Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος – Κιλκίς
Ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου θυμίζει τὴν ἀρχαία φράση, τὴν ὁποία ἔλεγε καθημερινὰ ὁ ὑπηρέτης στὸν Πέρση βασιλιὰ Δαρεῖο, ὑπενθυμίζοντάς του ὅτι ἔπρεπε νὰ τιμωρήσει τοὺς Ἀθηναίους, γιατί συμμετεῖχαν στὴν πυρπόληση τῶν Σάρδεων: «Δέσποτα, μέμνησο τῶν Ἀθηναίων!», τοῦ ἔλεγε κάθε πρωὶ ποὺ ἄνοιγε τὰ μάτια του.
Ναί, εἶναι δανεισμένο τὸ «μέμνησο» ἀπὸ τὴ φράση ἐκείνη. Μόνο ποὺ γράφεται ἐδῶ, ὄχι γιὰ νὰ ἐγείρει αἰσθήματα ἐκδίκησης ἢ ἀντιπάθειας σὲ πρόσωπα, ὅπως αὐτὴ τοῦ Δαρείου πρὸς τοὺς Ἀθηναίους, ἀλλὰ γιὰ νὰ στηθεῖ ὡς μία μικρὴ ἀσπίδα ἀντίστασης στὴν καταστροφικὴ…προσπάθεια μεταπατεροποίησης τῆς Παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ βοηθήσει στὸ κατὰ δύναμη, ὥστε ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου νὰ ἐντυπωθεῖ καὶ νὰ παραμείνει στὴ θύμηση καὶ στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ, ὡς τὸ θλιβερὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο κατέστη ἐπισήμως ἔρεισμα καὶ ἐφαλτήριο διάδοσης καὶ ἑδραίωσης τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἀκόμη δέ, ὅτι ἡ σύνοδος αὐτὴ πραγματοποιήθηκε, γιὰ νὰ γίνει ἡ δικλείδα ἀσφαλείας, ποὺ ἔρχεται νὰ κλειδώσει, νὰ ἐπιβεβαιώσει, νὰ ἐγκρίνει καὶ νὰ διασφαλίσει τὴν «κανονικότητα» τῶν μέχρι τοῦδε ἀλλὰ καὶ πασῶν τῶν διαπραχθέντων καὶ διαπραχθησομένων οἰκουμενιστικῶν αὐθαιρεσιῶν.
Εἶναι πολὺ σοβαρὴ καὶ ἀξιοθρήνητη ἡ κατάσταση. Δὲν ξέρουμε, μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴ σύνοδο, πόσο γρήγορα θὰ ἐξελιχθοῦν τὰ γεγονότα καὶ ποιὸς θὰ εἶναι ὁ πνευματικός της ἀντίκτυπος. Μὲ πεῖσμα καὶ ἀγωνία πολλή, ἀλλὰ καὶ μὲ μεθόδους ξένες πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, σπεύδουν οἱ «μηχανικοί» τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου νὰ τὴν «ἐγκαταστήσουν», διὰ τοῦ ἐτσιθελισμοῦ, στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν. Ἄκοντος ἐκόντος τοῦ πληρώματος, πλέον, ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα ἔχουν καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ ἔχουν ὡς βάση σχεδιασμοῦ, ἑρμηνείας καὶ ἐκτέλεσής τους τὶς ἀποφάσεις αὐτῆς τῆς συνόδου. Μ` ἕνα λόγο χαράχτηκε νέα πορεία τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνη μὲ τὸ γενικότερο κλίμα τῆς ὁμογενοποίησης τῶν πάντων, κάτω ἀπὸ τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα τῆς πανθρησκείας καὶ ἰσχυρὸ ρεῦμα τῆς παγκοσμιοποίησης.
Ἂν λοιπὸν ἀρχίσει νὰ περνᾶ στὴ λήθη ἡ σύνοδος, σημαίνει πὼς δὲν θεωρεῖται μόλυσμα, πὼς εἶναι ἀκίνδυνη γιὰ τὴν ἐξάπλωση πνευματικοῦ λοιμοῦ. Ἄρα δὲν ἐνοχλεῖ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ συνεπῶς κατατάσσεται στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ ὅλες τὶς προηγούμενες Συνόδους.
Γιὰ νὰ ἔχει ὅμως τὸ δικαίωμα τῆς λησμονιᾶς ἡ σύνοδος αὐτὴ ἀπὸ τὶς καρδιές, οἱ ὁποῖες σέβονται τοὺς ἁγίους καὶ τὴν παρακαταθήκη τους, πρέπει νὰ διαγραφεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, χωρὶς νὰ μείνει κανένα ἴχνος ἀπὸ τοὺς βέβηλους καὶ σεσοφισμένους μύθους της. Νὰ ἀκυρωθοῦν οἱ ἀποφάσεις της, ὅπως οἱ κανόνες ὁρίζουν, γιὰ νὰ ξανάρθει ἡ ἠρεμία στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐξαλειφθεῖ μία ἀπὸ τὶς σοβαρὲς αἰτίες τῶν πολλῶν καὶ μεγάλων κακῶν ποὺ συμβαίνουν καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ συμβαίνουν στὴν πατρίδα μας.
Μὴν ἀμφιβάλλουμε πὼς οἱ προτεσταντικῆς προέλευσης ἠθικοπνευματικὲς ἐκτροπές, ποὺ διαβρώνουν σήμερα στὸν τόπο μας τὸ πατροπαράδοτο ἦθος, χτυπώντας ἀσεβῶς τοὺς εὐαίσθητους καὶ ἱεροὺς χώρους, βλέπε παιδεία, εἶναι ἀπόρροια τοῦ πνεύματος τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου. Διότι, δὲν ἔχουν τόση σημασία οἱ θεολογικὲς ἀναλύσεις τῶν ἀποφάσεών της, ὅσο αὐτὸ ποὺ κρύβεται πίσω ἀπ` αὐτὲς καὶ ὁ σκοπὸς ποὺ ἐπιδιώκεται. Ὅσοι παρακολουθοῦν μὲ ἀγωνία καὶ ἀκόμη περισσότερο ὅσοι ἀντιστέκονται, ἀγωνιζόμενοι κατὰ τοῦ νέου αὐτοῦ ἀντιρωμαίικου καθεστῶτος, ξέρουν πολὺ καλὰ πὼς ὑπάρχει σχέση τῶν δύο αὐτῶν πραγμάτων.
Κι ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεῖο καθίδρυμα καὶ λειτουργεῖ ὄχι μόνο μέσα τὸ χρόνο καὶ μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων, ὅσοι ζοῦμε στὶς ἡμέρες αὐτές, κατὰ τὶς ὁποῖες διαπράττεται ἡ παρανομία καὶ βιώνουμε ζωντανὸ τὸν πειρασμό, ἂν δὲν σταθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό. Διότι θὰ παραδώσουμε ἀμαχητὶ στὶς ἑπόμενες γενιὲς ἕνα πνευματικὸ ἔκτρωμα, ἕνα δηλητήριο μὲ ψεύτικο φαρμακευτικὸ – θεραπευτικὸ ἐπικάλυμμα, τὸ ὁποῖο ὕπουλα καὶ κρυφά, ἀλλὰ σταθερά, θὰ ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς στὴν ἀπώλεια.
Γι` αὐτό, πάση θυσία, πρέπει νὰ παραμείνει ἀναμμένη καὶ ζωντανὴ ἡ μνήμη της ὡς μέγα πνευματικὸ ἔλλειμμα, ποὺ προκαλεῖ πόνο στὴν ψυχὴ καὶ συνεπῶς καὶ ὡς θέμα διαρκοῦς ἑτοιμότητας καὶ προσευχῆς. Διότι μὲ τὸν τρόπο ποὺ προωθεῖται ἡ ἐπιβολὴ τῶν ἀποφάσεών της, μόνο τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ τὴν ἀνακόψει.
Παρόλα αὐτὰ καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ ὑπερβαίνουν τὶς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ διαφεύγουν τῆς ἀντίληψής του:
Λαὲ τοῦ Θεοῦ, μὴν ξεχνᾶς τὸ Κολυμπάρι!
Σάββας Ἠλιάδης,
Δάσκαλος – Κιλκίς,
