Σοβαρά τώρα, δεν υπάρχει τίποτα πέραν κριτικής και σχολιασμού, τίποτα το οποίο μπορεί να μας αφήσει έστω και λίγο άφωνους; Ο Χρήστος Κιούσης γράφει για τα social media κι αυτά που δυστυχώς φανερώνουν για το τι έχουμε και κυρίως τι δεν έχουμε πια: ανθρωπιά!
Δεν είναι τα social media η αιτία, είναι απλά το πεδίο βολής που ασκούνται καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι, λιγότερο για να επικοινωνήσουν και περισσότερο για να “ξεχωρίσουν”. Αλλά γιατί τόσο ανάγκη να ξεχωρίσουν και τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν, να γράψουν, να αναπαράγουν για να ξεχωρίσουν…
Προχτές συνέβη ένα από τα δυστυχώς πάρα πολλά τροχαία δυστυχήματα που συμβαίνουν στη χώρα μας κάθε χρόνο. Η εικόνα που καταγράφηκε ήταν ανατριχιαστική και η δυστυχής σύμπτωση αληθινά τραγική. Επίσης ανατριχιαστική και τρομακτική για μένα, η αντανακλαστική ανάγκη πολλών πληκτρολογίων να σχολιάσουν. Όχι να σχολιάσουν την τραγικότητα του γεγονότος ή το σπάνιο της δυστυχούς σύμπτωσης, αλλά έτσι όπως ήταν με το φρέντο καπουτσίνο και το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ανά χείρας, αποφάσισαν να δικάσουν, να κατηγορήσουν, να εξευτελίσουν νεκρούς και ζωντανούς. Από άνθρωποι έγιναν δίποδοι λογαριασμοί σε twitter και facebook και ξεκίνησαν. Πόσο εύκολο να το κάνεις ανώνυμα…
Το να δεις την είδηση και να τη σχολιάσεις με επιπολαιότητα, με προχειρότητα ρε φίλε ανάμεσα στην παρέα σου, στην οικογένειά σου, να πεις μια μαλακία ιδιωτικά πάντως, είναι δυστυχώς ενδεικτικό της χοντροπετσιάς στην οποία εκπέσαμε. Θα συγκλονιστείς από το τραγικό, αλλά θα το ξεχάσεις συντομότερα απ’ ότι πρέπει. Δε θα παραδειγματιστείς από τίποτα, δε θα σκεφτείς καθόλου. Το να σπεύσεις όμως να αρπάξεις το smartphone, να κάνεις log in για να γράψεις μια μαλακία και μισή και μετά να την αμολήσεις σαν εγκεφαλική κλανιά στο ψηφιακό σύμπαν, δείχνει το απέραντο του πόσο σκατόψυχος έχεις γίνει. Έκανες ένα διάλειμμα από την φανατική σου ενασχόληση με το Survivor, το Rising Star, το Voice ή ό,τι άλλο, για να καταπιαστείς σαν hater με ένα συμβάν που στοίχισε τη ζωή σε μια νέα κοπέλα, το μωρό της, δυο νέους ανθρώπους;; Σοβαρά τώρα;; Πρόλαβες να διαχωρίσεις ταξικά, να δικάσεις, να συμψηφίσεις, να πετάξεις και μια παπαριά για τον Παντελίδη, για τους μισθούς στα Jumbo, για τη διαφημιστική τους καμπάνια, να δημιουργήσεις το hashtag #πόρσε ή #jumbo και να το ανεβάσεις και ψηλά στα trend topics;
Λυπάμαι που το μαθαίνεις από μένα, αλλά είσαι η θλίψη των γονιών σου, η ντροπή των παιδιών σου αν δυστυχώς έχεις, είσαι η αποτυχία των δασκάλων σου και μια τελειωμένη υπόθεση γενικά. Ο κυνισμός είναι η δική σου ανίατη ασθένεια, που όμως σε αντίθεση με τον καρκίνο είναι και τραγικά μεταδοτική. Πληκτρολόγησες κάτι που θα διαβάσουν άνθρωποι κοντινοί, συγγενείς και φίλοι που πονάνε πραγματικά και πάτησες το enter στον ηθικό σου θάνατο. Ηθική προφανώς δεν είναι το πόσες φορές θα γράψεις ή θα προφέρεις λέξεις όπως κώλος ή βυζιά ή πέος ή ό,τι άλλο. Μεταξύ άλλων όμως, είναι σίγουρα η συναίσθηση του πότε πρέπει να στέκεσαι σιωπηλός μπροστά στον πόνο. Επώνυμα και ανώνυμα.
Η ανωνυμία είναι το κλειδί αυτής της ηθικής κατρακύλας πιστεύω. Πολλοί γενναίοι άνθρωποι υπέφεραν κι έδωσαν τη ζωή τους επώνυμα, στηρίζοντας τις ιδέες τους και υπερασπιζόμενοι ιδέες άλλων, άντεξαν τον πόνο του βασανιστή αρνούμενοι να καταρρεύσουν ηθικά και να υπογράψουν ένα απλό κωλόχαρτο, πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, για να μπορεί το κάθε τσουτσέκι του 2017 να φτιάχνει ένα username του τύπου @ameiliktos ή @timwros ή @adekasti κι έπειτα υπό την ασφάλεια του ανώνυμου όχλου, να γράφει τα πιο εμετικά σχόλια, ακόμα και για τον ίδιο τον θάνατο. Κι έπειτα αυτό το τσουτσέκι να έχει το θράσος να λέει, ότι έχουμε ελευθερία λόγου και δημοκρατία. Τη δημοκρατία όμως αφού τη γεννήσαμε, μετά τη γαμήσαμε σ’ αυτόν τον τόπο, όπως λέει και το ανέκδοτο, για να γεννήσουμε εσχάτως την ισοπεδοκρατία των social media. Και τώρα το κάθε @poutanaki ή @paidaras ή @antraklas δηλώνουν ακτιβιστές του hashtag, ακτιβιστές της πορδής δηλαδή, ποδοπατώντας κάθε έννοια πολιτισμού, ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Όποιος και νά ‘σαι, ό,τι και να έχεις στο μυαλό σου δήλωσέ το επώνυμα ακόμα κι αν είναι ακραίο, αλλά μην κρύβεσαι πίσω από ένα nickname του κώλου. Ας μην παραμυθιαζόμαστε, ότι πρόκειται δήθεν για πιτσιρίκια, που δεν ξέρουν τι κάνουν. Μια χαρά ενήλικες είναι, που δυστυχώς ψηφίζουν κι αυτό εξηγεί κατά πολύ, γιατί είμαστε σήμερα εδώ που είμαστε. Ποιός Τσίπρας μας φταίει μετά και ποιός Σόιμπλε και ποιό ΔΝΤ;; ‘Εκραξα κάτι τέτοιους και μάλιστα με το γάντι τις προάλλες κι άρχισαν να απαντάνε κάτι κομπλεξικά του τύπου “εντάξει ρε Κιούση, μην κάνεις έτσι, θα τα τσιμπήσεις κι εσύ τα retweet σου και τα fav σου”. “Μόνο στα δικά σας άρρωστα και ηλίθια μυαλά τα retweet και τα fav είναι το νέο νόμισμα της εποχής κάφροι” ήθελα να τους απαντήσω, αλλά βλακωδώς δεν το έκανα γιατί βλέπετε δε θα ήμουν politically correct…
Τι κρατάω από το προχτεσινό τραγικό γεγονός; Ότι τα παιδιά μου στο σχολείο διδάσκονται Θρησκευτικά, αλλά όχι Κυκλοφοριακή Αγωγή. Επίσης, ότι αν διδάσκονταν Κυκλοφοριακή Αγωγή, θα ήταν μάλλον η ώρα του παιδιού, όπως ήταν στα χρόνια μου ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός. Κρατάω το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε κάθε μέρα, που εμείς και οι αγαπημένοι μας επιστρέφουμε σπίτι ζωντανοί και ασφαλείς. Κρατάω την τεράστια ευθύνη που έχω σαν οδηγός κάθε φορά που γυρνάω το κλειδί στη μίζα κι ότι τότε πρέπει να αφήνω όλες μου τις σκέψεις και τα νεύρα μακριά από το τιμόνι. Τέλος διαλέγω να κρατήσω την ελπίδα ότι υπάρχει ζωή και περά από τα social media, ότι αυτοί οι σκατόψυχοι είναι μια θορυβώδης εμετική μειοψηφία. Γιατί αν δεν είναι…
Πηγή: http://www.gazzetta.gr
