Ηρωική αυτοχαρκτηρίζει την πράξη του ο Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης, της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μια πράξη που δεν είναι πρωτοφανής στην εκκλησιαστική ιστορία, αλλά και μια πράξη που ερείδεται επί Ιερών Κανόνων. Στ΄αλήθεια, θέλει ηρωισμό, να πας απέναντι στο σύστημα, το οποίο όχι για την ουσία του θέματος αλλά για το «ονόρε», θα σε εξουθενώσει.
Θέλει ανδρεία, σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας, να θέτεις τον εαυτό Σου σε κίνδυνο ξεβολέματος από το δημόσιο. Θέλει όμως και τόλμη, να λες ότι θα λειτουργώ χωρίς να μνημονεύω τον επίσκοπο αλλά και δεν θα συλλειτουργώ με τους συνεφημερίους μου.
Η οριστική απόφαση, με όσα καταγράφηκαν στην μαγνητοσκοπημένη δημοσιοποίηση του κηρύγματος του, πιθανόν όχι επ΄εκκλησίας, φαίνεται ότι ήρθε μετά την διανομή του «ήξεις αφήξεις» φυλλαδίου «προς τον Λαό», της Ιεράς Συνόδου. Αυτό μάλλον, σφράγισε την άποψη του, ότι ο Επίσκοπος αποδέχεται τα της εν Κρήτη Συνόδου και εκ τούτου δημοσιοποίησε την αποτείχιση του την ημέρα του Ευαγγελίου της κρίσεως, με τη αποδοχή της αποφάσεως του, υπό το θερμό χειροκρότημα των ακροατών.
Διακοπή μνημοσύνου είχαμε και στο παρελθόν στην Εκκλησίας της Ελλάδος από τρεις Ιεράρχες, αλλά εκείνοι ήταν Δεσποτάδες και είχαν την εξουσία τους και κάτω από αυτήν άλλους. Μάλιστα διέκοψαν το Μνημόσυνο του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ως Ιεράρχες του Θρόνου, άχρι καιρού διοικητικώς εξαρτώμενοι από την Ελλαδική Εκκλησία, αλλά συνέχισαν να μνημονεύουν την προκαθημένη της Εκκλησίας της Ελλάδος, Ιερά Σύνοδο.
Βέβαια, θα μπορούσε ο εν λόγω κληρικός να ζητούσε την συνέχιση της διακονίας του σε Ιεράρχη, ο οποίος δεν υπέγραψε τις αποφάσεις της Κρήτης και όλα να ήταν μέλι γάλα.
Όμως επέλεξε να χαρακτηρίσει τον επίσκοπο του ως Οικουμενιστή και να προκαλέσει παραμένοντας στην Θεσσαλονίκη. Ίσως ένας διαλλακτικός Επίσκοπος να αποδεχόταν το γεγονός και να το κρατούσε λανθάνων, εντός των ορίων της Μητροπόλεως τους. Ο παπά Νικόλας όμως, δεν αφήνει περιθώρια να μην προκληθούν αντιδράσεις στις δικές του δράσεις. Ο Θεός βοηθός.
