφυλόφιλος ή τζογαδόρος;», «Εσείς τι θα προτιμούσατε για την κόρη Σας; Να γίνει λεσβία ή αλκοολική;» (2 φορές), «Με ποιον θα γινόσασταν πιο εύκολα φίλη; Με έναν δολοφόνο ή με μια τρανσέξουαλ;». Στις τρεις από τις τέσσερις περιπτώσεις η απάντηση των ερωτηθέντων ήταν απόλυτα σαφής μην αποδεχόμενοι το ψεύτικο δίλημμα απαντώντας «τίποτα από τα δύο». Σε μια περίπτωση στην ερώτηση, περί λεσβίας ή αλκοολικής, ένα κύριος, εμφανώς αιφνιδιασμένος, από το ερώτημα, απάντησε «Να είναι καλό κορίτσι». Η απάντηση αυτή, φυσικά, δεν συνεπάγεται αποδοχή «γάμου» ομόφυλων ζευγαριών και υιοθεσίας παιδιών από αυτά. Το να είναι η κόρη κάποιου καλό κορίτσι δεν συνεπάγεται να είναι ομοφυλόφιλη… Μπορεί να είναι καλός άνθρωπος όντας ετερόφυλη και αντίθετη στα πιο πάνω αιτήματα.
Κατ’ αναλογίαν θα μπορούσαν να τεθούν οι ακόλουθες ερωτήσεις σε έναν ομοφυλόφιλο. « Θα προτιμούσατε να βρισκόσασταν σε ένα αερόστατο με έναν μανιακό δολοφόνο, κανίβαλο ή με έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι απόλυτα νομοταγής και φυσιολογικός, αλλά ο οποίος αντιτίθεται στον «γάμο» ομόφυλων ζευγαριών και στην υιοθεσία παιδιών από αυτά;» Ή εναλλακτικά, «Ποιος θα προτιμούσατε να Σας εγχειρήσει: ένας χειρούργος 32 ετών, φανατικός υποστηρικτής του gay κινήματος ή ένας 55χρονος, με 2000 εγχειρήσεις στο ενεργητικό του, ο οποίος, όμως, για θρησκευτικούς λόγους, θεωρεί ότι η ομοφυλοφιλία συνιστά σοβαρή αμαρτία;» Επίσης, « Ποιον θα προτιμούσατε να είναι ο συνεταίρος Σας στη δουλειά; Ένας ομοφυλόφιλος καταχραστής και κλέφτης ή ένας τίμιος, εργατικός, ετερόφυλος με δεδηλωμένη την αντίθεση του στα αιτήματα των ομοφυλόφιλων περί «γάμου» και υιοθεσίας;».
Γίνεται εμφανής η βλακεία και ο στόχος των παραπάνω ερωτημάτων όπως άλλωστε και αυτών του κ. Σάκκα. Το τέχνασμα με το ψεύτικο δίλημμα χρησιμοποιήθηκε και στην ερώτηση «Τι θεωρείτε προτιμότερο για ένα μικρό παιδί; Να μεγαλώσει σε ένα ορφανοτροφείο με άλλα διακόσια παιδάκια ή να υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων που θα το αγαπάει και θα το προσέχει;». Σύμφωνα, λοιπόν, με τον αμερόληπτο δημοσιογράφο σε κάθε ορφανοτροφείο μεγαλώνουν 201 παιδιά, τα οποία είναι στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο χωρίς χώρο να αναπνεύσουν. Ο κ. Σάκκας υποθέτει ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι εξ’ ορισμού θα αγαπάει και θα προσέχει το παιδί, αν και υπάρχουν αποδείξεις περί του αντιθέτου. Εδώ, http://www.washingtontimes.com/news/2015/mar/27/adult-children-of-gays-say-gay-marriage-isnt-good-/, η περίπτωση παιδιών, στις ΗΠΑ, τα οποία μεγάλωσαν από ομόφυλα ζευγάρια και τα οποία είχαν προσφύγει στα αμερικάνικα δικαστήρια εναντίον της νομιμοποίησης «γάμου» μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών.
Είναι αλήθεια ότι το ορφανοτροφείο δεν αποτελεί το ιδανικό μέρος για να ανατραφεί ένα παιδί. Απουσία, όμως, λοιπών συγγενών και θετών γονέων, συνιστά την καλύτερη, υπό τις περιστάσεις, λύση. Προ ετών προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό ΕΡΤ-3, ένα επεισόδιο της εκπομπής «Αληθινά Σενάρια» με παρουσιαστή το δημοσιογράφο Μιχάλη Ασλανίδη. Η συγκεκριμένη εκπομπή αφορούσε πρώην τροφίμους του Παπάφειου ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη, σε προχωρημένη ηλικία πια, να επισκέπτονται τον τάφο του ευεργέτη και ιδρυτή του Ορφανοτροφείου Ιωάννη Παπάφη (1792-1886) στη Μάλτα. Οι πρώην τρόφιμοι, οικογενειάρχες πια, με παιδιά και εγγόνια, εξιστορούσαν ο καθένας τη δική του ιστορία. Γονείς δεν υπήρχαν για αυτά τα παιδιά. Υπήρχε, όμως, ένα ίδρυμα που έκανε σωστά τη δουλειά του. Τα παιδιά αυτά διψασμένα για μια οικογένεια που δεν την είχαν στην παιδική τους ηλικία, μόλις μεγάλωσαν, δημιούργησαν δικές τους.
Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, απουσία συγγενών και θετών γονέων, μεγαλώνει χωρίς οικογένεια, αλλά, αν το ίδρυμα του προσφέρει κάποιες βασικές αρχές, χωρίς αυτές να υποκαθιστούν την μητρική ( ετεροφυλική) αγάπη και την πατρική (ετεροφυλική) στοργή, μόλις μεγαλώσει υπάρχουν πολλές πιθανότητες να κάνει δική του οικογένεια. Ένα παιδί, το οποίο θα μεγαλώσει σε περιβάλλον ομόφυλου ζευγαριού, ούτε σε οικογένεια θα μεγαλώσει και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, μόλις ενηλικιωθεί, θα έχει τα απαιτούμενα ψυχοπνευματικά χαρακτηριστικά για να δημιουργήσει δική του οικογένεια (ετερόφυλοι γονείς και παιδί/ά). Η σωστή ανατροφή των παιδιών απαιτεί να πληρούνται, σωρευτικά, δύο προϋποθέσεις: τόσο ο ετερόφυλος σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων όσο και η σωστή, φυσιολογική ψυχοπνευματική τους συγκρότηση (το τελευταίο αφορά αμφότερους ομοφυλόφιλους και ετερόφυλους).
Σχετικά με το εξωτερικό, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πόσο είναι το ποσοστό ατόμων, τα οποία μεγαλώνοντας με ομόφυλα ζευγάρια, κατέληξαν και τα ίδια να έχουν ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό σε σχέση με το ποσοστό των συνανθρώπων μας, οι οποίοι έχουν τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό όντας μεγαλωμένοι σε ετερόφυλα ζευγάρια. Σε περίπτωση κατά την οποία το ποσοστό των ομοφυλόφιλων ατόμων μεγαλωμένων εντός των ομόφυλων ζευγαριών είναι αισθητά μεγαλύτερο από το μέσο όρο τότε η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια θα λειτουργήσει ως ένας μηχανισμός αναπαραγωγής του συγκεκριμένου σεξουαλικού προσανατολισμού πέραν των όσων προβλημάτων, ψυχολογικών και άλλων, μπορεί να αποκτήσει κάποιος. Χαρακτηριστική η έρευνα του Marκ Daniel Regnerus, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας – University of Texas at Austin, στο περιοδικό Social Science Research (How different are the adult children of parents who have same-sex relationships? Findings from the New Family Structures Study, Volume 41, Issue 4, July 2012, pp. 752–770).
Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, στο ίδιο περιοδικό, ακολούθησε και ένα δεύτερο κείμενο με τίτλο «Parental same-sex relationships, family instability, and subsequent life outcomes for adult children: Answering critics of the new family structures study with additional analyses», συμπληρωματικό της αρχικής έρευνας. Μεταξύ άλλων, ένα από τα συμπεράσματα που προέκυψαν είναι η αστάθεια και η πολλαπλότητα των ερωτικών συντρόφων των ομοφυλόφιλων γονέων. Πιο συγκεκριμένα, από τα 175 άτομα, ενηλίκων πια, τα οποία μεγάλωσαν στο πλαίσιο ενός ομόφυλου ζευγαριού δύο γυναικών, μόνο δύο είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες οι δύο σύντροφοι έμειναν μαζί από τη γέννηση του παιδιού έως την ενηλικίωση του. Παράλληλα, στην κατηγορία των ομοφυλόφιλων ανδρών από τις 61 περιπτώσεις, κανένα ζευγάρι δεν έμεινε μαζί από τη γέννηση του παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του.[1]
Παράλληλα, ο κ. Σάκκας, έχοντας, φυσικά, το ηθικό πλεονέκτημα όπως όλοι άλλωστε οι οποίοι απαιτούν «γάμο» ομόφυλων ζευγαριών και υιοθεσία παιδιών από αυτά, θεωρεί ότι νομιμοποιείται να γελοιοποιεί συμπατριώτες μας ρωτώντας τους «Πιστεύετε πως τα γκέι δελφίνια αν δεν είχαν επηρεαστεί από τα πρότυπα που προβάλλονται στην τηλεόραση θα είχαν παραμείνει στρέιτ ;»
Υπήρχαν, όμως, και κάποιες ενοχλητικές απαντήσεις όπως αυτές στην ερώτηση αν ομόφυλα ζευγάρια έχουν το δικαίωμα να φιλιούνται ή να κρατιούνται από το χέρι όπου τα δύο άτομα που ρωτήθηκαν σχετικά απάντησαν αρνητικά. Φυσικά και ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να εκφράσει την αγάπη του για το σύντροφο του/της και να δηλώσει ή να γνωστοποιήσει σε όλους τους υπόλοιπους αυτήν την αγάπη και τη δέσμευση. Δεν πρέπει, όμως, να αποτελέσει αφορμή ή εργαλείο για να νομιμοποιηθούν καταχρηστικές αξιώσεις περί «γάμου» και υιοθεσίας παιδιών, αξιώσεις οι οποίες δεν συνιστούν, σε καμία περίπτωση, ανθρώπινο δικαίωμα.
Η αποδοχή του διαφορετικού (ομόφυλα ζευγάρια) πρέπει να νοείται ως αποδοχή της ύπαρξης του ως μέρος της πραγματικότητας, και όχι με τρόπο που να αλλοιώνει το γνώριμο, αποδεκτό και απαραίτητο για την διαιώνιση της κοινωνίας μας (ετερόφυλα ζευγάρια). Δεν πρέπει να «προσλαμβάνωμεν το αλλότριο, φθείροντες το ημέτερον…» (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Η αποδοχή του διαφορετικού (ομόφυλα ζευγάρια) δεν συνεπάγεται την προσέγγιση του ως στοιχείο εξέλιξης και προόδου της ανθρώπινης κοινωνίας, ούτε ως αποδοχή της αλλοίωσης του νοήματος του γάμου μεταξύ ετερόφυλων.
Οι συμπατριώτες μας ομοφυλόφιλοι επαναλαμβάνουν, μονότονα, την ανάγκη σεβασμού, εκ μέρους της κοινωνίας, της επιλογής τους. Το πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται στην απουσία αυτής. Η επιλογή σημαίνει εκλογή, μεταξύ εναλλακτικών με την αποδοχή ότι αυτή η επιλογή συνεπάγεται τα πλεονεκτήματα της επιλεγείσας προτίμησης και την απώλεια των όποιων θετικών στοιχείων των υπόλοιπων προτιμήσεων που δεν επελέγησαν. Πολλοί ομοφυλόφιλοι απαιτούν την αποδοχή από την κοινωνία και τη θεσμική κατοχύρωση από την πολιτεία της αντισυμβατικής τους ταυτότητας και, ταυτόχρονα, ζητούν «γάμο» και υιοθεσία παιδιών, κατεξοχήν στοιχεία της συμβατικής ζωής των ετερόφυλων. Μιλάνε για δικαίωμα επιλογής αλλά δεν επιλέγουν αποδεχόμενοι τις συνέπειες της επιλογής τους. Επιζητούν τα πάντα. Απαιτούν τα πάντα.
[1] http://www.thepublicdiscourse.com/2012/10/6786/
