O Δημήτρης Μιχαλόπουλος γράφει για τον Ηλία Πολατίδη
Αποθνήσκει νέος… Ισχύει αυτό για τον Ηλία Πολατίδη; Πράγματι, μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ευνοήθηκε από τη Θεία Πρόνοια και έφυγε από αυτόν τον δυσώδη βούρκο της «Νέας Εποχής», προτού καν να κλείσει τα πενήντα του χρόνια. Εμείς όμως; Που τον κυττάγαμε, που συζητούσαμε μαζί του, που τον ακούγαμε και παίρναμε θάρρος, καθώς βλέπαμε μπροστά μας κάποιον που δεν ήτανε βρώμικος όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι, πού θα στρέψουμε τώρα το βλέμμα, για να έχουμε κάποιαν ελπίδα;
Να λοιπόν που επαληθεύεται ό,τι είχε πει για τον Θάνατο ένας Γερμανός φιλόσοφος: «Ο θάνατος θερίζει όχι αυτούς που φεύγουνε, αλλά αυτούς που μένουνε πίσω… και θρηνούν». Εμάς τελικά θερίζει ο θάνατος του Ηλία…
Ήταν ένας από τους ελάχιστους που ήξερε τι έπρεπε να γίνει και το επιδίωκε σταθερώς. Ήρεμα, χωρίς ρητορικές εκφράσεις και εξάρσεις, χωρίς ούτε να απειλεί ούτε καν να προειδοποιεί, ήθελε την ανασύσταση του Εθνικού Κράτους των Ελλήνων, ἐχοντας ταυτόχρονα καθορίσει και το πώς θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί. Λαθρομετανάστες; Ας έρθουνε… και ας φύγουνε το ταχύτερο δυνατό. Και θα φύγουνε, εξηγούσε ο Ηλίας, αναγκαστικώς μα αυτοβούλως, εφόσον τους αφαιρεθεί η δυνατότητα ένταξης στην ελληνική κοινωνία.
Και η αφαίρεση αυτή μπορεί να επιτευχθεί ήρεμα, ήπια, χωρίς φασαρίες και προστριβές με την «Ευρωπαϊκή Ένωση» (που βέβαια ούτε ευρωπαϊκή ούτε ένωση είναι): Εάν τα ελληνικά, γλώσσα αρχαία, πλούσια και βαθύτατα επεξεργασμένη παρέμεναν η γλώσσα των αυτοχθόνων. Οι μετανάστες, «πρόσφυγες» κ.τ.λ. θα μάθαιναν αγγλικά (ή, έστω, θα τα τελειοποιούσανε) και μόνο σε αυτή την ουσιαστικώς παιδαριώδη γλώσσα θα γινότανε η όποια συνεννόηση μαζί τους, σε επίπεδο τόσο κρατικό όσο και ιδιωτικό/ατομικό.
Πολύ απλό και πολύ έξυπνο! Και επειδή ακριβώς η λύση που είχε προτείνει ο Ηλίας Πολατίδης είναι και απλή και έξυπνη και «ήπια», κανείς, απολύτως κανείς δεν την ενστερνίσθηκε – και ούτε καν την πρόσεξε. Έτσι, συνεχίζουνε να κατακλύζουν τον πληροφοριακό μας ορίζοντα οι οιμωγές, αφενός, για το «δράμα των προσφύγων» και, αφετέρου, τα διάφορα απίθανα και παράλογα που προτείνονται για την απελευθέρωση της Ευρώπης μας από αυτούς. Μόνο ο Ηλίας Πολατίδης είχε την ιδιοφυία να προτείνει κάτι απλό, ήπιο και καθαρό:
Οι Αγγλοαμερικανοί δεν μας τους φέρνουνε; Ε, ωραία! Ας τους μιλάμε μόνο στη γλώσσα αυτών που τους προωθούν και τους προστατεύουνε και τα υπόλοιπα θα λυθούν σχεδόν από μόνα τους. Ό,τι δηλαδή έχουνε κάνει εδώ και δεκαετίες πολλές οι Δανοί:
Προκειμένου να υπερασπιστούν τη χώρα τους από τους διάφορους που εκεί συρρέουν, για να «βρουν μια καλλίτερη ζωή», οι Δανοί έχουν περιφρουρήσει την ιδιομορφία και –ακόμα περισσότερο- τη δυσκολία της δικής τους γλώσσας, έτσι ώστε να παραμένει εξαιρετικά δυσχερής η εκμάθησή της. Από εκεί και πέρα, όποιος δεν είναι Δανός φαίνεται, ξεχωρίζει και κάποια στιγμή οι πραγματικά «απροσάρμοστοι» τα παρατάνε και φεύγουνε.
Τελευταία φορά τον είδα πριν από μήνες, στο σπίτι μου. Είχε έρθει, διακριτικός όπως πάντα, στην Αθήνα, να δει τι θα μπορούσε να γίνει σε επίπεδο πολιτικό και κομματικό… Τι, όμως, μπορεί να γίνει με την ανοησία που ασφυκτικώς κατακλύζει πια και τις εσώτερες πτυχές του δημόσιου βίου των Νεοελλήνων;
Όμως αυτός παρέμενε ήρεμος, χωρίς εξάρσεις, χωρίς κορώνες, χωρίς «προγόνους που είχανε πάρει μέρος στη μάχη των Θερμοπυλών ή, έστω, υπήρξαν συμπολεμιστές του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου». Μου είπε όσα είχε να μου πει… μου εξήγησε, ακόμη μία φορά, τι είχε κάνει στη Βουλή για την υπόθεσή μου και κατά του Α. Λιάκου και όσων τον καλύπτουνε… και μετά έφυγε αξιοπρεπής και ήρεμος για το χωριό που αγαπούσε και όπου είχε στήσει το σπιτικό του…
Δεν ξανακούστηκε πια… αλλά ποιος ξέρει μπορεί η φωνή του να ακουστεί, ισχυρή, από όλους μας στο εγγύς μέλλον. Και όσο για τον ίδιο Requiem aeternam dona ei, Domine.
Δημήτρης Μιχαλόπουλος
