Το ζήτημα της ευθύνης απασχολεί ήδη κατασκευαστές, ασφαλιστές και νομοθέτες. Οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν ότι σε έναν ευρωπαϊκό κανονισμό, θα προβλέπεται καταμερισμός ευθύνης μεταξύ του κατασκευαστή, του ιδιοκτήτη και του χρήστη του ρομπότ και θα κρίνεται κατά περίπτωση η συμβολή του καθενός στο λάθος.
Συναισθηματική σύνδεση
Ενα ακόμη ζήτημα που προκύπτει -προς το παρόν απρόβλεπτο- αφορά τη συναισθηματική σύνδεση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε ευάλωτα άτομα και σε ρομπότ, καθώς η ολοένα και μεγαλύτερη αυτονομία των ρομπότ θα τα κάνει να μοιάζουν και να λειτουργούν όλο και λιγότερο ως εργαλεία, αποκτώντας όλο και περισσότερο ανθρώπινες ιδιότητες.
Πώς μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό;
«Πρέπει πάντα να λέμε στους ανθρώπους ότι τα ρομπότ δεν είναι αληθινά πρόσωπα, ότι μπορούν να δείξουν συμπάθεια, αλλά δεν μπορούν να τη νιώσουν. Δεν θέλουμε ρομπότ σαν αυτά που έχουν στην Ιαπωνία, που μοιάζουν με ανθρώπους.
»Προτείνουμε τη δημιουργία “χάρτη ρομποτικής”, που θα θέτει τις βάσεις για τον εντοπισμό, την επισκόπηση και την τήρηση των θεμελιωδών δεοντολογικών αρχών ήδη από τη φάση του σχεδιασμού και της ανάπτυξης», λέει η εισηγήτρια του Ε.Κ. για την έκθεση για τη ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη, Μάντι Ντελβό, σε συνέντευξή της στην ιστοσελίδα του Ε.Κ.
«Το μεγάλο ζήτημα είναι η προστασία της ασφάλειας και των δεδομένων. Τα ρομπότ δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς ανταλλαγή δεδομένων, επομένως προκύπτει το ερώτημα ποιος θα έχει πρόσβαση σε αυτά τα δεδομένα», επισημαίνει η ίδια.
Τι σχέση έχουν τα ρομπότ με την οικολογία; Κατ’ αναλογία, όση σχέση είχαν και εξακολουθούν να έχουν οι επιπτώσεις της βιομηχανικής επανάστασης στην ανθρωπότητα και στο περιβάλλον όπου αυτή επιβιώνει και αναπτύσσεται.
Πόσο μάλλον όταν η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη έχουν άμεσες επιπτώσεις και στο προσωπικό περιβάλλον, γεγονός που, σε συνδυασμό με κάποια από τα προαναφερόμενα ζητήματα, αναμένεται να επιφέρει έναν βίαιο κοινωνικό ανασχηματισμό.
