Ο Δημητράκης ο Νενέκος δεν ήταν και τόσο κακό παιδί.
Ήταν ικανός και πάνω απ’ όλα ρεαλιστής. Ρεαλιστής γιατί όταν είδε το Ασκέρι του Μπραΐμη κατάλαβε νωρίς πως αυτό το πράγμα δε σταματιόταν.
Ήτανε πραγματιστής, ΔΕΝ είχε ψευδαισθήσεις, ΟΥΤΕ ΗΤΑΝ κακός άνθρωπος που περίμενε μια ευκαιρία για να βλάψει τους συμπατριώτες του. Ήξερε, βέβαια, ότι όλη αυτή η ιστορία με το Ελληνικό τουφέκι που βάρεσε στον Μωριά ήταν ένα κύμα που δε σταματιόταν. Γι’ αυτό κι αυτός σε κάποιες μάχες τα πήγε πολύ καλά και διακρίθηκε, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του.
Δεν του άρεσε ποτέ όμως … ήταν αλήθεια! … το ότι έπρεπε να εμπλακεί σε μια χαμένη υπόθεση. Αφού το έβλεπε και φαινόταν ξεκάθαρα ότι οι γκιαούρηδες θα το τρώγαν το κεφάλι τους με το που αποφάσισαν να κοντράρουν τον Γκραν Σινιόρε…
Είχε και μυαλό, δεν είχε πίτουρο στο κεφάλι του να πιστεύει ότι οι ξυπόλητοι θα ρίχνανε απ’ την υψηλή πύλη τον Σουλτάνο τον Μεγάλο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ΜΕ ΡΕΑΛΙΣΜΟ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟ και ΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟ, με μια σοφία ρε παιδί μου, μια κάποια επίγνωση που άγγιζε τα όρια της χριστιανικής ταπεινότητας, ΜΟΛΙΣ ΔΟΘΗΚΕ η ευκαιρία την άρπαξε και έγινε το τσομπανόσκυλο του εχθρού.
Τόσο καλό τσομπανόσκυλο ήταν που όταν είχε την απόλυτη ευκαιρία να σκοτώσει τον Ιμπραήμ όχι μόνον δεν το έκανε αλλά τον προστάτεψε με τέτοιο ζήλο που ο ίδιος ο Μπραΐμης τον χάιδεψε στα μαλλιά γεμάτος ευγνωμοσύνη για την αφοσίωσή του…
Ο Δημητράκης ο Νενέκος μόνον χαζός δεν ήτανε. Και ούτε ήταν άνθρωπος που του άρεσε να ταπεινώνεται μπροστά στην εξουσία.
Ρεαλιστής ήτανε και λογικός άνθρωπος, μαζεμένος, που δεν ήθελε να απλώνει τα πόδια του πέρα απ’ εκεί που έφτανε το πάπλωμα.
Ρασιοναλιστής ήτανε που ήξερε τους συσχετισμούς δυνάμεων και δεν ήθελε να του φουσκώνουν τα μυαλά κάτι κουρελοφόρια τσόλια – αυτούς που μετά τους λέγανε τσολιάδες και νιώθανε και περήφανοι οι κακομοίρηδες του λαουτζίκου.
Ο Δημητράκης ο Νενέκος, μόνον αρετές είχε: Σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, σύνεση, λογική, νοικοκυροσύνη, και ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΠΗΡΕ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ και τον μετέτρεψε μέσα απ’ τις καλύτερες προθέσεις στο υπέρτατο ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΔΟΣΙΛΟΓΟΥ ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΗ εδώ και 200 χρόνια.
Ο Νενέκος έτσι όπως αντιλαμβανότανε τα πράγματα δε μπορούσε να ταυτιστεί με τους «λαϊκιστές», τύπου γέρος του Μωριά και Νικηταράδες που είχαν ζουρλαθεί να φάνε το κεφάλι τους.
…κάπως έτσι με σκέψεις σωφροσύνης και λογικής τον πήρε, λοιπόν, ο διάολος και τον έκανε στη λαϊκή παράδοση τη μόνη φιγούρα που ξεπέρασε τόσους άλλους ίδιους «ρεαλιστάς» μ’ αυτόν στη μακραίωνη ιστορία του τόπου. Το γνωστό χαφιεδότσουρμο το προαιώνιο…
Η τραγική ειρωνεία, όμως, για τον Δημητράκη τον Νενέκο – λίγο πριν εκτελεστεί – ήταν πως: Αυτός ήταν τελικά ο χυδαίος λαϊκιστής και όλοι όσοι ο ίδιος αντιπάθησε ως αιθεροβάμονες της λαϊκουριάς ήταν αυτοί που μ’ ένα Όραμα κατάφεραν να βγουν απ’ το πιο βαθύ πηγάδι τελικά.
Αιωνία του η μνήμη, και σκοτεινό το παράδειγμά του να φωτίζει τους κατηφορικούς μας δρόμους…
