Διαβάζω: «Πονοκέφαλο στους κεντρικούς τραπεζίτες προκαλεί ο ποταμός ρευστότητας (31 δισ. €), που παραμένει εκτός τραπεζικού συστήματος, δυσχεραίνοντας την άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων» (Σοφοκλέουςin, 29/01/2018).
Ο συντάκτης εννοεί ότι συνεχίζεται η επιβολή των «capital controls», ΕΠΕΙΔΗ οι πολίτες δεν τοποθετούν το ρευστό χρήμα τους στις τράπεζες. Δηλαδή αντιστρέφει πλήρως την πραγματικότητα! Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη: ο κόσμος δεν τοποθετεί τα χρήματά του στις τράπεζες ΕΠΕΙΔΗ συνεχίζεται η επιβολή των capital controls!
Και εδώ που τα λέμε, γιατί κάποιος που έχει λίγη ρευστότητα, να την τοποθετήσει σε τράπεζα, αντί να την φυλάξει, σαν κόρη οφθαλμού, σε ένα δικό του ασφαλές μέρος;
Παλιά, ένας πολίτης είχε δυο σοβαρούς λόγους να καταθέσει τα χρήματά του σε τράπεζα.
Πρώτον, αυτό του έδινε ένα μικρό επιτόκιο, που μείωνε την «φθορά» του νομίσματος. Δεύτερον, η κατάθεση στην τράπεζα ήταν ασφαλής. Ο καθένας είχε την σιγουριά ότι το ποσό που κατέθετε, θα το έπαιρνε πίσω.
Σήμερα και οι δυο αυτοί λόγοι έχουν, όχι μόνο καταρρεύσει, αλλά πλήρως αντιστραφεί.
Ούτε κουβέντα βέβαια για επιτόκιο. Αλλά επιπλέον οι τραπεζίτες χρεώνουν την παραμικρή πράξη, ακόμα και όταν αυτή είναι εντελώς αυτοματοποιημένη, με μηδενικό κόστος για την τράπεζα. Ορισμένες φορές ο πολίτης πρέπει να πληρώσει, απλά και μόνο για… να ενημερωθεί! Η μόνη βεβαιότητα που του απομένει είναι ότι, όσο τα χρήματά του μένουν στην τράπεζα, τόσο θα μειώνονται
Επιπλέον η τράπεζα είναι σήμερα το πιο αβέβαιο και ανασφαλές μέρος για να σιγουρέψει ένας πολίτης τα χρήματά του. Δεν κινδυνεύει βέβαια από ληστεία, αλλά κινδυνεύει να του τα αρπάξει το Κράτος. Το «κούρεμα» είναι πλέον ένα αποδεκτό ενδεχόμενο, η νομιμότητα του οποίου δεν αμφισβητείται.
Αλλά επιπλέον το Κράτος μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλειδώσει τον λογαριασμό οποιουδήποτε πολίτη, χωρίς να απαιτείται απόφαση καμίας Δικαστικής Αρχής. Όταν το κράτος χρωστάει στον πολίτη, το μόνο που αυτός μπορεί να κάνει είναι να… περιμένει.
Ας θυμίσουμε ότι σήμερα το Κράτος χρωστάει 3,15 δισ. € στους πολίτες. Όταν όμως ο πολίτης χρωστάει στο Κράτος, το Κράτος μπορεί χωρίς προειδοποίηση να αδειάσει τον λογαριασμό του, ακόμα και αν το ίδιο το Κράτος χρωστάει στον συγκεκριμένο πολίτη το ίδιο ή και μεγαλύτερο ποσό!
Αλλά επιπλέον το Κράτος μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλειδώσει τον λογαριασμό οποιουδήποτε πολίτη, χωρίς να απαιτείται απόφαση καμίας Δικαστικής Αρχής. Όταν το κράτος χρωστάει στον πολίτη, το μόνο που αυτός μπορεί να κάνει είναι να… περιμένει.
Ας θυμίσουμε ότι σήμερα το Κράτος χρωστάει 3,15 δισ. € στους πολίτες. Όταν όμως ο πολίτης χρωστάει στο Κράτος, το Κράτος μπορεί χωρίς προειδοποίηση να αδειάσει τον λογαριασμό του, ακόμα και αν το ίδιο το Κράτος χρωστάει στον συγκεκριμένο πολίτη το ίδιο ή και μεγαλύτερο ποσό!
Ας θυμίσουμε την εξωφρενική διάταξη του Ν. 4152/2013 (νόμος της ΝΔ, τον οποίο εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ): «Το Δημόσιο διατηρεί το δικαίωμα, και μετά τη συμμόρφωση του οφειλέτη στη ρύθμιση τμηματικής καταβολής που του χορηγήθηκε, να επιβάλει κατασχέσεις και να εγγράφει υποθήκες σε περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη των συνυπόχρεων προσώπων ή των εγγυητών».
Ζούμε μια εποχή όπου η σύμπραξη τραπεζών-κράτους μοιάζει με ένα κονσόρτσιουμ, που σκοπό έχει να κηδεμονεύει τα χρήματα τον πολιτών. Όταν οι τράπεζες χρεοκοπούν, το κράτος δανείζεται εν ονόματι των πολιτών και σώζει… τους υπόλογους τραπεζίτες (από το 2012, το Κράτος χρέωσε τους πολίτες πάνω από 40 δισ. € για να τα δώσεις στους τραπεζίτες).
Με απλά λόγια, οι τραπεζίτες κακοδιαχειρίζονται τα χρήματα των πελατών τους και το Κράτος μας, αντί να τους κυρώσει βάσει της εξουσίας που διαθέτει, τιμωρεί τα θύματά τους, επιβάλλοντας στους πολίτες να δώσουν και άλλα χρήματα στους τραπεζίτες, οι οποίοι, δεν χρειάζεται πλέον να πηδήξουν από τα παράθυρα όπως στην μεγάλη χρεοκοπία του 1929. Οι ευγνώμονες τραπεζίτες, με την σειρά τους, θέτουν τους λογαριασμούς των πελατών τους στη διάθεση του Κράτους.
Με απλά λόγια, οι τραπεζίτες κακοδιαχειρίζονται τα χρήματα των πελατών τους και το Κράτος μας, αντί να τους κυρώσει βάσει της εξουσίας που διαθέτει, τιμωρεί τα θύματά τους, επιβάλλοντας στους πολίτες να δώσουν και άλλα χρήματα στους τραπεζίτες, οι οποίοι, δεν χρειάζεται πλέον να πηδήξουν από τα παράθυρα όπως στην μεγάλη χρεοκοπία του 1929. Οι ευγνώμονες τραπεζίτες, με την σειρά τους, θέτουν τους λογαριασμούς των πελατών τους στη διάθεση του Κράτους.
Το οποίο καθιστά υποχρεωτική την κατάθεση των χρημάτων των πολιτών στους τραπεζίτες. Έτσι ο κύκλος κλείνει. Η ολοκλήρωση του συστήματος είναι η γενικευμένη επιβολή του λεγόμενου «πλαστικού χρήματος». Ο πολίτης χάνει πλέον κάθε επαφή με το χρήμα του, εφόσον κάθε συναλλαγή βρίσκεται υπό τον έλεγχο και την αίρεση του συμπλέγματος κράτος-τράπεζα.
Η λογική εξέλιξη θα είναι η ποινικοποίηση της κατοχής ρευστού χρήματος. Μην μειδιάτε, έχει ήδη αρχίσει. Πρόσφατα ένας ηλικιωμένος φίλος μου πήγε σε μια τράπεζα για να χαλάσει ένα χαρτονόμισμα των 500 €. Ίσα που δεν φώναξαν την αστυνομία! Του ζήτησαν να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση για να εξηγήσει που βρήκε το χαρτονόμισμα και μετά από χίλια ζόρια, του το χάλασαν… κρατώντας προμήθεια 2,40 €!
Φίλοι μου από το εξωτερικό, μου λένε ότι όταν πάει κάποιος να τραβήξει από την τράπεζά του ένα ποσό που ξεπερνάει 2 ή 3 χιλιάδες ευρώ, πρέπει να κλείσει ραντεβού 15 μέρες νωρίτερα. Και κυρίως ο τραπεζίτης τον ρωτάει τι θέλει τα χρήματά του! Ναι, καλά διαβάσατε, ο τραπεζίτης ρωτάει τον άνθρωπο που του εμπιστεύτηκε δικά του χρήματά, τι θέλει να κάνει τα χρήματά του, για να δεχτεί να του δώσει πίσω τα χρήματά του!
Φίλοι μου από το εξωτερικό, μου λένε ότι όταν πάει κάποιος να τραβήξει από την τράπεζά του ένα ποσό που ξεπερνάει 2 ή 3 χιλιάδες ευρώ, πρέπει να κλείσει ραντεβού 15 μέρες νωρίτερα. Και κυρίως ο τραπεζίτης τον ρωτάει τι θέλει τα χρήματά του! Ναι, καλά διαβάσατε, ο τραπεζίτης ρωτάει τον άνθρωπο που του εμπιστεύτηκε δικά του χρήματά, τι θέλει να κάνει τα χρήματά του, για να δεχτεί να του δώσει πίσω τα χρήματά του!
Όποιος λοιπόν εκπλήσσεται, για την απροθυμία των πολιτών να καταθέσουν το ρευστό τους στις τράπεζες, μάλλον είναι αφελής. Εκτός αν επιχειρεί να μας πείσει ότι με τον τρόπο αυτό θα τελειώσουν τα capital controls, οπότε έχει αναλάβει την προπαγάνδα αυτού του νέου μορφώματος, που μπορούμε να αποκαλέσουμε «κονσόρτσιουμ κράτος-τράπεζα».
Σκέφτομαι ότι ήρθε η ώρα, στην επόμενη αναθεώρηση τους Συντάγματος, να συζητηθεί και το θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη να ΜΗΝ έχει τραπεζικό λογαριασμό.
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας και έχει σπουδάσει στον Καναδά.
