Η παράγραφος 7 του άρθρου 42 ( πρώην άρθρο 17) της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση αναφέρει ότι «σε περίπτωση κατά την οποία κράτος μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών».
Με το άρθρο αυτό είναι ξεκάθαρο ότι, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει την Ελλάδα σε περίπτωση επίθεσης από άλλη χώρα. Η ΕΕ με τη σιγή ιχθύος που τηρεί απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας, παραβιάζει την ίδια την ιδρυτική της συνθήκης, με άλλα λόγια το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Η Τουρκία, υποψήφια χώρα για ένταξη στην ΕΕ και με δική μας συναίνεση, αφού κατέλαβε παράνομα τη Βόρεια Κύπρο και έβαλε πόδι σε ένα μικρό ελληνικό νησί, τα Ίμια, τώρα αμφισβητεί ευθέως την εδαφική μας ακεραιότητα. Μας οδηγεί σε κούρσα εξοντωτικών αμυντικών εξοπλισμών, διογκώνοντας το τεράστιο χρέοςς μας που το μεγαλύτερο μέρος του συνδέεται με τον ίδιο λόγο. Όλο αυτό το θεάτρο του παράλογου γονατίζει ακόμα περισσότερο την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, η οποία είναι από τις λίγες χώρες που αντεπεξέρχεται στο ακέραιο στις οικονομικές και στρατιωτικές υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ.
Επισημαίνεται εδώ ότι, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει ανεξάρτητη άμυνα και ασφάλεια. Αναγνωρίζει ότι η στρατιωτική της άμυνα εξαρτάται από την Βορειοατλαντική Συμμαχία, δηλαδή από το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι καταγεγραμμένο επίσημα, τόσο μέσα στο αρχικό Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καταψηφίσθηκε από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς το 2005 (Άρθρο Ι-41, παράγραφος 2), όσο και στην Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία αντικατέστησε το Σύνταγμα εκείνο, στο Άρθρο 42 (πρώην Άρθρο 17) παράγραφος 2.
H Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ υπέγραψαν την «Συμφωνία του Βερολίνου+» η οποία περιλαμβάνει ειδικούς κανονισμούς στρατιωτικής συνεργασίας της ΕΕ με το ΝΑΤΟ, στις 16 Δεκεμβρίου 2002. Βάσει αυτής της συμφωνίας, το ΝΑΤΟ δίνει την δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση να χρησιμοποιεί το υλικό και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ που βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος, σε περίπτωση που θα ήθελε η ΕΕ να δράσει ανεξάρτητα από αυτό σε μια διεθνή κρίση, υπό τον όρο να μην επιθυμεί στην περίπτωση αυτή να δράσει το ίδιο το ΝΑΤΟ.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι, η ΕΥραπαίκή Ένωση έχει κατ’ εξοχήν υποχρέωση να συνδράμει μια χώρα – μέλος της όπως η Ελλάδα σε περίπτωση στρατιωτικής απειλής σε βάρος της, αξιοποιώντας τις ένοπλες δυνάμεις υπο την ηγεσία του ΝΑΤΟ που είναι άλλωστε εγκατεστημένο και στη χώρα μας.
Το Άρθρο 42 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (πρώην Άρθρο 17) αναφέρει τα εξής:
Η Συνθήκη της Εθρωπϊκής Ένωσης από κοινού με την Συνθήκη για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλα πρωτόκολλα και διακηρύξεις που έχουν προσαρτηθεί, συνιστούν το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΤΜΗΜΑ 2
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΥΝΑΣ
Άρθρο 42
(πρώην άρθρο 17 ΣΕΕ)
- Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Εξασφαλίζει στην Ένωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ένωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της Ένωσης προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η εκτέλεση των καθηκόντων αυτών βασίζεται στα μέσα που παρέχουν τα κράτη μέλη.
- Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας περιλαμβάνει τον προοδευτικό προσδιορισμό κοινής αμυντικής πολιτικής της Ένωσης. Η κοινή αμυντική πολιτική θα οδηγήσει στην κοινή άμυνα όταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λάβει σχετική απόφαση με ομοφωνία. Στην περίπτωση αυτή, συνιστά στα κράτη μέλη την έκδοση της απόφασης αυτής σύμφωνα με τους αντίστοιχους συνταγματικούς τους κανόνες.
Η πολιτική της Ένωσης κατά την έννοια του παρόντος τμήματος δεν θίγει την ιδιαιτερότητα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών και σέβεται τις υποχρεώσεις που απορρέουν για ορισμένα κράτη μέλη τα οποία θεωρούν ότι η κοινή τους άμυνα υλοποιείται στα πλαίσια της οργάνωσης της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ), δυνάμει της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού, και συμβιβάζεται με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας που διαμορφώνεται μέσα στο πλαίσιο αυτό.
- Τα κράτη μέλη θέτουν στη διάθεση της Ένωσης, για την εφαρμογή της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας, στρατιωτικές και μη στρατιωτικές δυνατότητες, προκειμένου να συμβάλουν στους στόχους που καθόρισε το Συμβούλιο. Τα κράτη μέλη που συγκροτούν μεταξύ τους πολυεθνικές δυνάμεις μπορούν επίσης να θέτουν τις δυνάμεις αυτές στη διάθεση της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας.
Τα κράτη μέλη δεσμεύονται να βελτιώσουν προοδευτικά τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Ο Οργανισμός στον τομέα της ανάπτυξης αμυντικών δυνατοτήτων, της έρευνας, των προμηθειών και των εξοπλισμών (εφεξής αποκαλούμενος «Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας») προσδιορίζει τις επιχειρησιακές ανάγκες, προωθεί μέτρα για την ικανοποίησή τους, συμβάλλει στον προσδιορισμό και, ενδεχομένως, στην υλοποίηση κάθε μέτρου πρόσφορου για την ενίσχυση της βιομηχανικής και τεχνολογικής βάσης του αμυντικού τομέα, συμμετέχει στον προσδιορισμό ευρωπαϊκής πολιτικής δυνατοτήτων και εξοπλισμών και επικουρεί το Συμβούλιο στην αξιολόγηση της βελτίωσης των στρατιωτικών δυνατοτήτων.
- Οι αποφάσεις σχετικά με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, καθώς και οι αποφάσεις που αφορούν την πραγματοποίηση μιας αποστολής βάσει του παρόντος άρθρου, εκδίδονται από το Συμβούλιο ομόφωνα μετά από πρόταση του ύπατου εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας ή πρωτοβουλία κράτους μέλους. Ο ύπατος εκπρόσωπος μπορεί να προτείνει την προσφυγή σε εθνικά μέσα καθώς και στα μέσα της Ένωσης, ενδεχομένως από κοινού με την Επιτροπή.
- Το Συμβούλιο μπορεί να αναθέτει την εκτέλεση αποστολής, στο πλαίσιο της Ένωσης, σε ομάδα κρατών μελών προκειμένου να διατηρηθούν οι αξίες της Ένωσης και να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά της. Η εκτέλεση μιας τέτοιας αποστολής διέπεται από το άρθρο 44.
- Τα κράτη μέλη που πληρούν υψηλότερα κριτήρια στρατιωτικών δυνατοτήτων και έχουν αναλάβει δεσμευτικότερες υποχρεώσεις στον τομέα αυτό, ενόψει των πλέον απαιτητικών αποστολών, θεσμοθετούν μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία στο πλαίσιο της Ένωσης. Η συνεργασία αυτή διέπεται από το άρθρο 46. Δεν επηρεάζει τις διατάξεις του άρθρου 43.
- Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών.
Οι δεσμεύσεις και η συνεργασία στον τομέα αυτόν εξακολουθούν να είναι σύμφωνες προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του Οργανισμού Βορείου Ατλαντικού Συμφώνου η οποία παραμένει, όσον αφορά τα κράτη που είναι μέλη του, το θεμέλιο της συλλογικής τους άμυνας και το όργανο της εφαρμογής της.
(πηγή: EL C 202/40 Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης 7.6.2016)
Η ΕΕ προσπαθεί να δημιουργήσει ανεξάρτητη άμυνα
Σε πολλά άρθρα, τόσο στο αρχικό Σύνταγμα, όσο και στις σημερινές ισχύουσες Συνταγματικές Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προανέφερα, εκφράζεται καθαρά η προσπάθεια μελλοντικής συγκρότησης ανεξάρτητης άμυνας κι ασφάλειας για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα σε δύο επίπεδα: κατώτερο και ανώτερο. Στο ανώτερο επίπεδο θα συμμετέχουν μόνο οι χώρες που έχουν την ισχύ και την οικονομική και τεχνολογική δύναμη για να συμμετέχουν σε πολύ απαιτητικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ξένες χώρες.
Οι Συνταγματικές Συνθήκες της ΕΕ επιβάλλουν την συμμετοχή των χωρών-μελών στην κοινή άμυνα και ασφάλεια της ΕΕ τόσο σε έμψυχο υλικό, όσο και με όλους τους άλλους πόρους τους. Ως προς το έμψυχο στρατιωτικό υλικό, οι Συνταγματικές Συνθήκες της ΕΕ διασαφηνίζουν ότι θα περιλαμβάνει μάχιμες στρατιωτικές μονάδες αλλά και μονάδες αποτελούμενες από τον άμαχο πληθυσμό. Επίσης εξηγεί ότι οι χώρες-μέλη θα διαθέτουν το έμψυχο και μη έμψυχο στρατιωτικό τους υλικό στη διάθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, για αντιτρομοκρατική δράση όπου γης, αλλά και εντός των ίδιων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για ειρηνευτικές αποστολές κλπ. Tέλος, δηλώνεται ότι οι επιχειρήσεις αυτές γίνονται πάντα σε πλήρη συνεργασία με το ΝΑΤΟ.
Η συνεργασία ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ένωσης
H Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ υπέγραψαν την «Συμφωνία του Βερολίνου+» η οποία περιλαμβάνει ειδικούς κανονισμούς στρατιωτικής συνεργασίας της ΕΕ με το ΝΑΤΟ, στις 16 Δεκέμβρη 2002. Βάσει αυτής της συμφωνίας, το ΝΑΤΟ δίνει την δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση να χρησιμοποιεί το υλικό και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ που βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος, σε περίπτωση που θα ήθελε η ΕΕ να δράσει ανεξάρτητα από αυτό σε μια διεθνή κρίση, υπό τον όρο να μην επιθυμεί στην περίπτωση αυτή να δράσει το ίδιο το ΝΑΤΟ.
(Το Άρθρο 6 του ΝΑΤΟ περιορίζει την δράση του ΝΑΤΟ γεωγραφικά βορείως του τροπικού του καρκίνου. Η δράση όμως των Ευρωπαϊκών δυνάμεων του ΝΑΤΟ υπό την «αρχηγία» της ΕΕ δεν θα έχει γεωγραφικούς περιορισμούς…)
H Eυρωπαϊκή Ένωση ανέλαβε 30 στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός της επικράτειάς της από το 2002 μέχρι το 2014, σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Αφρική και στην Ασία.
Περισσότερες λεπτομέρειες για την συνεργασία ΝΑΤΟ-ΕΕ από την πλευρά της ΕΕ:https://eeas.europa.eu/topics/common-security-and-defence-policy-csdp/5388/shaping-of-a-common-security-and-defence-policy-_en#The+Berlin+Plus+agreement
και από την πλευρά του ΝΑΤΟ: http://www.nato.int/docu/pr/2002/p02-142e.htm
και http://www.nato.int/cps/en/natohq/topics_49217.htm
To NATO και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν 22 κοινές χώρες-μέλη. Η χρηματοδότηση τόσο του ΝΑΤΟ, όσο και των στρατιωτικών και λοιπών επιχειρήσεων και άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την συνεργασία του ΝΑΤΟ, γίνεται από τις χρηματικές εισφορές των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ και των χωρών-μελών της ΕΕ.
